Latarnicy (twarda)

?Podobno morze strzeże swych tajemnic?, zatem prawdopodobnie nigdy nie poznamy całej prawdy o zagadkowym zaginięciu trzech mężczyzn. Rozpłynęli się w powietrzu. Tylko samotna latarnia i nieposkromiony żywioł byli niemymi świadkami tego, co się wydarzyło pod koniec grudnia 1972 roku.

Dwadzieścia lat później pewien młody pisarz postanawia na nowo poruszyć tę tajemniczą historię. Dociera do wdów po zaginionych latarnikach, by zebrać materiał do kolejnego bestsellera. Helen, Jenny i Michelle wciąż nie potrafią się pogodzić ze stratą ukochanych, niestety w tym przypadku czas nie potrafi skutecznie zasklepić wszelkich ran. Frapująca niewiedza o losach trzech mężczyzn sprawia, że codzienność nie przynosi otuchy i spokoju. Tylko prawda może wyzwolić główne bohaterki od żalu i cierpienia z przeszłości. Czy młodemu pisarzowi uda się do niej dotrzeć?

Emma Stonex ujęła mnie melancholijnym i poetyckim warsztatem pisarskim. Opisy latarni oraz morza sprawiały, że czułam się tak, jakbym stała nieopodal i spoglądała na miejsce akcji. Śledząc bieg zdarzeń z perspektywy trzech mężczyzn momentami miałam gęsią skórkę. Napięcie stopniowo rosło. Niestety rozdziały z perspektywy wdów były nużące i rozwlekłe, co budziło moją irytację. Autorka pragnęła żebyśmy jak najlepiej zrozumieli nakreślone postacie i ich motywy, rozumiem ten zabieg, niemniej liczyłam na większe emocje podczas lektury.

Momenty znużenia i spowolnionej akcji wynagrodziło mi zakończenie, które totalnie mnie zaskoczyło! Przedstawiona hipoteza, co prawdopodobnie wydarzyło się na latarni zadziałała na moją wyobraźnie i zakorzeniła się w myślach.

Polecam miłośnikom tajemniczych i literackich historii z rozbudowanym tłem obyczajowym. No i oczywiście miłośnikom morza i latarni morskich!

W 1972 trzech mężczyzn znika z latarni, na której pracowali. Nie pozostaje po nich żaden ślad, a drzwik są zamknięte od środka. Po dwudziestu latach młody dziennikarz zaczyna się interesować sprawą i próbuje dowiedzieć co się wydarzyło.

Jest to książka, z którą na początku miałam problem. Z początku kompletnie nie mogłam wgryźć się w akcje. Do tego książka napisana w specyficzny sposób, mało dialogów, przez co trudniej mi się czytało.

Jednak z czasem zaczęłam się do niej przekonywać. Zżerała mnie ciekawość co tam się wydarzyło.
Podobało mi się to, że historia była opowiadana tak jakby z dwóch perspektyw. Pierwsza to lata teraźniejsze, czyli przeżycia i przypuszczenia żon zaginionych mężczyzn. I te opowiadania przeplatają się z czasami przed zaginięciem latarników.

Zabieg ten powodował, że czułam to napięcie czekając na przerwany wątek i miałam chęć czytać dalej. Gdyby książka była napisana tylko przez jedną stronę to ciężej by mi się czytało. A z drugiej strony chyba by się nie dało wyjaśnić co się stało na latarni.

Co do zakończenia to trochę się spodziewałam co się kryło za zniknięciem mężczyzn. Nie byłam bardzo zaskoczona, ale do końca nie odkryłam jak dokładnie przebiegły losy zaginionych.
?Latarnicy? to nie będzie książka, którą zapamiętam na dłużej. Chociaż miło spędziłam z nią czas, jak już się w nią wkręciłam. Bo jednak początek był dla mnie ciężki i myślałam, że będę się męczyła czytając.

?(?) morze ma dwie twarze. Trzeba zaakceptować obie, (?), dobrą i złą, i od żadnej nigdy się nie odwracać?.
Zimą 1972 r. w Kornwalii z wysokiego na 50 m dzieła wiktoriańskich inżynierów ? ?strażniczki bezpieczeństwa marynarzy?, ?królowej Latarni Morskich? ? Maiden Rock oddalonej o mile od brzegu, znika trzech latarników: Arthur, Bill i Vincent. Drzwi wejściowe wierzy morskiej są zamknięte od wewnątrz. Zegary zatrzymały się o godzinie 8:45. Dziennik jednego z latarników opisuje potężną burzę, choć pogoda była bez zarzutu.
Żadnego śladu. Żadnej przyczyny. Żadnej wskazówki.
Co się stało?
Jak to było?
Na te pytania nigdy nie zaleziono odpowiedzi.
Zaginieni latarnicy pozostawili na lądzie swoje kobiety i swoje dotychczasowe życie.
Helen, Jenny i Michelle dwadzieścia lat po tych wydarzeniach wiąż nie znają odpowiedzi na większość pytań. Każda z niech po swojemu radzi sobie ze stratą. Jedna przyjęła to do wiadomości. Druga nie. A trzecia żyje w zawierzeniu, wiąż wierząc w ?a co jeśli???..
Zamiast się wspierać, kobiety oddaliły się od siebie.
Wszystko zmienia się, kiedy kontaktuje się z nimi autor powieści przygodowych, który chce rozwikłać zagadkę zaginionych latarników. Pragnie ustalić, czy to zdarzenie to czysty zbieg okoliczności, zbrodnia, wypadek, efekt serii zdarzeń, które musiały nastąpić, czy też zwykły mechanizm działania świata. Okazuje się, że słowa i emocję sprzed 20 lat pozostają nadal żywe..
?Latarnicy? to klimatyczna historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Melancholijna opowieść życiu, kłamstwie, poczuciu straty, samotności, tęsknocie i nadziei.
Akcja niespiesznie unosi nas niczym morska fala w pogodny dzień. Jest dramatyzm, tajemnica, morskie niebezpieczeństwo. Żywioł określa emocje. Nadaje pęd myślom. Potęguje uczucie spadania w bezdenną przepaść z nadzieją, że ktoś jednak złapie nasze myśli i dobije do brzegu. Wreszcie oczekiwanie na przesilenie staje się trudne się zniesienia. Ulgę przynosi uderzenie szkwału i zmiana kierunku wiatru. Wtedy już wiadomo, że nadchodzi sztorm, po którym już nic nie będzie takie samo.
Polecam.

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki ?Latarnicy? od Emmy Stonex. Jeśli chodzi o powody sięgnięcia po tę powieść są to:
okładka - jest cudowna, czuć od niej pewien mrok i do tej pory nie potrafię się na nią napatrzeć, te złote drobinki nadały pazura całej melancholii okładki,
opis - który też zapowiada historię z dreszczykiem, od którego nie będę w stanie się oderwać.
Co dostaniecie sięgając po ten tytuł? Nie zabraknie tutaj fragmentów o latarniku, latarni morskiej, niewyjaśnionej tajemnicy sprzed lat i masę sekretów, które przez kilkanaście lat nie ujrzały światła dziennego.

Mamy rok 1972. Trzech mężczyzn znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Drzwi od latarni były zamknięte od środka. Wszystkie zegary zatrzymały się o tej samej godzinie. W środku budowli znajduje się dziennik, w którym jest opis burzy, która w tym czasie nie mogła się wydarzyć. Na miejscu ?zbrodni? brakuje śladów krwi, czy ciał. Co się stało z mężczyznami? Przecież nie mogli od tak rozpłynąć się w powietrzu. Mimo upłynięcia dwudziestu lat, nikt nie wie co tak naprawdę miało miejsce w latarni. Pewnego dnia z wdowami kontaktuje się dziennikarz, który chce rozwiązać tą nierozwiązaną sprawę. Czy czytelnik dowie się co się stało z latarnikami? Czy wdowy ukrywają jakiś sekret, który wpłynie na śledztwo? Co tak naprawdę wydarzyło się w 1972 roku w Korwali?

Przygoda z tym dziełem uświadomiła mi jak trudna i samotna jest praca latarnika. Bardzo zaskoczył mnie fakt, że książka ta oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, co sprawiło, że podczas czytania miałam ciarki na plecach. Autorka zainspirowała się zaginięciem latarników z 1900 roku i muszę jak najszybciej poznać tą drugą historię by porównać ją z fabułą książki.

Jeśli chodzi o pióro autorki, to jest ono zupełnie inne od tych, które miałam okazję czytać. Kiedy inni autorzy kryminałów wplątują na siłę dużą ilość akcji, to Pani Emma bawiła się słowem i akcja działa się powoli, przez co czytelnik mógł delektować się całą historią. Na początku możecie mieć problem z czytaniem tej lektury, ale uwieźcie mi warto jest przebrnąć przez ten początek by dojść do wisienki na torcie, którą jest rozwiązanie tajemnicy z 1972 roku. Jedyne do czego mogę się przyczepić, to dodałabym w tej książce więcej dramatu psychologicznego. Sądzę, że nadałby on większego pazura całej historii.


Jeśli chodzi o czas tej powieści, to czytelnik poznaje losy bohaterów z 1972 oraz 1992 roku. Dzięki temu zabiegowi poznajemy losy latarników nie tylko z słów ich żon, ale i z czasu sprzed tragedii. Cała lektura zmusi Was do pomyślenia nad słowem nadzieja, która jak wiemy nigdy nie gaśnie i zawsze trzeba wierzyć w lepsze jutro, a nie cały czas zakładać czarny scenariusz. Dzięki zabiegowi zmiany czasu mogłam poznać lepiej bohaterów oraz zobaczyć co takiego skrywają w swoich głowach, a uwierzcie mi skrywają tam dużo sekretów i myśli.


Czy książkę polecam? ?Latarnicy? to świetna powieść na długie, jesienne wieczory, przez swój powolny bieg wydarzeń. Dlatego szybko zakupujcie tę książkę, bo zaraz zima i cały czar tej książki pęknie jak bańka mydlana. Jeśli lubicie książki oparte na faktach i pełne tajemnic, to śmiało możecie po to sięgnąć.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się jak wygląda praca latarnika? Przyznam szczerze, że nigdy nie interesowałam się tym tematem. Dzięki najnowszej książce Emmy Stonex ?Latarnicy? wiem, że jest to bardzo ciężki i bardzo samotny zawód.
Trzech mężczyzn znika bez śladu z latarni morskiej. Jest rok 1972. Akcja toczy się w Kornwalii. Drzwi były zamknięte od środka. Dwa zegary stanęły o tej samej godzinie. Co się z nimi stało? Czy się wzajemnie pozabijali? Tylko, gdzie wtedy podziały się ich ciała? Czy może porwało ich UFO? Wszystko na to wskazuje. Nie ma śladów walki. Nie ma krwi. Nie ma ciał. Dosłownie kryminalna zagadka z serii tych nierozwiązywalnych. Trzech mężczyzn dosłownie rozpłynęło się w powietrzu. Czy kiedykolwiek poznamy prawdę? Po 20 latach żony zaginionych nadal nic nie wiedzą.
Dzięki pewnemu dziennikarzowi poznajemy nowe fakty w tej sprawie. Może tym razem uda się poznać prawdę. Czy coś więcej dowiemy się od wdów po latarnikach? Co takiego ukrywały panie przez te 20 lat? Czy wyznają najgłębiej skrywane tajemnice?
Podoba mi się klimat tej powieści. Wzajemnie przeplatają się czasy obecne z czasami sprzed 20 lat. Poznajemy historię kobiet (żon) oraz naszej trójki zaginionych latarników.
Fabuła bardzo dobrze wymyślona. Specyficzny charakter powieści sprawia, że nie da się od niej odejść nie poznając zakończenia. Za wszelką cenę chciałam poznać całą historię latarników. Najbardziej interesowało mnie to co się z nimi stało. Gdzie się ukrywali przez 20 lat?
Powieść idealna na długie jesienne wieczory. Jeżeli lubicie rozwiązywać kryminalne zagadki i bardzo tajemnicze książki to śmiało sięgnijcie po ?Latarników?.
Polecam.