Lato, kiedy cię ocaliłam

"Proszę. Już po wszystkim. Pragnąłem tego, co utraciliśmy, i było to trudniejsze, niż byłbym gotów przyznać, ale powiedzenie tęgi na głos wcale nie sprawia, że czuję, jakby zdjęto mi z barków ciężar. Gdy wracam do auta, mam poczucie, jakby przygniatał mnie kolejny... Zupełnie jakby kawałek mnie, od którego odciąłem się dawno temu, pojawił się ponownie i teraz czuję pieprzony ból."

Po przeczytaniu tej książki, totalnie odebrało mi mowę.
Była taka realna i delikatna, chociaż poruszane w niej kwestie do takowych nie należały.
Była subtelna, a jednocześnie tak bardzo bolesna.
Była romantyczna, a jednocześnie tak bardzo toksyczna.

"Lato, kiedy cię ocaliłam" to jedna z najpiękniejszych książek tego roku. Mnie urzekła. Oczarowała. Trafiła prosto w serce.
To wszystko za sprawą głównej bohaterki - Lucie.
Dlaczego?
Bo ta kobieta to siła sama w sobie.
Bo ta kobieta to matka, która walczy o swoje dzieci.
Bo ta kobieta to żona, żona zdradzona, która musi znosić upokorzenie i ciągłe humorki swojego jeszcze obecnego męża.
Bo ta kobieta to partnerka, która tkwiła w toksycznym związku z mężczyzną, który jej nie docenił i nie poszanował.
Bo ta kobieta, to dobro.
I przede wszystkim na dobro zasługuje.
Bo jest ambitna.
Bo jest empatyczna.
Bo jest na pierwszym miejscu zawsze stawia dzieci.
Dla nich jest gotowa do wszelkich poświęceń.
I dla nich potrafi zrezygnować z siebie.

Kiedy w jej życiu na nowo pojawia się Caleb - jej obecny szef i sąsiad, w Lucie budzą się wspomnienia z dawnych lat. Wszak kiedyś byli przyjaciółmi, chociaż ona skrycie się w nim podkochiwała. Ale los rozłączył ich drogi.
Teraz każde z nich ma własne życie, własne problemy i codzienność, z którą mierzy się każdego dnia.
Lucy i.. odpychają się i przyciągają.
Kłócą się i godzą.
Kochają i nienawidzą.
Ich relacja nie jest klarowna.
Wszak oboje są w związkach małżeńskich i to trudnych związkach, które dostarczają im mnóstwo trosk i krzywd.
A przecież oboje zasługują na miłość i szczęście.
Czy jednak będzie im to dane?

"Lato, kiedy cię ocaliłam" to drugi tom serii "Pewnego lata".
Jest to powieść, która na długo zostanie w mojej pamięci, i która zaskarbiła miejsce w moim sercu.
Powiedzieć o niej, że bardzo mi się podobała, to jak nie powiedzieć nic.
Pełna emocji, niesamowitych zwrotów akcji. Momentami zabawna, momentami przerażająca, momentami wzruszająca.
Po prostu piękna.

Czytaliście?

Każdy człowiek obiera pewną ścieżkę w życiu- na podstawie własnych doświadczeń czy też przekonań. Nie zawsze jednak to, co uważaliśmy za dobre jakiś czas temu, będzie odpowiednim wyborem po latach, bowiem zmieniamy się i my i nasze oczekiwania. Jednak czasem trudno jest zboczyć z obranej drogi, zwłaszcza, gdy do głosu dochodzą ambicje i strach. Jednak może czasem warto podążyć odmienną ścieżką i zaznać odrobinę szczęścia?
Lucie poznajemy w trakcie rozwodu, gdy wraz z dwójką dzieci powraca do domu nad jeziorem, który odziedziczyła po ciotce. Dla ojca i jego rodziny zawsze była balastem, wstydliwym sekretem, i nie zmieniło się to mimo upływu lat, a na kobiecie pozostawiło ślady, czy tego chce czy nie. Nie może też liczyć na wsparcie matki i właściwie, gdyby nie jej szalona przyjaciółka, to byłaby zupełnie sama z piętrzącymi się problemami. Lucie jest silna, jest inteligentna, jest kochająca i nadal silnie wierzy w to, że może mieć swoją bajkę w prawdziwym życiu. Ale kto zostanie jej księciem?
Caleb jest pracoholikiem i nawet się tego nie wstydzi. Jego posada wymaga od niego sporego zaangażowania, jednak on żyje karierą i prowadzeniem firmy, zwłaszcza, że musi ją wydobyć ze sporych kłopotów. Już dawno powziął postanowienie, że wybiera życie zawodowe i doskonale wie, że w tym równaniu nie ma miejsca na sprawy prywatne, co wydaje mu się odpowiadać. Nie odpowiada mu za to nowa pracownika, a dawna i obecna sąsiadka, która stara się wspomóc go w ratowaniu firmy. Ale nie tylko firmie przyda się ratunek.
"Lato, kiedy cię ocaliłam" to kolejna urzekająca, wciągająca powieść spod pióra O`Roark. Autorka tworzy naprawdę niesamowite historie, które choć wciąż są romansami to mają do przekazania czytelnikowi o wiele więcej niż banalną opowieść o miłości pokonującej wszelkie przeszkody. Jej narracja sprawia, że absolutnie przepadam w historii i tak też było w tym przypadku. Angażuje emocje czytelnika w sposób trudny do opisania, a wszelkie wydarzenia prezentowane na kartach książki przeżywamy całym sobą, jakby dotyczyły nas samych. Wielokrotnie serce mi się krajało ze względu na problemy Lucie, raz za razem jej dzieciaki ujmowały mnie swoim podejściem, było wiele momentów, w których miałam ochotę potrząsnąć Calebem- a to najlepiej świadczy o znakomitym poziomie pisarskim Autorki. O`Roark wykreowała bohaterów z historią, z bagażem doświadczeń, tęskniących za miłością i wsparciem, a jednak mających własne priorytety- nie zawsze słuszne. Porusza kwestię trudów rozwodowych, wyzwań związanych z opieką nad dziećmi, przemocy psychicznej, która potrafi boleć jeszcze bardziej niż ta fizyczna, nieprzepracowanej żałoby i błędnie interpretowanych uczuć, które prowadzą ścieżką wprost ku złamanemu sercu. Ujmująca i nieodkładalna- taka jest ta pozycja. Idealnie wyważa kwestie romansu, miłosnych uniesień i prozy życia, pozostawiając czytelnika w pełni usatysfakcjonowanego. I oczekującego na więcej twórczości niezawodnej Autorki.

A gdyby tak po latach wrócić do domu nad jezioro, w którym się wychowało, i odkryć, ze mężczyzna, do którego się wzdychało wciąż tam jest?

Z drugiej strony to już nie jest ten sam słodki chłopiec. Teraz to oschły, zdystansowany pracoholik. Doświadczony przez życie. Zagubiony.

Elizabeth znów to zrobiła. Jej pióro jest magiczne. To jedna z tych autorek, która potrafi zainteresować mnie na tyle, że jej ksiazkę przeczytam na raz. Nie inaczej jest w przypadku ?Lata, kiedy cię ocaliłam?. Bo widzicie, pozornie to Lucie potrzebuje ratunku. Jej beznadziejny (wkrótce były) mąż utrudnia jej życie, atakuje ją personalnie, wpływa na samoocenę; Kobieta jednak mimo przeciwności radzi sobie swietnie, znajduje prace, w której jest doskonała, godzi to z opieką nad bliźniakami. Jej dzieci są słodkie i jakże różne, jedno otwarte, pełne życie, drugie introwertyczne, odrobinę wycofane. Lucy niczym sprawna biegaczka przeskakuje każdą kolejną kłodę rzucaną pod nogi.

Za to Caleb, pomimo stabilnej pracy, jest w życiu zagubiony. Miałam wrażenie, że przez wydarzenia, które nastały na jego drodze pogubił się. Została tylko firma będąca spuścizną po ojcu. Każdy dzień wyglądał tak samo.

Jak po samym tytule możecie się domyślić tutaj to ona ratuje jego. Wkracza w świat mężczyzny pokazując mu co tak naprawdę w życiu jest ważne, otwiera na niego serce, ale nie tylko ona. Henry, jeden z bliźniaków, wyjątkowo jest urzeczony kolegą matki z dawnych lat, bo to w końcu mężczyzna dbający o komfort chłopca, cierpliwy, dający mu zrozumienie. Rozczuliła mnie ich relacja, choć i ta nie była idealna. Były momenty, gdzie czułam złość do głównego bohatera, miałam ochotę wykrzyczeć mu w twarz by zmienił priorytety, póki nie jest za późno.

To książka idealna na letnie dni: absorbująca, wzruszająca; chwile radości przetkane są momentami smutku a na koniec wszystko składa się w harmonijną całość.