Lato Stiny (twarda)

Wynajdywanie takich książek to jak szukanie ziarenka słonecznika w piasku albo pięciolistnego kwiatka bzu w tysiącach czterolistnych. Krótko mówiąc - dawno nie wpadła mi w ręce tak urokliwa książka dla dzieci. Oczywiście to, że mi się podoba zarówno treść jak i cudowne, duże ilustracje jeszcze o niczym nie świadczy. Ale moja trzyletnia córeczka nie zamierza, jak się zdaje, oddawać "Lata Stiny" do biblioteki. A to już o czymś świadczy. Opowieść jest tak prosta jak wakacje małej Stiny na jednej z wysp archipelagu. Ta opisana i namalowana prostota codziennych dni spędzonych z dziadkiem na wyspie, gdzie na pierwszy rzut oka nic się nie dzieje pomaga dostrzec piękno zwykłych chwil (np. przy radio i zbożowej kawie wieczorem) oraz ujrzeć skarby w rzeczach, które większość z nas uznałaby za śmieci (skrzynki wyrzucone przez morze, ptasie piórka). W zalewie modnych zabawek, gdy dzieci coraz mniej potrafią urządzić zabawę z niczego, bo wyobraźnia już na niewiele się zdaje i jest mocno przeorana przez hałaśliwe kreskówki ta książka jest jak łyk świeżego powietrza i ciszy. A w ciszy czas płynie wolniej, choć nie ma to nic wspólnego z teorią względności Einsteina. Polecam "Lato Stiny" również ze względu na ilustracje. Tak szczegółowo oddana mimika postaci ujmuje za serce. Choć na każdej stronie jest niewiele tekstu to kartki przewraca się powoli jakby i u nas zwolnił czas.