Legendy Archeonu Stalowa burza

Nadzieja umiera ostatnia? A może ona porzuca ludzi w obliczu wszechogarniającej Czerni, płynącej w żyłach zamiast krwi? Zmieniającej wojowników w silniejsze, ale pozbawione woli bestie. Zasiedlającej ciała ciemiężone bólem i strachem.

W świecie opanowanym przez ciemność i zło, zapomniano co to szczęście i radość. Ludzie pragną tylko przetrwać. I bronią się. Walczą. Straty są ogromne, sił coraz mniej. A z każdej strony czyha zdrada i podstęp. Zło w czystej postaci szuka szczeliny, którą może się prześliznąć do opierającego się dotychczas bastionu.

Są jednak śmiałkowie, którzy w imię honoru, poczucia obowiązku odnajdą w sobie wolę walki, odwagę i mężnie ruszą do boju o lepszy świat.

Porzućcie podział na czarne i białe, odcienie będą się mieszać, coraz mniej jednoznaczne są granice podziału, podejrzliwość nie pozwoli na chwilę odprężenia, ciągła czujność ? wyczerpuje. Ale walczyć trzeba do końca.

?Legendy Archeonu? to zupełnie inny świat, stworzony przez wyobraźnię Autora, ale niesie tyle uniwersalnych zasad, życiowych prawd? Daje nadzieję, gdy wydaje się, że już wszystko stracone, motywuje do walki, choć wojna wydaje się być przegrana. Służyć lojalnie dobru, być wiernym swoim zasadom. A wszystko to bez zadęcia i krztyny moralizatorstwa! To rycerskie zasady Hagana, dla którego honor to najwyższa wartość. I humor, z którego słynie ? cięty język, też należy wpisać do wizytówki naszego bohatera.

I nie brakuje w tych poważnych, dramatycznych wydarzeniach pysznych dialogów, żywych i zabawnych. Błyskotliwe utarczki słowne i barwne opisy, stylizowany język ? wszystko to sprawia, że powieść jest żywa, plastyczna. Podczas czytania wyświetla się w głowie gotowy film.

?Stalowa burza?, podobnie jak poprzednie tomy, jest porywającą podróżą w świat fantasy ? mroczny, niebezpieczny, pełen tajemnic i przygód. Po 992 stronach żałujecie, że nie ma jeszcze ze stu więcej ????