Lęk (twarda)

?To tylko sen.?

Bardziej thriller psychologiczny niż horror, ale nie można odmówić mu kilku mocnych akcentów grozy. Jednak nie one są najważniejsze w powieści, a podążanie za pułapkami umysłu i natury człowieka. Zaglądamy w mroczne sfery tego, co trudno zaakceptować, że przynależy do nas, gnieździ się w głębi i tylko czeka na odpowiedni moment, aby uaktywnić się i nabierać mocy. Budzi się za sprawą zwykłego impulsu codzienności lub zaskakującego incydentu. Wyzwalaczem może być druga osoba lub coś tajemniczego, wykraczającego poza ramy przyswojenia rozumem. Zawsze jednak karmi się lękiem, strachem i przerażeniem, intensyfikacją nieznanego, niejednoznacznego i niezrozumiałego. Niezmiennie spogląda przez ramię na rozmywający się wzorzec siebie samego, zaprzyjaźnionej osoby lub kogoś nieznajomego nagle wkraczającego w życie. I wbrew pozorom, wspólne życie z kimś wydawałoby się bardzo bliskim, to tak naprawdę, na pierwotnym poziomie, wędrówka obok siebie, bez względu na stopień zażyłości i ilość wspólnie spędzonych lat. 

Tomasz Sablik interesująco zagląda w duszę bohaterów, wystawia ich na większą niepewność względem siebie niż życiowego partnera. Znakomicie rozkłada na czynniki pierwsze poczucie mniej lub bardziej uświadomionej samotności. Popycha ku decyzjom z jednej strony mocno osadzonym w miłości i wierze, z drugiej nienawiści i podejrzliwości. Już na wstępie przekonująco nakreśla relacje między małżonkami, tu liczy się każda myśl i słowo, ich wydźwięk niesie kolorystykę przyszłych wydarzeń. Fantastycznie ukazuje kontrast między dwiema parami, ale też w środku każdej. Wspólne pierwiastki podtrzymują związek poddany ekstremalnej próbie (marzenie, które nie ma szansy się ziścić) i stracie (tego, co w życiu najcenniejsze). Jak by tego było mało, osadza postaci w świecie postapokaliptycznym, pandemii, która wytrzebiła ludzkość pozostawiając jedynie nieliczne jednostki. Kilka lat całkowitej izolacji, konieczności walki z kolejnym typem samotności, nie pozostaje obojętnym dla zmian osobowości i tożsamości. Autor sugestywnie oddaje męski zdeterminowany w przekonaniach punkt widzenia Jakuba, poddający w wątpliwość Daniela, oraz damski powiązany z wrażliwością i czułością Marty, cierpliwością i oddaniem Julii. Zręcznie miesza ich wydźwięk, znaczenia, pojęcia i definicje.

?Lęk? prowadzi przez gorący pustynny piach osobliwych wizji, gęste pogańskie leśne mary, senne koszmary krążące w chacie przetrwania. Azyl miejsca i w sercu nabiera fałszywych nut. Nasila się wrażenie bycia obserwowanym, ale powstaje pytanie, przez kogo, przecież wszyscy wyginęli. Nieśmiało wkradający się niepokój, bazujący na niespójnej historii, zaczyna kierować się ku aurze zła. Sablik nie śpieszy się z rozwijaniem opowieści, zdecydowanie trzyma się przyjętego tempa, tak aby panować nad obrazami wyobraźni i pielęgnować tajemniczość, uczynić przygodę przyjazną, ale z zadrą niecierpliwego poznawania. Mamy czas, aby śledzić akcję i zachowania bohaterów, a jednocześnie zastanawiać się, kiedy następuje koniec człowieka, kiedy wali się zewnętrzny świat, czy kiedy zanika wewnętrzny. Jedna uwaga, pojawia się niekonsekwencja, którą natychmiast wyłapuje się, podkreślane jest, że bohaterka nie wymienia czyjegoś imienia, jednak chwilę wcześniej to robi, przeoczenie do korekty w następnym wydaniu, gdyż to ważne ze względu na odbiór i interpretację okoliczności. Bookendorfina

Czasami wydaje mi się, że wolę być sama niż otoczona hałaśliwymi ludźmi... Czasami myślę, że czułabym się bardzo dobrze na odludziu, ukrytym gdzieś w głębokim lesie... Czasami myślę, że tylko gdy jestem sama jestem sobą na 100%... Jednak gdybym musiała z taką samotnością stanąć oko w oko, to jak długo wytrzymałabym w tej pozbawionej uczuć rzeczywistości?

Tomasz Sablik w postapokaliptycznym horrorze "Lęk" zabiera nas w miejsce niezwykle osobliwe, a historia, którą opowiada jest najbardziej ponurą i przejmującą opowieścią, jaką miałam okazję przeczytać.

Gdy umarli wszyscy, którzy mieli umrzeć, pozostali ludzie, ukryci w przepełnionych ciszą lasach próbują żyć normalnie. W skromnych chatach na skraju pustymi mieszkają dwa małżeństwa, które przeżyły śmiertelną pandemię i w tym trudnym czasie wspierają się jak tylko mogą. Daniel i Marta opłakują śmierć najbliższych, a Jakub i Julia bezskutecznie starają się o wymarzone dziecko. Świat nie jest teraz przyjazny. W ciszy i samotności rodzi się wiele przerażających sił, a makabryczne sny zaczynają wpływać na rzeczywistość...
Pewnej nocy do drzwi domu Jakuba i Julii puka młoda, przerażona dziewczyna, która prosi o pomoc. Chociaż coś złego wisi w powietrzu małżeństwo postanawia pomóc dziewczynie, jednak tuż po pojawieniu się w ich domu Żywii wokoło zaczynają dziać się niepokojące rzeczy.

Chociaż "Lęk" to historia raczej leniwa, to pomimo braku szybkiego tempa ja nie mogłam oderwać się od lektury i przeczytałam 340 stronicową książkę jednego dnia. Zdania są tu proste i krótkie, dialogi nieprzerysowane, opisy zrozumiałe i bardzo obrazowe, ale to właśnie ten prosty, zwyczajny styl pisania sprawia, że niewiarygodne wydarzenia wydają się tak bardzo realne. Bardzo podobają mi się niedopowiedzenia, które niezwykle umiejętnie zastosował Tomasz Sablik, ponieważ dzięki temu czułam się częścią tego popandemicznego świata.

Ta historia faktycznie napawa lękiem. Jestem pewna, że zostanie ze mną na dłużej i będzie skłaniała mnie do różnego rodzaju refleksji na temat ludzkiej psychiki...

Naturalnym jest porównywanie najnowszej książki autora z poprzednią, tym bardziej jeśli wzbudziła ona olbrzymie emocje, a kolejnej wyczekiwało się z taką niecierpliwością. "Winda" jest dla mnie powieścią rewelacyjną, ciężką od mrocznych wizji, ulotną i jednocześnie brutalną, natomiast "Lęk" wydał mi się dużo bardziej dojrzały, zarówno jeśli chodzi o warsztat pisarski, jak i jego wydźwięk i głębię emocji, które wzbudził. Jest też powieścią dużo bardziej stonowaną, oddającą monotonię życia, płynącego gdzieś w rozedrganym, pustynnym, postapokaliptycznym świecie.

Czworo bohaterów, którzy przetrwali bezwzględną eliminację gatunku ludzkiego, zaczyna się odnajdywać w zastanej rzeczywistości. Wygrywa w nich instynkt przetrwania, życie toczy się dalej, a rutyna dnia codziennego pozwala okrzepnąć i patrzeć w przyszłość.

Jednak samotność, nawet ta we dwoje, sprzyja rozmyślaniom. Ujawniają się skrywane, nieuświadomione lęki, pierwotne potrzeby, zepchnięte na bok wyrzuty sumienia. Zwycięża ludzka natura z wszelkimi słabościami, nadziejami i całym jej skomplikowaniem, a przebywanie z drugim człowiekiem, nawet jeśli byłby ostatnim na Ziemi, rodzi różnice zdań i konflikty, których nie sposób uniknąć.

Czy to również ludzka natura, czy może przyzwyczajenie i wtłoczenie w narzucone ramy każe im stosować się do przyjętych niegdyś zasad? Bogactwo symboliki pozwala wybiec poza prozę życia, przyjrzeć się temu co ludziom pomaga przetrwać. Ale dopiero pojawienie się niespodziewanego gościa, młodej dziewczyny, obdziera bohaterów z fałszu, z gry pozorów, wystawia na próbę ich samych i wszystko w co wierzą. Ich krucha stabilizacja zostaje bezpowrotnie zachwiana.

Atmosfera z początku monotonna, jak tylko może być życie czworga rozbitków na pustyni, z chwilą pojawienia się Żywii przyjmuje mroczne barwy, zasnuwa się ciężkimi od wyuzdania, profanacji, brudnych myśli i sprzecznych emocji chmurami.

Przerażające, drążące jestestwo wizje, pojawiające się pogańskie znaki i przesycone pierwotnym popędem obrzędy, sprawiły, że wraz z bohaterami zaczynałam tracić grunt pod nogami. Obrazów niektórych scen nie jestem już w stanie usunąć z głowy, wracają i wracają...

Zakończenie jak na powieść grozy przystało napawa lękiem, dogłębnym smutkiem wręcz, odsłaniając prawdę o najgłębszych ludzkich lękach. Tym najbardziej pierwotnym i jednocześnie zrozumiałym pozostanie obawa przed samotnością.

Zazwyczaj potrafię zamknąć swoją opinię w kilku zdaniach. Książka Tomasza Sablika budzi we mnie chęć rozpisania się o jej wyjątkowym mrocznym klimacie, dojrzałym pięknie języka, pozostawieniu wielu kwestii domysłom czytelnika, rozbudowanej analizie ludzkiej natury. Nie odda to jednak emocji jakie we mnie wzbudziła. Każdy odbierze ją na swój sposób, niektórym się nie spodoba, innych, jak mnie, trafi prosto w serce.

Słyszałam dużo dobrego o ,,Windzie" autora, więc musiałam przeczytać ??Lęk??. Nie wiedziałam czego tak naprawdę mam się spodziewać.

W drewnianej chatce mieszka małżeństwo - Jakub i Julia. W niedalekiej odległości mieszkają ich jedyni sąsiedzi - Daniel i Marta. Nikt inny oprócz nich nie przeżył. Tak im się wydawało, aż do momentu, kiedy przed drzwiami domu Jakuba i Julii pojawia się młoda dziewczyna.

Kiedy zaczęłam ją czytać to z jednej strony nie chciałam jej kończyć, a z drugiej już nie mogłam się doczekać zakończenia. Zdecydowanie klimat tej książki mnie kupił. Nie powiedziałabym, że jest to horror, ale z pewnością czuć mroczną aurę i lekki dreszczyk na plecach. Tomasz Sablik umie zaskakiwać i budować napięcie. Jest to z pewnością historia, w którą trzeba się mocno wczytać, aby odkryć i zrozumieć co autor chciał nam przekazać poprzez postacie, które stworzył. Bohaterowie nie są idealni, są ludzcy i to jest piękne. Każdy z nich ma skazy i swoje demony, z którymi musi się zmierzyć. Bardziej polubiłam Daniela i Martę, niż Jakuba i Julie. Julia irytowała mnie trochę swoim zachowaniem.

Miałam kilka pomysłów odnośnie zakończenia, ale nigdy bym nie wpadła na to co autor nam zafundował. Jest też poruszony motyw religii, który został w ciekawy sposób przedstawiony. W ogóle dosyć ciekawą rzeczą było umieszczenie lasu obok pustyni. Tomasz Sablik na wiele sposobów przedstawił tytułowy ??Lęk??. Chciałabym, aby więcej takich książek powstawało.