Lewa strona życia

Sarah Nickerson jest kobietą sukcesu, która stara pogodzić się swoją karierę z byciem matką dla trójki dzieci. Każda minuta jej życia była zaplanowana na pracę i chwilę dla swoich dzieci. Sarah żyła w ciągłym biegu i to on sprawił, że pewnego dnia jej życie nieodwracalnie się zmieniło. W skutek wypadku samochodowego doznaje urazu prawej półkuli mózgu. Z tego też powodu kobieta zaczyna cierpieć na zespół nieuwagi stronnej. Objawia się on tym, że kobieta nie zwraca uwagi na to, co znajduje się po jej lewej stronie, bo dla jej mózgu ta strona nie istnieje. Sarah niegdyś niezależna musi zdać się na pomoc innych, co jest dla niej niebywałe trudne. Jednak jest zdeterminowana aby powrócić do zdrowia. Czy ciężka rehabilitacja i wsparcie bliskich pomoże jej wyzdrowieć? Jaką lekcję odbierze od życia?

"Lewa strona życia" to historia, która pokazuje, że wszelkie tragedie dotykają nie tylko nas samych, ale również naszych bliskich. Jednak z każdej sytuacji może wyniknąć również coś dobrego. Sarah i jej rodzina dzięki niej zmienili w swoim życiu priorytety, ale również dla samych siebie stali się jeszcze bardziej bliżsi.
Zauważyłam, że Sarah jest tu przedstawiona jako kochająca mama i żona, ale moim zdaniem ona przekładała swoją pracę nad nimi. Siedziała w niej do późna, nie znajdowała nawet czasu, by przyjść na mecz syna. Owszem miała wyrzuty sumienia i owszem znajdowała dla swoich dzieci tę godzinę czy dwie przed snem, ale moim zdaniem to zdecydowanie za mało. Pieniądze nie zastąpią czasu z bliskimi osobami. Sarah życie przebiegała, nie znajdowała dla siebie czasu, nie zatrzymywała się, by odetchnąć. Wciąż pędziła.
Narracja w książce jest prowadzona ze strony Sarah. Poznajemy ją jako mądrą, ambitną i zdecydowaną kobietę. Początek książki wrzuca nas w jej życiową rutynę, głównie dotyczącą pracy i dzieci, ale wraz z rozwojem wątku z chorobą stają się one tłem. Dzieci później w książce praktycznie się nie pojawiają, a mąż sporadycznie. Przy Sarah często jest jej mama, z którą nie widziała się wiele lat. Obie kobiety łączy bolesna przeszłość, niedomówienia i nie zabliźniony ból. Sarah momentami zachowywała się jak małe, naburmuszone dziecko. Nie dawała swojej mamie nawet możliwość wytłumaczenia się, czy wspólnej, szczerej rozmowy. Nie - ona uważała, że ten luksus nie należy się jej. Nie próbowała jej nawet zrozumieć. Nie usprawiedliwiam nikogo, ale uważam, że czasem warto spróbować się postawić na miejscu drugiej osoby.
Wracając do fabuły. Dalej powieść skupia się już głównie na naszej głównej bohaterce. Na staraniach o tym, by powrócić do dawnego życia. Na rehabilitacji, ćwiczeniach oraz na emocjach Sarah. Kobiecie nie zawsze było łatwo walczyć, miała chwile zwątpienia. Wcale się jej nie dziwię, bo musiała wszystkiego nauczyć się na nowo i polegać głównie na innych. Całe życie jej rodziny zostało podporządkowane jej chorobie.

Przyznam, że książka nie podobała mi się tak bardzo jakbym chciała. Chyba oczekiwałam poruszającej historii, która zrobi z moim sercem jakieś zatrzęsienie. Tu się tak nie stało.
Jednak doceniam tę powieść za to, co ze sobą niesie oraz za to, że wciągnęła mnie na tyle, że nie chciałam jej odłożyć i dzięki temu przeczytałam ją zaledwie w parę godzin. Nie ukrywam, że momentami była zwyczajnie nudna, ale udało mi się przez to przebrnąć. Mam wrażenie, że trafiłam na najsłabszą książkę tej autorki, bo kiedy pytałam czy warto sięgnąć po jej twórczość, każdy odpowiadał, że tak. Nie zamierzam skreślać jej z powodu jednej, przeczytanej przeze mnie powieści, tym bardziej, że na półce już czeka "Motyl", tak pozytywnie odebrany przez wielu czytelników.

"Lewa strona życia" to historia o tym jak dzieciństwo i rodzice wpływają na nas samych, ale również o życiu i o tym na czym ono polega. Nie na biegu, lecz na poruszaniu się po nim tak, by móc przystanąć i odetchnąć pełną piersią. Żyjemy w świecie, w którym nie mamy czasu na nic, przez co w ostatecznym rozrachunku tak naprawdę więcej tracimy niż zyskujemy. Wystarczy jeden moment aby uświadomić sobie, że straciliśmy tak wiele.

Wychodzę z założenia, że ambicje lepiej mieć niż ich nie mieć. Pozwalają iść do przodu, zdobywać szczyty, realizować cele. Problem pojawia się wówczas, gdy nasze ambicje zaczynają przeważać nad realiami i cel ? mimo że do niego dążymy ? tak naprawdę oddala się. To takie współczesne ? ten pęd za uznaniem, szacunkiem, byciem ?kimś?. Przypominam sobie sytuację, gdy rozmawiałam ze studentem ostatniego roku pewnej technicznej uczelni i ? jako ówczesny specjalista w tej dziedzinie ? tłumaczyłam mu, jakich fachowców brakuje na rynku pracy i jakiego doświadczenia rekruterzy oczekują od kandydatów. Usłyszałam, że przecież od kończy TĘ uczelnię, zna komunikatywnie język angielski i uważa, że spokojnie poradziłby sobie na stanowisku menadżerskim. Nie, nie poradziłby sobie ? okrutnie próbowałam mu wytłumaczyć. Jeszcze nie teraz. Może za kilka(naście) lat. Oburzył się, trzasnął drzwiami i wyszedł. Ambicje trzeba mieć. Zdrowe.

Teraz tak trochę z innej beczki ? dobrze Ci się czyta ten tekst? Płynnie? Od lewej do prawej? To teraz wyobraź sobie, że wzdłuż niego, dokładnie w połowie biegnie czerwona kreska, a Ty widzisz tylko jedną stronę. To co jest po drugiej ? nie istnieje. To znaczy masz świadomość, że to tam jest, ale tego nie widzisz. Cierpisz na zespół nieuwagi stronnej.

Sarah Nickerson, bohaterka książki ?Lewa strona życia? Lisy Genovy, to prawdziwa kobieta sukcesu z ambicjami sięgającymi szczytu wieży Eiffla. Pewnie w niejednej kobiecie mogłaby wzbudzić zazdrość ? pewna siebie, niezastąpiona perfekcjonistka. W pracy. W domu nieobecna matka trójki dzieci. We mnie nie wzbudza ani zazdrości, ani tym bardziej sympatii. Uzmysławia mi moje własne błędy ? ciągły nos w telefonie, wieczny pośpiech, czas z dziećmi spędzany na raty między Whatsappem a Facebookiem. Może właśnie dlatego jej nie lubię? Bo trochę przypomina mi kobietę z lustra?

Wszystko zmienia się w ułamku sekundy, gdy Sarah, pędząc do pracy, ulega wypadkowi, wskutek którego traci możliwość normalnego funkcjonowania ? widzi tylko to, co jest po prawej stronie. Jak odnaleźć się w świecie, w którym nie tylko zestawienia i raporty wymagają widzenia obustronnego? Problem stanowi samodzielne korzystanie z toalety, mycie zębów i zaparzenie sobie kawy. Sarah tego nie potrafi. Nikt by nie potrafił.

Lisa Genova, przedstawiając historię życiowej przemiany, korzysta ? jako neurobiolog ? ze swojej wiedzy i doświadczenia. Przemyca naukę, o której większość z nas nie ma bladego pojęcia, tworząc opowieść o kondycji rodziny w dobie ciągłej presji, wybujałych ambicji oraz pogoni za pieniędzmi i stabilizacją. Główna bohaterka ?Lewej strony życia? zostaje zmuszona do przewartościowania swojego życia. Wraz z nią zmuszony jest do tego jej mąż. Oboje zostają postawieni przed trudnym wyborem. Właściwie? czy on rzeczywiście jest trudny? Czy po tym wszystkim, czego doświadczyli, istnieje jakikolwiek inny?

Odkrywanie swojego prawdziwego powołania, przemiana bohatera wskutek utraty zdrowia, nowe spojrzenie na siebie i rodzinę to nic nowego w literaturze. Właściwie można by rzec, że to jeden z najpopularniejszych lejtmotywów. Być może przy innej książce potraktowałabym to jako wadę, jednak nie sposób krytykować Genovy za brak oryginalności, bowiem cała historia jest naznaczona zaburzeniem, o którym niewiele wiadomo. W dodatku jest ono bardzo ciekawie opisane, do bólu praktycznie i niezwykle przejmująco.

Trochę przeszkadzał mi rzewny wątek relacji między główną bohaterką a jej matką. Można jednak potratować go jako dopełnienie psychologicznego rysu postaci. Jednak tym, czego zdecydowanie zabrakło mi w tej książce jest męski punkt widzenia ? przecież problem, przed którym stanęło małżeństwo Nickersonów, dotyczył dwojga dorosłych ludzi (pomijam dzieci). Tymczasem Genova tak bardzo skupiła się na swojej bohaterce, że chyba umknął jej dość ważny głos w całej sprawie ? głos Boba, męża Sarah. Szkoda, bo wydaje mi się, że mógłby sporo wnieść do tej historii.

?Lewa strona życia? to dobra lektura dla wszystkich, którzy poprzez czytanie lżejszych lektur lubią dowiadywać się czegoś nowego, odkrywać meandry nauki, o których istnieniu nawet nie wiedzieli, a przy okazji wzruszyć się i zastanowić nad swoim życiem. Jeśli szukacie takiego rodzaju treści, to ta książka idealnie się do tego nadaje.

"Lewa strona życia" to druga - po bestsellerowym "Motylu" - powieść amerykańskiej autorki Lisy Genovy, długo i gorąco wyczekiwana przez czytelników. Z radością mogę skonstatować, że warto było czekać; pisarka brawurowo potwierdziła swój talent tworząc na wskroś przejmującą historię kobiety, która po tragicznym w skutkach wypadku próbuje na nowo posklejać swoje życie i odnaleźć w nim swoje miejsce.

Trudno mówić o schemacie porównując zaledwie dwie książki jednego autora, właściwiej byłoby użyć słowa "motyw" - w obu przypadkach bohaterkami są silne, inteligentne, niezależne i ambitne kobiety, spełniające się zawodowo i cieszące się udanym życiem rodzinnym, których wszelkie plany przekreśla choroba lub uraz mózgu. Na tym jednak podobieństwa się kończą - zainteresowanych losem Alice odsyłam do lektury "Motyla"; dla bohaterki "Lewej strony życia" autorka również przygotowała istną drogę przez mękę - czy jednak na jej końcu pojawi się światełko nadziei?

Trzydziestosiedmioletnia Sarah Nickerson jest absolwentką Harvard Business School i wiceprezesem zasobów ludzkich w doskonale prosperującej, jednej z największych bostońskich firm. Na tak wysoką pozycję sama sobie zapracowała - od wczesnej młodości była niezwykle ambitna, wytrwała, skoncentrowana na dążeniu do celu; to perfekcjonistka pracująca bez przerwy na wysokich obrotach z maksymalną wydajnością, z obsesją rywalizacji i bycia najlepszą we wszystkim, co pozwoliło odnieść jej spektakularny sukces zawodowy i przez lata utrzymać swoją pozycję.
Ale Sarah to także żona i matka - mieszka z mężem Bobem i trójką dzieci w Welmont, zamożnych przedmieściach Bostonu. Jej życie polega na nieustannym lawirowaniu między pracą a domem, żonglerką pomiędzy spełnianiem oczekiwań pracodawcy a potrzeb rodziny, a są one liczne i różnorodne: 7-letni Charlie ma problemy w nauce, 5-letnia Lucy prowadzi bardzo aktywne życie pozalekcyjne, zaś 9-miesięczny Linus, jak każde niemowlę, po prostu potrzebuje obecności matki. Sarah najczęściej widuje dzieci dwa razy dziennie - przed wyjściem do pracy i późnym wieczorem, kiedy wraca na złamanie karku z pracy, by zdążyć powiedzieć im "dobranoc" przed zaśnięciem.
Zapracowana i przeciążona obowiązkami kobieta kontroluje każdą minutę życia próbując pogodzić pracę i dom; ma wyrzuty sumienia, że nie poświęca dzieciom więcej czasu, ale wrodzona ambicja nie pozwala jej na przyznanie sobie taryfy ulgowej.
Pewnego razu podczas jazdy do pracy wystarcza chwila dekoncentracji, by dotychczasowe życie Sary legło w gruzach. Konsekwencją wypadku samochodowego jest rozległy uraz mózgu znany pod medyczną nazwą zespołu pomijania stronnego. Polega on na tym, że mózg całkowicie ignoruje informacje dotyczące lewej strony świata, co w praktyce oznacza, że Sarah nie jest świadoma istnienia lewej strony, a co za tym idzie - nie czuje jej i zupełnie jej nie kontroluje. Prognozy lekarzy są bardzo ostrożne - to wciąż mało znane nauce schorzenie może ustąpić całkowicie, może jednak cofnąć się nieznacznie lub wcale.
Cała ta sytuacja jest dla Sary przerażającym doświadczeniem: zawsze niezależna - w jednej chwili całkowicie zdana na opiekę najbliższych, męża i od dawna niewidzianej matki; przyzwyczajona do wykorzystania każdej chwili - nagle skazana na bezczynność i mnóstwo wolnego czasu, który może wykorzystać, by przemyśleć swoje dotychczasowe życie i zastanowić się nad przyszłością. Zmuszona do przystosowania się do życia, w którym brakuje świadomości istnienia lewej strony - długa i żmudna, nie dająca gwarancji całkowitego wyzdrowienia rehabilitacja jest dla niej zarówno wyzwaniem, jak i czymś w rodzaju obrazy jej błyskotliwego intelektu.
Narastające problemy finansowe, nagłe uzależnienie od pomocy matki, z którą od śmierci brata nie miała najlepszych relacji, brak widocznych postępów w rehabilitacji nie wpływają budująco na psychikę Sary. Jej ambicja i upór nie pozwalają poddać się rozpaczy, nieustannie walczy z własnymi ograniczeniami, a z biegiem czasu zaczyna dostrzegać pewne plusy swojego położenia - nagle ma więcej czasu dla dzieci, zyskała możliwość odnowienia i naprawienia relacji z matką, zaś jej związek z mężem wkroczył na nowe tory. Czy jednak to wystarczy jej do osiągnięcia pełni szczęścia? Czy będzie potrafiła docenić to, co od dawna ma na wyciągnięcie ręki?

Po raz kolejny autorka udowodniła, że jest prawdziwą mistrzynią w kreowaniu portretów psychologicznych: jej bohaterka jest tak autentyczna w swych emocjach, uczuciach i rozterkach, a przemiana, jaka w niej zachodzi, tak naturalna, że ta życiowa historia na pierwszy rzut oka trącąca banałem okazuje się cudowną, niezwykle głęboką i wyjątkowo poruszającą opowieścią o mozolnej - i wcale nie spektakularnej czy z góry skazanej na sukces - walce z własnymi ograniczeniami, podnoszeniu się z upadku zarówno dzięki determinacji i hartowi ducha bohaterki, jak również wsparciu najbliższych. Obraz tych zmagań wcale nie jest przesłodzony czy przerysowany, towarzyszy mu ogromny wysiłek i cała gama emocji: od dezorientacji, zagubienia, buntu, wściekłości, strachu, poczucia krzywdy, poprzez rosnącą determinację i upór - po którym następuje zwrot o sto osiemdziesiąt stopni... Przemiana, jaka zachodzi w psychice Sary jest stopniowa, wiarygodna i niebywale fascynująca. Imponuje jej postawa, zaciętość w dążeniu do odzyskania pełnej sprawności, która przywróciłaby jej życie na dawne tory - jednak zmiana, jakiej podlega, zaskakuje wszystkich, a najbardziej ją samą. Gdzieś po drodze przestaje koncentrować się na sobie, dokonuje konstruktywnego podsumowania dotychczasowego życia, które pomaga jej ujrzeć wszystko z innej perspektywy - zauważa przepracowanie męża i jego oddanie (którego nigdy nie kwestionowała, ale po prostu nie miała czasu docenić), wyjątkowość i potrzeby każdego z trójki dzieci i zbiera się na odwagę, by pojednać się z matką, zanim okaże się, że jest za późno.

Być może moje wywody brzmią nieco sentymentalnie, jednak ci czytelnicy, którzy zdążyli już poznać prozę Lisy Genovy wiedzą, że jej powieściom daleko do banalności, stereotypowych rozwiązań czy mdląco - słodkich komunałów. Atutem autorki jest umiejętność kreślenia sugestywnych, przejmujących obrazów z mocnych, treściwych słów, z których każde niesie ze sobą określone znaczenie. Jej proza jest od początku do końca przemyślana, każde zdanie posiada sens, pochłania całą naszą uwagę; nie przemyka bezrefleksyjnie przez naszą głowę, lecz odbija się w niej głośnym echem.

"Lewa strona życia" to wyjątkowa, wzruszająca głębią przesłania, ujmująca autentyzmem charakterów powieść o tym, jak blisko mamy to, co w życiu najważniejsze, a zarazem jak trudno nam to odkryć. To poruszający, nakreślony z niezwykłą empatią i zrozumieniem portret kobiety, którą czeka długa i bolesna droga, by policzek od losu przekuć w coś wartościowego i pięknego. To książka, której przesłanie tylko pozornie może kojarzyć się z amerykańskim serialem familijnym, a w rzeczywistości nic w nim nie jest proste i oczywiste, wręcz przeciwnie; dosłownie powala na kolana intensywnością i różnorodnością emocji, naturalnością i autentyzmem zachowań i charakterów, siłą i głębią wyrazu. "Lewa strona życia" fascynuje i przeraża, niesie nadzieję i przypomnienie, że "kiedy Bóg zamyka nam drzwi, to jednocześnie otwiera okno". Jest mądrą, wartościową, wzruszającą, a zarazem słodko - gorzką opowieścią o tym, jak trudno nam docenić to, co w życiu najważniejsze, a co zwykle mamy na wyciągnięcie ręki. Gorąco polecam!