Lina

?Linę? mogę polecić osobom poszukującym w książkach intensywnych uczuć. Przywiązałam się do głównych bohaterów, ich niejednoznaczności, obserwowania wszystkich trudności, które muszą pokonać. Coś czuję, że finalnie będziemy przeczytamy kolejny tom, za co trzymam kciuki, oczywiście. Historia Niny i Mikołaja pokazuje, że zawsze warto o siebie zawalczyć. Może to brzmi banalnie, lecz trzeba pamiętać o tak uniwersalnej prawdzie, nawet najbanalniejszej. Sara Antczak to moje styczniowo-lutowe zaskoczenie, z pewnością zacznę śledzić jej dalszą karierę ? powodzenia, Saro!

Uwielbiam sięgać po książki polskich autorów i muszę przyznać, że ostatnio mam wyjątkowe szczęście, co do wyboru pozycji. "Lina" wciągnęła mnie od pierwszych stron, skutecznie oderwała od otaczającej rzeczywistości i wessała do swego świata, czyniąc ze mnie naocznego świadka tej przejmującej, przeszywającej serce historii. I choć początkowo lekko obawiałam się, że opowieść może przybrać formę banalnego, ckliwego romansu, to dość szybko przekonałam się, iż autorka szykuje swoim czytelnikom prawdziwą bombę emocjonalną, po której niełatwo będzie się pozbierać.

Początek powieści jest dość subtelny, po to, by stopniowo rozbudzić wyobraźnię i zasiać w duszy zamęt. Kolejne sekrety, bolesne doświadczenia bohaterów odkrywane są stopniowo, po to, by w końcu przytłoczyć, rozsypać serce w drobny mak. Z każdą kolejną stroną historia przeszywa jeszcze mocniej, a pisarka gra na czytelniczych emocjach niczym prawdziwy wirtuoz. Podsumowując, otrzymujemy porywającą, silnie angażującą, niezapomnianą lekturę, po jakiej naprawdę ciężko się pozbierać.

Filarem tej słodko-gorzkiej, frapującej powieści są doskonale wykreowane, niebanalne postacie. To ludzie z krwi i kości, boleśnie poturbowani przez niesprawiedliwy los. Ogromny, wręcz przytłaczający bagaż doświadczeń ukształtował ich charaktery, wycofał z normalnej codzienności, zamknął serca na zdawać się może niepotrzebne emocje. Ich życiu nadaje sens wspinaczka, adrenalina, niebezpieczeństwo, to jedyny sposób na ucieczkę, chwilę normalności, wolności. I choć oboje usilnie się wzbraniają przed kiełkującym uczuciem, to wygląda na to, iż tylko oni mogą wzajemnie sobie pomóc z bólem i okrutną przeszłością. Czy odważą się zaryzykować i postawić wszystko na jedną kartkę? Czy miłość okaże się lekiem na całe zło? A może jednak życie ponownie boleśnie potrząśnie nimi i przypomni, jak daleko mu do pięknej bajki?

Język autorki jest nienaganny, cechuje go lekkość, przystępność oraz wyjątkowa sugestywność, dzięki czemu kartki same przelatują przez palce, a czytelnik z zapartym tchem śledzi nakreśloną historię. Na ogromny plus zasługują również malownicze, sugestywne opisy wspinaczek, a także emocji im towarzyszącym. Czytający czuje się niemal, jak naoczny świadek, a niekiedy nawet jak uczestnik wyprawy na górski szczyt. Czyni to z powieści fascynujące doświadczenie, którego nawet na chwilę nie chce się przerywać, a jednak, ciekawość, jak dalej potoczą się losy Mikołaja i Niny jest silniejsza i nie pozwala zbyt długo delektować się lekturą.

Ta słodko-gorzka historia jest niczym samo życie, nieobliczalna, wywołująca lawinę skrajnych emocji, czasem ciężka do zaakceptowania. To właśnie ten prawdziwy, przemawiający przekaz sprawia, że czytelnik tak mocno się angażuje, przeżywa perypetie bohaterów niczym swoje własne, kibicuje im całym sercem, całkowicie zapominając o otaczającym go świecie.

"Lina" to niesłychanie przejmująca opowieść, z niebezpieczną, fascynującą pasją w tle, jaka nie pozostawi nikogo obojętnym. Zanurzcie się w tej poruszającej lekturze, wyruszcie w niezapomnianą, boleśnie prawdziwą, angażującą podróż i przekonajcie się na własnej skórze, do czego jest zdolna prawdziwa miłość. Ta książka zatrząśnie waszym sercem! Polecam gorąco!

... Premiera "Liny" już 27 stycznia.

Czytałam kilka opinii, w których ta pozycja zdobywa miano rewelacyjnej. Mi jednak się nie udało aż tak pobudzić emocji.

Książkę czytamy z perspektywy dwóch bohaterów.
Nina, wychowanka domu dziecka, nie miała lekkiego życia. Nauczyła się jak przetrwać z dnia na dzień. Znęcanie się psychiczne i fizyczne pozostawiło na niej piętno. Jej jedyną ucieczką są góry, gdzie w końcu może czuć się sobą.
Mikołaj od dziecka kochał góry, miał szczęśliwe dzieciństwo... do momentu aż zabrakło najważniejszej osoby w jego życiu. Gdy jego ojciec ginie podczas wspinaczki, Mikołaj stacza się na dno. Jednak miłość do gór nie umiera, jest jego siłą przetrwania. Wraca, by zdobywać kolejne szczyty, by ratować siebie przed śmiercią.

Zacznę od plusów. Mimo, że ta tematyka wspinaczki kompletnie mnie nie interesuje, autorka wykorzystała i przedstawiła ją w taki sposób, że byłam nią zaciekawiona. Muszę również przyznać, że książka jest bardzo refleksyjna. Fantastycznie czytało mi się niektóre przemyślenia bohaterów. Kilka z nich nawet zaznaczyłam. Sara Antczak poruszyła bardzo trudne tematy - domy dziecka, przemoc, uzależnienia. Z pewnością wielu z was lubi książki z taką tematyką. Sama fabuła skupia się jednak na teraźniejszości, na bólu i osamotnieniu, który towarzyszy Ninie i Mikołajowi, na ich ucieczce od ludzi i życia, na ich walce z przeszłością. Z jednej strony wszystko jest na tak, a jednak nie potrafiłam się w nich wczuć. Czegoś mi zabrakło. Czytało się lekko i szybko, ale nie czułam większych emocji. Nie byłam w stanie utożsamić się z żadną postacią. Mimo to uważam, że książka jest naprawdę dobrze napisana i polecam wam wyrobienie własnego zdania.

Nowy rok zazwyczaj równa się kolejnym świetnym zapowiedziom na nadchodzące miesiące. Lubię ten czas, ponieważ zawsze wśród tego całego wysypu odnaleźć można prawdziwe perełki. Kiedy Wydawnictwo Kobiece zaproponowało mi styczniową nowość do recenzji, po zapoznaniu się z jej opisem ? nawet się nie zawahałam. Coś mówiło mi, że będzie to historia, która długo ze mną zostanie. Jak myślicie, czy Lina to rzeczywiście tak dobra powieść?

Ona została wychowana w domu dziecka, a teraz wie, że nie ma niczego do stracenia. Wciąż pamięta straszne rzeczy, które musiała przeżyć w przechowalni, ale wie również, że to ją ukształtowało. Wynajmuje mieszkanie w niebezpiecznej dzielnicy Wrocławia, w pracy nie ma się do kogo odezwać, bo nikt nie chce z nią rozmawiać, jest więc samotna i ledwo wiąże koniec z końcem. Jedyną odskocznią od smutnego życia jest ścianka wspinaczkowa oraz wyjazdy w góry. Dziewczyna postanawia dołączyć do klubu wspinaczkowego, co okazuje się ogromną próbą charakteru. On z kolei wciąż nie może zapomnieć o tragedii, jaka spotkała jego rodzinę. Od zawsze chciał zostać himalaistą, jak jego ojciec, ale gdy góry mu go odebrały - załamał się i stoczył na samo dno. Miłość do wspinaczki była jednak silniejsza... Oboje chcą zapomnieć o dręczącej ich przeszłości, ale czy wspinaczka przyniesie im ukojenie?

Zacznę od głównych bohaterów, ponieważ oni stanowią mocny fundament dla całej historii. Nina to młoda dziewczyna, która przeszła w życiu piekło, czym wzbudziła we mnie ogromne wzruszenie i poczucie bezsilności. Za każdym razem, kiedy pojawiały się fragmenty, w których dziewczyna przypomina sobie życie w domu dziecka, łamało mi to serce. Być może podchodzę do tego zbyt emocjonalnie, bo w końcu to ?tylko książka?, ale na myśl, że takie sytuacje dzieją się naprawdę... Sami rozumiecie.

Jeśli chodzi o drugiego głównego bohatera, czyli Mikołaja, to w nim autorka umieściła całe morze bólu i poczucie niesprawiedliwości. Czytając tę książkę, czułam te właśnie jego emocje, a to potęgowało tylko mój sposób odbioru tej historii. Ta postać jest niezwykle silna, bo od dna, w jakim znalazł się Mikołaj nie tak łatwo się odbić. Jego sytuacja również nie była zbyt wesoła, więc w stosunku do niego czułam mnóstwo współczucia, a momenty zwątpienia wzbudzały we mnie smutek. To się nazywa stworzyć życiowych bohaterów.

Sara Antczak nie szczędzi w tej książce smutku, złości i rozpamiętywania przeszłości. Historia tych dwojga poruszyła mnie i sprawiła, że lektura tej powieści zajęła mi tylko kilka godzin ? tak bardzo mnie wciągnęła i zajęła moje myśli. Każdy moment słabości ze strony bohaterów zdawał się oddawać moje własne myśli, które miewam czasami, więc moje uczucia w stosunku do tej pozycji coraz bardziej rosły. Autorka stworzyła silnych i charakternych bohaterów, nie robiąc z nich przy tym chodzących ideałów. To samo z resztą tyczy się postaci drugoplanowych (a swoją drogą mam nadzieję, że może Sara Antczak napisze kolejne książki, ale już dotyczące właśnie tamtych bohaterów?). Oczywiście wątek dotyczący wspinaczki górskiej także postawił tę pozycję wyżej w moich oczach i choć nigdy nie miałam z tym sportem do czynienia - bardzo mnie on zaciekawił.

Świetny styl pisania, umiejętne prowadzenie akcji i ogromna zdolność do zaciekawienia czytelnika ? to właśnie cechuje autorkę, której Lina okazała się dla mnie jedną z lepszych powieści obyczajowych, jakie czytałam kiedykolwiek. Jestem zauroczona tą historią i tym, jak prawdziwie życiowa ona jest. Jeżeli jeszcze nie znacie twórczości autorki, to proszę, nadróbcie to. Lina to zdecydowanie pozycja godna bliższego poznania i mam nadzieję, że po nią sięgniecie.