Listy do utraconej

Juliet to siedemnastolatka, która po śmierci matki przychodzi na jej grób i zostawia dla niej listy. Pewnego dnia zauważa, że ktoś odpisał na jeden z nich.
Declan to chłopak uznawany za łobuza i kryminalistę. W ramach kary musi porządkować cmentarz. To on odpisuje na list Juliet. Od tej pory ich życie zmieni się, bo zaczną anonimowo wymieniać korespondencje. Między nimi nawiązuję się nić porozumienia. Ale co się stanie, gdy dowiedzą się, kim jest ta druga osoba? Jakie tajemnice wyjdą na jaw?

Chciałabym dziś pokazać wam wyjątkową książkę, która została nie tylko pięknie napisana, ale też ślicznie wydana.
Chylę czoła, bo zarówno rysunki, jak i wklejki na okładce, skrzydełkach robią ogromne wrażenie.
Ale chciałabym skupić się też na treści, bo ta historia jest po prostu piękna i warta poznania.
Ona straciła ukochaną matkę. Nie może pogodzić się z jej stratą. Zamyka się w sobie. Z racji, że mama uwielbiała fotografie, nie może patrzeć na aparat.
On to taki buntownik, nierozumiany przez większość otoczenia.
Kreacja jego postaci, ogromnie mnie poruszyła. Autorka myliła mnie w moich przekonaniach i z ręką na sercu, ja też początkowo spisałam go na straty.
Im bliżej poznawałam Declana, tym bardziej miałam ochotę go przytulić, stanąć w jego obronie i potrząsnąć wszystkimi na około. Cierpiałam razem z nim. Czułam jego żal i brak zrozumienia, presję.
Autorka nie oszczędzała głównych bohaterów i ich zmagania się z bólem, prawdą były doskonałym zapalnikiem do pochłonięcia całej książki na raz.
Kolejna pozycja zaliczona do kategorii młodzieżowej, którą będę polecała każdemu, kto lubi taki klimat.
Spędzenie z nią czasu, było dla mnie emocjonującym wyzwaniem, ale nie żałuje minuty spędzonej z tą książką.
Kocham motyw listów i uważam, że został świetnie napisany. Ta książka ma ogromny potencjał i autorka, doskonale go wykorzystała. Dotyka trudniej, bolesnej tematyki.
"Listy do utraconej", to poruszająca powieść o cierpieniu dwójki młodych osób, które okazały się być dla siebie bratnimi duszami.
Gorąco polecam ????

Sztuka pisania listów umiera wraz z postępującym rozwojem technologicznym. I powinniśmy nad tym ubolewać, bo nic nie jest w stanie ich zastąpić ? intymności, jakie ze sobą niosą, wkładu pracy, jakiego wymagają, możliwości odczytywania czyichś odczuć na podstawie nacisku pióra, czy rozmazanych słów. Jednak listy mają swój jeden cel: poinformować o czymś adresata, po czym, zazwyczaj, spodziewamy się na nie odpowiedzi. Co jednak, gdy pisze się listy do osoby, która już nie może odpowiedzieć?

Juliet to młoda dziewczyna, która niedawno straciła matkę. Kiedyś pasjonowała ją fotografia, lecz to zbyt bolesny temat i nie potrafi do tego wrócić. Obecnie jest tylko pustą skorupą samej siebie, niezainteresowaną czymkolwiek, czym młoda kobieta w jej wieku powinna się ekscytować. Nie potrafi też znaleźć wspólnego języka z ojcem, co tylko pogarsza jej sytuację. Nieustannie odwiedza grób mamy na cmentarzu i kontynuuję tradycję pisania do niej listów. Wie, że nie może już liczyć na odpowiedź. A jednak?

Declan to chłopak, który zwiastuje kłopoty. Chodzą o nim różne plotki, jednak wszyscy doskonale wiedzą, że lepiej jest omijać go z daleka. Zresztą jego przyszłość jest dla każdego oczywista i nie jawi się w świetlanych barwach. Nie jest zainteresowany szkołą ani rówieśnikami, zmuszony odrabiać prace społeczne w ramach wyroku, ma tylko jednego, równie mrocznego jak on, przyjaciela. Opisać go jako trudny charakter to jakby nie powiedzieć nic. Lecz, czy ktokolwiek zainteresuje się tym, co Declan czuje w środku i z jakimi emocjami musi się mierzyć każdego dnia?

?Listy do utraconej? to powieść o młodych ludziach, jednak na tyle dojrzała i wielowątkowa, że zainteresuje również dojrzałe osoby. Tu nie ma mowy o infantylności, banalnej miłości i niemądrych decyzjach, bowiem ci młodzi bohaterowie przeszli więcej niż niejeden dorosły. Doskonale wiedzą, co to samotność, odczucie odosobnienia, strata kogoś bliskiego, czy poczucie winy, które wręcz wypala od środka. Znają uczucie bezkresnego żalu i nie potrafią pogodzić się z przeszłością, co znacząco wpływa na ich teraźniejszość. Autorka za pomocą tych postaci znakomicie ukazała jak ludzie odbierani są powierzchownie, a niewiele osób stara się zajrzeć pod zewnętrzne maski, poznać powody specyficznych postaw życiowych, czy odpowiednio wesprzeć. Dużo łatwiej jest oceniać na podstawie urywków i chwilowych obserwacji, ferować wyroki i unikać wszystkiego, co w jakiś sposób odstaje od normalności. I to przesłanie kierowane jest nie tylko do młodych osób, bowiem każdy dorosły również popełnił ten błąd niejeden raz. Sam pomysł pisania do siebie listów zostawianych na cmentarzu, które zapoczątkują znajomość Juliet i Declana jest oryginalny i także mi się spodobał, bo nadaje fabule świeżości. Ponadto krótkie rozdziały, lekki styl narracji oraz skupienie się na ważnych wątkach bez niepotrzebnych wstawek sprawiają, że powieść czyta się w błyskawicznym tempie. Lecz to, co najważniejsze to fakt, że zostaje ona w umysłach na długo po zakończeniu lektury. I można z niej wynieść naprawdę kilka wartościowych refleksji, bo wbrew pozorom nie jest to kolejna, zwyczajna i niczym się niewyróżniająca powieść o nastoletniej miłości. A dodatkowo jest pięknie wydana. Ogromnie polecam!