Litacja (twarda)

�tu­ral­nie w świe­cie i usma­ży­ła mu osob­no kieł­ba­skę. W. po­czuł ulgę i przy­po­mniał so­bie sło­wa, któ­re kie­dyś usły­szał na mi­tyn­gu AA. O tym, że naj­więk­szym za­gro­że­niem dla trzeź­wo­ści wca­le nie są wiel­kie spra­wy, tyl­ko dro­bia­zgi i nie­uwa­ga. Gdy przy­szli go­ście, W. dłu­go sie­dział w kuch­ni, jak­by bał się być wśród lu­dzi. Chy­ba za­wsze się tego bał, lęk mi­jał, gdy się na­pił. Albo gdy mó­wił i był w cen­trum uwa­gi. Więc te­raz, gdy go­spo­darz wy­cią­gnął go z kuch­ni, na­tych­miast za­czął ga­dać. Mó­wił, wy­kłó­cał się, wy­gła­szał dość ostre sądy o Ame­ry­ce, nie słu­cha­jąc in­nych. Do­pie­ro póź­niej, ro­biąc ob­ra­chu­nek, uświa­do­mił so­bie, że jak za­wsze chciał mieć ra­cję i mó­wił, jak­by wy­kła­dał do obec­nych, a nie roz­ma­wiał z nimi. Po­sta­no­wił to zmie­nić, ale na­wet po wie­lu la­tach, kie­dy już na­uczył się słu­chać, wciąż miał skłon­ność do dłu­gich prze­mó­wień. Z tym, że już nie kłó­cił się o swo­ją ra­cję; ma­wiał na­wet, że każ­dy po­kój jest na tyle duży, by po­mie­ści­ło się w nim kil­ka od­mien­nych zdań. Tego wie­czo­ru w dzien­nicz­ku wdzięcz­no­ści za­pi­sał z dumą, że pod­czas przy­ję­cia na­wet nie za­uwa­żył ist­nie­nia al­ko­ho­lu i nie miał żad­nych pro­ble­mów z tym, by nie pić. Kil­ka dni póź­niej, ja­dąc wie­czo­rem po au­to­stra­dzie, usły­szał huk roz­pa­da­ją­cej się opo­ny. Zje­chał bez­rad­ny na po­bo­cze. Wpadł w pa­ni­kę. Wy­szedł z sa­mo­cho­du po­szu­kać po­mo­cy. Nikt się nie za­trzy­mał. Kil­ka­set me­trów przed sobą zo­ba­czył mi­ga­ją­ce świa­tła dwóch sa­mo­cho­dów po­li­cyj­nych i za­trzy­ma­ny sa­mo­chód z kie­row­cą w środ­ku. W. pod­szedł do nich. Gdy za­ga­dał do po­chy­lo­ne­go nad oknem za­trzy­ma­ne­go sa­mo­cho­du po­li­cjan­ta, ten od­ru­cho­wo się­gnął po broń. - Stać! Ręce do góry! - krzyk­nął i rzu­cił W. na ma­skę sa­mo­cho­du. Gdy go ob­szu­kał, W. prze­ra­żo­ny wy­ja­śnił, że po­trze­bu­je po­mo­cy. - To cze­mu tak ci­cho pod­sze­dłeś, prze­cież mo­głem cię za­bić - wy­ja­śnił po­li­cjant. I wy­tłu­ma­czył, że na au­to­stra­dzie co kil­ka­set me­trów są te­le­fo­ny, z któ­rych moż­na za­dzwo­nić po po­moc. W. mu od­po­wie­dział, że nie wie, bo nie jest stąd, chwi­lę po­roz­ma­wia­li. W. do­rzu­cił kil­ka aneg­dot z Pol­ski, zro­bi­ło się przy­jaź­niej i po­li­cjant sam za­te­le­fo­no­wał po po­moc dla W. Na od­chod­nym za­py­tał jesz­cze, czy W. po­tra­fi każ­de­go tak roz­ba­wić jak jego. Po ja­kimś cza­sie przy­je­chał gość z fir­my, w któ­rej uni­wer­sy­tet wy­na­jął dla W. sa­mo­chód, i za­ło­żył mu nowe koło. W. wca­le tego nie chciał, wie­dział już, że ta­nie mię­so psy je­dzą, i ma­rzył, by roz­wią­zać umo­wę i wy­na­jąć nowe auto w po­rząd­nej fir­mie jak Hertz lub Avis. Ale nie po­tra­fił tego po­wie­dzieć i wziął na­pra­wio­ne­go sta­re­go rzę­cha. Po­tem był na sie­bie bar­dzo zły. Złość trzy­ma­ła go na­za­jutrz i po­je­chał do fir­my, by ze­rwać umo­wę. Był tak wście­kły, że wła­ści­ciel zwró­cił mu pie­nią­dze. W. wy­na­jął sa­mo­chód w Avi­sie i był z sie­bie dum­ny. Do­pła­cił i uznał to za dru­gi wy­da­tek na trzeź­wość. Jak do­tąd wy­dat­ki te do­ty­czy­ły trans­por­tu - sa­mo­lo­tu i sa­mo­cho­dów. W. sta­rał się też pa­mię­tać o przy­jem­no­ściach, któ­re al­ko­hol wy­ru­go­wał z jego ży­cia. Cho­dził na kon­cer­ty. W pięk­nej sali kon­cer­to­wej w Pa­sa­de­nie or­kie­stra z Bam­ber­gu pod dy­rek­cją Wi­tol­da Ro­wic­kie­go gra­ła Ry­szar­da Straus­sa i Czaj­kow­skie­go; W. ucie­szył się, bo nie miał już ta­kiej go­ni­twy my­śli jak w No­wym Jor­ku. Ale kil­ka dni póź­niej, w Fil­har­mo­nii w Los An­ge­les, cha­os i brak sku­pie­nia po­wró­ci­ły. Gra­no IX Sym­fo­nię Gu­sta­va Mah­le­ra, czy­li kom­po­zy­to­ra, któ­re­go W. po pro­stu wiel­bił. W. po­tra­fił się sku­pić, gdy za­my­kał oczy, ale wte­dy ogar­nia­ła go sen­ność. Ty­dzień póź­niej po­now­nie spró­bo­wał. Prze­spał Mo­zar­ta, a przy Brahm­sie znów nie mógł opę­dzić się od my­śli ko­ła­czą­cych mu się po gło­wie. Może wca­le nie lu­bię mu­zy­ki, a może mam w so­bie strasz­nie dużo nie­po­ko­ju? za­pi­sał w dzien­ni­ku. Ten cha­os utrzy­my­wał się, ale na kon­cer­ty cho­dził sys­te­ma­tycz­nie. Sta­ły się pro­bie­rzem