Little Lies

Jedno kłamstwo może mieć spore konsekwencje. Pociąga też za sobą kolejne nieprawdy, które powoli budują ogromną wieżę na niepewnych fundamentach. Ona prędzej czy później się rozsypie, ujawniając prawdę. Jednak wtedy już nic nie będzie takie samo, a odbudowanie zaufania innych nie należy przecież do najłatwiejszych.

Lavender to księżniczka rodziny. Wydarzenia z dzieciństwa sprawiły, że wszyscy, pomimo upływu lat, starają się otaczać ją opieką i zapewniać bezpieczeństwo oraz komfortowe warunki. Trzej nadopiekuńczy starsi bracia, wyrozumiali kuzyni, kochający rodzice i wujkowie to marzenie wielu, jednak dla każdego może to stać się także przytłaczające, zwłaszcza gdy uniemożliwia rozwój i podążanie własną ścieżką. Lavender jednak, choć nieśmiała i cicha, w większości poradziła już sobie z traumami, które ją prześladowały. Jak jednak wpłynie na nią spotkanie po latach z mężczyzną, który kiedyś był dla niej wszystkim?

Kodiak jest znany i lubiany, kocha hokej i chce podążać śladami swojego ojca. Dziewczyny lgną do niego, co zawdzięcza nie tylko swej aparycji, lecz także statusowi. Nie jest to jednak typ będący otwartą księga, to mężczyzna pełen tajemnic, który nie pozwala emocjom wypływać na powierzchnię. Jednak jego wyuczone podejście chwieje się w posadach, gdy w jego życie ponownie wkrada się Lavender, z którą łączy go ogrom historii.

"Little lies" za cukierkową okładką skrywa dość gorzką historię, która choć dotyczy młodych ludzi, nie ma sobie zbyt wiele z infantylności czy niewinności. Autorka zdecydowała się wpleść do fabuły tematykę dotyczącą zaburzeń lękowych i tego jak szalenie duży wpływ mają one nie tylko na osobę, która się z nimi zmaga, ale także na jej bliskich. Stawia istotny akcent na konieczność korzystania z terapii, ale także wypracowanie w sobie mechanizmów, które pozwolą samemu toczyć własne bitwy w głowie. Bowiem poleganie na drugim człowieku nie jest w takim wypadku ani dobre, ani zdrowe. Sam wątek romantyczny rozwija się tutaj powoli, świetnie łącząc ze sobą motywy przyjaciół z dzieciństwa i od nienawiści do miłości. Hunting kreuje nie tylko głównych bohaterów, ona zabiera nas do w pełni ukształtowanego świata, rozbudzając tym samym ciekawość co do losów innych postaci, które tutaj poznajemy w tle. I gdyby nie mankament dotyczący końcówki książki, gdzie ilość scen zbliżeń jest przytłaczająca i zupełnie w moim odczuciu niepotrzebna, to cała powieść otarłaby się niemal o ideał. Ale przecież nie można mieć wszystkiego, prawda? A tak czy inaczej książka szalenie wciąga i mimo mankamentów jest warta poznania.

"Little Lies" jest książką pełną sprzeczności, i takie też uczucia wywołuje w czytelniku. W jednym rozdziale pęka serce któregoś bohatera, przy tym i nasze, bo autorka zdołała swietnie oddać emocje towarzyszące wykreowanym postaciom. Zaraz po tym nadchodzi skrajna irytacja, bo główna bohaterka będąca szarą myszką straumatyzowaną przez dzieciństwo robi coś absurdalnego dla osoby takiej jak ona.

Lubię książki takie jak ta, gdzie występuje jakaś grupa znajomych (w tym wypadku dzieci przyjaciół). Dzieje się wiele, czasem nawet aż za dużo, przy czym czytelnikowi dane jest poznać poboczne postacie w nadziei, że i one dostaną swoją historię.

Helena Hunting w "Little Lies" pokazała, jak niebezpieczne jest uwarunkowanie swojego bezpieczeństwa i radości od drugiej osoby. Idealnie zobrazowała fakt, iż nie możemy zaznać tego wszystkiego dopóki nie poczujemy się dobrze sami ze sobą, nie przepracujemy traum, lęków, osobistych potworów. Relacja łącząca w dzieciństwie Lavender i Kodiaka była piękna, ale i bardzo destrukcyjna, niezrozumiała dla dorosłych odpowiedzialnych za dwoje dzieci. Gdy ci dorośli między nimi nie było szarości, była tylko czerń i biel: miłość lub nienawiść. Zastanawiałam się, co by było, gdyby tej dwójki nie rozdzielono, jakby mogły potoczyć się ich losy, życia.

Kończąc lekturę "Little Lies" w mojej głowie panuje chaos. Z jednaj strony całość podobała mi się, wzbudziła skrajne emocje; z drugiej poziom irytacji w niektórych momentach był naprawdę wysoki. Myśle, ze ta książka będzie miała po prostu swoich przeciwników i zwolenników, ja zaliczam się do drugiej grupy, ponieważ pozytywne odczucia zdecydowanie przeważyły nad negatywnymi. A i chwilami czułam wzruszenie.