Loba Negra Czarna wilczyca

Cykl z Antonią Scott przypadł mi do gustu, więc po skończeniu Czerwonej Królowej obiecałam sobie, że przeczytam kontynuację. Tak się złożyło, że Czarna Wilczyca musiała chwilę poczekać na swoją kolej, ale nareszcie się doczekała swojej wielkiej chwili. Czy była to równie dobra lektura, co poprzednia? O tym w recenzji poniżej.

Antonia Scott nie boi się niczego ? tylko samej siebie. Jest jednak ktoś, kto jest niebezpieczniejszy i kto mógłby pokonać Antonię w kilku ruchach. Czarna Wilczyca się zbliża, a Antonia pierwszy raz odczuwa lęk. Czy to starcie rzeczywiście okaże się tak niebezpieczne, jak wszyscy oczekują? Jedno jest pewne ? przed Antonią Scott okrutnie trudny czas.

Tak, jak Reina Roja przypadła mi do gustu i, prawie że z miejsca wciągnęła do swojego świata, tak Loba Negra miała odrobinę utrudnione zadanie. Zaczęłam lekturę tej książki, po czym na jakiś czas ją odstawiłam ? uznałam, że to jeszcze nie jej czas, a nie chciałabym jej niesprawiedliwie ocenić. Po upływie kilku dni faktycznie wróciłam do jej bliższego poznawania i tak oto w ciągu kilku godzin zapoznałam się z całością.

Nadal pozostaję pod ogromnym wrażeniem Antonii Scott i jej kreacji. To, jak ta postać została przedstawiona w tym cyklu, mnie zachwyca i przyznam szczerze, że jest to chyba jedna z moich ulubionych kobiecych postaci w książkach, naprawdę. Fascynuje mnie to, w jaki sposób autor poprowadził tę bohaterkę i jak dopracował jej bardziej psychologiczny portret. Wybaczcie, że się tak zachwycam, ale nie potrafię inaczej, po prostu.

Juan Gómez-Jurado ma bardzo dobre pióro i każdą jego książkę, którą miałam okazję czytać, poznawało mi się naprawdę przyjemnie i całkiem szybko. W pewnym momencie książka czytała się właściwie sama, a już zwłaszcza w momencie, gdy zaczynał wkraczać punkt kulminacyjny powieści. Nie będę jednak ukrywać, że Czarna Wilczyca nie kupiła mnie aż tak mocno, jak Czerwona Królowa, nad czym trochę ubolewam. Nie można mieć jednak wszystkiego, a drugi tom cyklu i tak, i tak jest świetny i wciągający, nawet mimo kilku przestojów w akcji, na jakie się tutaj natknęłam.

Loba Negra. Czarna Wilczyca to bardzo dobry thriller, w którym dzieje się całkiem sporo. Od porwań, przez wychodzące na jaw tajemnice z przeszłości, aż po zaskakujące zakończenie, które zdecydowanie zachęciło mnie do sięgnięcia od razu po tom trzeci. No, trzeba autorowi przyznać, że potrafi kończyć swoje książki z przytupem i tak, że czytelnik po prostu musi przeczytać kolejną część.

Cieszę się, że mogłam poznać tę książkę i że Loba Negra okazała się równie dobrą pozycją książkową. Moje czytelnicze serce nadal należy do Czerwonej Królowej, jednak sympatią obdarzyłam i tę powieść.
Jeżeli poszukujecie książek na długie jesienne wieczory, to zdecydowanie cykl o Antoni Scott powinien znaleźć się na Waszej liście książek do przeczytania. Ja z kolei biegnę czytać Białego Króla, bo czuję, że będzie się działo...

"Umysł Antonii Scott przypomina raczej dżunglę - dżunglę pełną małp, które z największą prędkością skaczą z jednej liany na drugą, przenosząc różne rzeczy. Mnóstwo małp i mnóstwo rzeczy przecinających się w powietrzu i pokazujących sobie kły."
Rozpoczyna się gra, w której zwycięzca może być tylko jeden, a nagroda ma najwyższą wartość. Na szachownicy znajduje się o wiele więcej pionków niż początkowo sądzono. Do rozgrywki wkracza Czarna Wilczyca, burząc wszystkie początkowe założenia. Spirala strachu i przemocy coraz mocniej się zacieśnia, a czas ucieka...
Duet Scott - Gutiérrez, który całkowicie kupił mnie w przy pierwszym spotkaniu, ponownie sprawił, że na długie godziny wsiąkłam w gęsty madrycki klimat. Skuteczność tych dwojga w rozwiązywaniu zagadek to zdecydowana zasługa ich indywidualnych i dopełniających się zdolności. Wyrazistość kluczowych bohaterów jest niewątpliwym atutem powieści. Komisarz Gutiérrez jest barwną postacią, która podbije serca wielu czytelników, jednak to Antonia nadaje tej wyjątkowości. Jej nieprzeciętny umysł sprawia, że jest najinteligentniejszą osobą na świecie, a możliwość wglądu w jej świat to ekscytujące doświadczenie.
Sprytnie rozkręcona intryga, w której Autor popisał się umiejętnością tworzenia barwnych dialogów i zaskakujących zwrotów akcji. Dowiadujemy się również nieco więcej na temat tajnegon projektu Czerwona królowa. Nie zabraknie nutki sarkazmu i ironii.
Zakończenie wręcz wymusza natychmiastowe sięgnięcie po kolejny tom, więc cieszę się, że jest pod ręką.

?Witaj w grze, która się rozpoczęła, ale jeszcze się nie rozkręciła??

?Czarna wilczyca. Loba Negra? autorstwa Juana Gomez-Jurado to już drugi tom dobrze zapowiadającej się serii thrillerów, która każdego dnia zdobywa coraz większy rozgłos. Powiem Wam, że coraz bardziej zaczynam uwielbiać tę serię. Czemu? Drugi tom zdetronizował swoją poprzedniczkę!

W Marbelli zostaje zamordowany skarbnik rosyjskiej mafii, a jego żona cudem uchodzi z życiem i znika. Zaczyna się pościg za kobietą. Kto pierwszy ją znajdzie? Zabójca, tajemnicza Czarna Wilczyca czy Czerwona Królowa, której ponownie towarzyszy niezłomny inspektor?

Pamiętacie, jak w trakcie recenzji pierwszego tomu zachwalałam Wam tempo fabuły? Nie wiem, jakim cudem autorowi się to udało, ale akcja Czarnej Wilczycy przyspieszyła jeszcze bardziej...

Przed rozpoczęciem tej książki przygotujcie się nie tylko na szybką akcję, ale również na to, że Gomez-Jurado pozwoli Wam lepiej poznać bohaterów swojej powieści oraz męczące ich bolączki. Dostaniecie tutaj postać najinteligentniejszej kobiety świata, zamkniętej we własnym skomplikowanym świecie oraz postać inspektora, który ma niewiele do stracenia. W ich otoczeniu pojawi się również ona... Czarna Wilczyca, szybka i groźna, która wydaje się być zawsze krok przed nimi... Przyznam, że przebiegłość tej ostatniej bohaterki momentami działała mi na nerwy, jednak z drugiej strony byłam pewna podziwu wobec jej czynów.


Poza światem bohaterów Juan przygotował dla nas więcej sensacji, niebezpieczeństwa oraz nieprzewidywalnych pościgów. Do tej pory nie potrafię wyjść z podziwu, jak wiele wydarzeń zostało umieszczonych w tej niewinnej książce.

Na tempo Waszego czytania wpływa nie tylko akcja, ale również krótkie, a zarazem treściwe rozdziały. Autor doskonale bawi się słowem i serwuje nam opisy, które w pełni zadziałają na Waszą wyobraźnię. Jeśli nie lubicie sięgać po książki, w których występują zbyt długie opisy niektórych wydarzeń - jestem pewna, że dla tego pana zrobicie wyjątek, słowo.

Czy książkę polecam? Tą trylogią Juan Gomez-Jurado wprowadził pewien powiew świeżości do świata thrillerów oraz kryminałów. Nie będę ukrywać, że z niecierpliwością będę wyczekiwać zapowiedzi trzeciego tomu - coś czuję, że autor ten nie pokazał mi w pełni swojego warsztatu i kolejny tom mocno mnie zaskoczy...