Łódź Charona (twarda)

miał wie­czor­ną zmia­nę? - Ja. - Jak miło. - Sta­ło się coś? - Tym ra­zem w jej oczach za­go­ścił nie­po­kój. - Była pani sama czy z kimś? - Sama. W czwart­ki nie mie­wa­my zbyt wie­lu go­ści. Pan ro­zu­mie, dzień przed week­en­dem. Do­pie­ro dziś szy­ku­je­my się na więk­szą im­pre­zę. - No tak, ale ktoś jed­nak był? - Ow­szem. Tom­czyk wy­cią­gnął smart­fo­na i wy­świe­tlił na ekra­nie po­stać męż­czy­zny. Zdję­cie na­le­ża­ło do mniej dra­stycz­nych. - Wi­dzia­ła go pani? - Wy­cią­gnął apa­rat w jej stro­nę. - Je­zus Ma­ria, co mu się sta­ło? - Tak czy nie? - za­py­tał ostrzej. - Mogę się le­piej przyj­rzeć? - Dziew­czy­na od­su­nę­ła się. - Ja­sne. - Uważ­nie ją ob­ser­wo­wał. - Może Ko­lej­na fota. Tym ra­zem nie en face, a tro­chę z boku. - Nie przy­po­mi­nam so­bie. - To dla nas waż­ne. - Prze­cież mó­wię. Wy­star­czy. Po­mi­nął parę ko­lej­nych zdjęć, aż w koń­cu zna­lazł to, któ­re­go szu­kał. - A ona? Wa­ha­nie trwa­ło dłu­żej niż za pierw­szym ra­zem. - Nie je­stem pew­na. Ser­ce w pier­si ko­mi­sa­rza za­bi­ło ży­wiej. - Wi­dzia­łam ją raz czy - Wczo­raj? - Nie. Wcze­śniej. - Samą? - W to­wa­rzy­stwie. Tak mi się zda­je. - Kogo? - A skąd mam wie­dzieć? Nie pa­mię­tam wszyst­kich, któ­rzy tu przy­cho­dzą. To cała masa lu­dzi. Są sta­rzy by­wal­cy, ale naj­czę­ściej ko­muś na­gle się za­chce kawy po dłuż­szym spa­ce­rze. Je­ste­śmy tu je­dy­nym lo­ka­ - Nie o to py­ta­łem. - Prze­pra­szam. Zde­ner­wo­wa­łam się. Wy­da­wa­ło się, że dziew­czy­na za­raz się­gnie po chu­s­tecz­kę i wy­smar­ka nos. - Do­brze, umó­wi­my się tu jest mój nu­mer. - Po­dał jej wi­zy­tów­kę. - Je­że­li przy­po­mni so­bie pani coś jesz­cze, pro­szę za­te­le­fo­no­wać. Do­brze? - Tak. - Świet­nie. - Tom­czyk za­czął zbie­rać się do wyj­ścia. - A treść na­szej roz­mo­wy pro­szę za­cho­wać dla sie­bie. Jej ujaw­nie­nie gro­zi przy­kry­mi kon­se­kwen­cja­mi. Nie mu­siał do­da­wać nic wię­cej. Była wy­star­cza­ją­co prze­ra­żo­na, a prze­cież nie chciał jej wy­stra­szyć. Samo tak wy­szło. *** W biu­rze bez zmian. Ko­nar­skiej wciąż nie było, a Now­ak ła­do­wał w sie­bie ku­pio­ną w skle­pie sa­łat­kę wa­rzy­wną. - Przy­szły wy­ni­ki au­top­sji. Masz je na biur­ku. - Da­rek odło­żył wi­de­lec i się­gnął po ser­wet­kę. - Do­bra. Dzię­ki. - Gra­ży­na przyj­dzie w po­nie­dzia­łek. Do­sta­ła zwol­nie­nie na dziec­ko. - Po­ra­dzi­my so­bie bez niej. Tom­czyk się­gnął do akt. Na­pi­sa­no je su­chym jak pieprz ję­zy­kiem i nie zna­lazł w nich nic, cze­go by nie wie­dział wcze­śniej. Mar­ta Wal­czyk zgi­nę­ła od po­strza­łu z bro­ni krót­kiej, ka­li­ber 9 mm. Strzał z bli­skiej od­le­gło­ści. Śmierć na­stą­pi­ła na­tych­miast. Przy­naj­mniej nie cier­pia­ła. Obej­rzał zdję­cia, wy­ko­na­ne tym ra­zem apa­ra­tem cy­fro­wym o wy­so­kiej roz­dziel­czo­ści. Wszyst­ko pięk­nie, draż­nił go tyl­ko ten znak po sek­cji, w kształ­cie li­te­ry Y, ry­so­wa­ny od oboj­czy­ków, łą­czą­cy się przy splo­cie sło­necz­nym i po­cią­gnię­ty da­lej w dół w stro­nę pęp­ka. We krwi de­nat­ki zna­le­zio­no śla­dy po sil­nych le­kach prze­ciw­bó­lo­wych. Al­ko­hol i nar­ko­ty­ki wy­klu­czo­no. Osob­ny pro­to­kół za­wie­rał spis przed­mio­tów. Nie­wie­le tego. Tro­chę dzi­wił brak to­reb­ki. W sa­mo­cho­dzie też jej nie było. Wóz może i nie był ste­ryl­nie czy­sty, ale też nie ja­koś szcze­gól­nie za­pusz­czo­ny. Na tyl­nej ka­na­pie siat­ka z za­ku­pa­mi, a w niej por, pie­trusz­ka i por­cja ro­so­ło­wa ku­pio­na w su­per­mar­ke­cie. Po­dra­pał się po gło­wie. Z jed­nej stro­ny por i pie­trusz­ka, a z dru­giej wy­ka­łacz­ki? Ro­bi­ło się co­raz cie­ka­wiej. Ado­nis zgi­nął wsku­tek za­trzy­ma­nia ak­cji ser­ca. Fa­cet do­stał taki wy­cisk, że jego or­ga­nizm po­wie­dział dość. Miał już zresz­tą swo­je lata i od daw­na le­czył się na ser­ce. Obo­je nie­no­to­wa­ni. Uru­cho­mił kom­pu­ter i wszedł w bazę osób za­gi­nio­nych. Ist­nia­ła szan­sa, że tu znaj­dzie ko­lej­ne in­for­ma­cje. Ko­bie­ty, dzie­ci i męż­czyzn do lat pięć­dzie­się­ciu so­bie da­ro­wał. In­t