Łódzka przystań

Krzywdzenie innych przychodzi wielu ludziom z łatwością i jeszcze są takie osoby zdziwione, że ktoś potrafi się bronić, chociażby słowem. Niektórzy nie widzą nic poza czubkiem własnego nosa, przez co nie zważają na uczucia innych myśląc, że są najmądrzejsi dzięki zajmowanemu stanowisku, pozycji społecznej, doświadczeniu, czy wieku. Jednakże te czynniki nie zawsze przesądzają o prawdzie danego założenia i każdy powinien się z tym liczyć, a nie narzucać swoje poglądy, stosować rygor, tylko po to, by wszystko toczyło się wedle jego przemyśleń.

Zarys fabuły

W książce spotykamy Stefanię Rudzką mieszkająca z rodzicami i bratem w Łodzi. Pewnego dnia podczas II Wojny Światowej dziewczyna pędząc na spotkanie z ukochanym Felkiem zostaje złapana przez Niemców i wywieziona do obozu. Na miejscu doświadcza, głodu, chorób, a przede wszystkim wszelkiej przemocy fizycznej i psychicznej. Mimo wszystko kobieta nie poddaje się myśląc o swej rodzinie i o ukochanym, a w wytrwaniu w tym pomaga jej nowo poznana dziewczyna Kazia. Wykorzystując zamieszanie podczas nalotu Stefcia i Kazia postanawiają uciec, gdyż ich szanse na przeżycie są coraz mniejsze. Jak przebiegnie ucieczka? Co dalej z jej chłopakiem Felkiem? Kto stanie na drodze Stefci i jakie będą tego konsekwencje? Co się jeszcze wydarzy i jak zakończy się ta historia? O tym w książce ?Łódzka przystań? autorstwa Anny Stryjewskiej.

Krzywda ludzka

Autorka za sprawą swej powieści ukazała, jakie życie może być trudne i pomimo jego blasków, to jednak częściej mamy do czynienia z bólem i cierpieniem. Sama wojna przyniosła wiele tragedii, o których częściowo twórczyni wspomniała, ale to, że się ona skończyła, to nie oznacza, że wszystko zaczęło być tylko barwne. Przyszła nowa polityka, która siała nienawiść i nieufność wśród obywateli, a na domiar złego dołączały do tego zdrady, wywyższanie się, kłamstwa i wszelka inna przemoc. W tej książce czytelnik ma okazję zobaczyć, jak życie może się pozytywnie potoczyć, a także to, jak niewiele wystarczy, by stracić szczęście już na zawsze. Losy głównej bohaterki, a także jej rodziny i przyjaciół pokazują z czym się człowiek musiał mierzyć w tamtych latach i co mógł zrobić, by wygrać. Część tych przykrych zachowań przetrwała do dziś i choć świadomość społeczna zaczęła się zmieniać na lepsze, to ból nadal pozostał i będzie trwał dopóki ludzie nie przestaną krzywdzić innych.

Nadzieja

Autorka dzięki głównej bohaterce ukazała również, jak ważna jest nadzieja, dzięki której jesteśmy zdolni przetrwać wszystko, ale żeby tak się stało to musimy mieć serca otwarte na prawdziwe uczucia. Ile razy Stefcia liczyła na pozytywne rozwiązanie danego problemu i choć nie zawsze koniec był szczęśliwy, to jednak nie poddawała się i szła uparcie naprzód. Nadzieja zawsze umiera ostatnia, więc trzeba trwać w danym postanowieniu i się nie poddawać dopóki nie otrzymamy jasnych dowód na przegraną. Oczywiście nie każdy ma tyle sił, co bohaterka, to jednak warto brać z niej przykład i zacząć zmieniać swe nastawienie do życia.

Podsumowanie

Książka oparta na prawdziwych wydarzeniach już od pierwszych stron zaczęła wywoływać u mnie całą gamę emocji wraz z dreszczykiem. Od początku trzymałem kciuki za główną bohaterkę i czytając jej dalsze zawirowania życiowe liczyłem na to, że wszystko się jakoś ułoży. Pozycja jest powieścią obyczajowo-historyczną, a co za czym idzie oprócz wątków dotyczących egzystencji bohaterów, otrzymujemy również obraz życia w tamtym wojennym i powojennym okresie. Dość smutna okładka daje sygnał czytelnikowi o głębi tragicznych uczuć zawartych w tej lekturze, a te piękne kolorowe, błyszczące liście przykuwają wzrok i mogą sugerować, że pojawią się też te piękniejsze chwile. Gorąco polecam książkę, wszystkim którzy chcą poznać ten okres naszych dziejów w dość przystępny i piękny sposób za sprawą historii Stefanii, która cały czas starała się, by jej bliscy byli szczęśliwi ofiarując im swe uczucia i bezinteresowną pomoc.

?Już wszystkie łzy zostały wylane, tyle bólu, tyle cierpienia, ale dość tego. Trzeba żyć, trzeba iść do przodu!"

Wojna bezpowrotnie zmieniła wszystko. Jest 1944 rok. Stefania Rudzka mieszka w okupowanej Łodzi, ma dziewiętnaście lat, kocha i jest kochana. Pewnego razu trafia na łapankę. Zostaje zatrzymana i uwieziona, już niebawem trafia do obozu pracy o zaostrzonym rygorze. Tam poznaje Kazię, kobiety znajdują wspólny język, zaczyna je łączyć okrutny los i walka o przetrwanie. Ich wola przeżycia jest ogromna, a pragnienie wolności powoduje, że zaczynają planować ucieczkę. Pomysł wydaje się mało realny, jednak niebawem nadarza się okazja i szansa na ucieczkę. Powrót do domu okazuje się bardzo trudny, bolesny, niepewny. Jednak nadzieja na spotkanie bliskich i narzeczonego daje siłę, wolę przetrwania.

Niepokojąca, przejmująca opowieść. Wielowymiarowa akcja toczy się swoim rytmem i intryguje. Fabuła ciekawie utkana, dopracowana w każdym szczególe, ukazuje ludzkie pokomplikowane losy, obejmuje czas wojennej zawieruchy i lata powojenne. Pani Anna pięknie pisze, pomimo poruszanych bolesnych tematów ? przez książkę się płynie. Wyraźnie nakreślone osobowości bohaterów, to zwykli ludzie, charakterni, silni, dumni i słabi tchórze. Stefcia skradła moje serce od razu, to odważna, silna, wrażliwa kobieta. Obdarta z godności i złudzeń prze do przodu, walczy, nie poddaje się. Wojna ją naznaczyła, zmieniła, miała wpływ na całe dalsze życie.

Autorka w swej powieści z wyczuciem kreśli przed nami obrazy życia ludzi, których dotknęło niewyobrażalne zło. Ci ludzie różnie się w tym odnajdują, jedni mają ogromną siłę do walki o przetrwanie, inni się poddają. Przerażający obraz ludzkiej wegetacji w obozach pracy, upodlenie, obdarcie z godności, poniżanie, wyniszczenie, wszechobecny głód, strach, niepewność. Bezwzględność okupanta, jego bestialstwo i okrucieństwo, śmierć czyhająca tuż za rogiem. Ile człowiek jest w stanie znieść, wytrzymać? Powojenna Łódź, niełatwa rzeczywistość, zniszczenia, życie, które trzeba zaczynać od nowa.

Od pierwszych stron powieść chwyta za serce, nie da się przejść obok niej obojętnie. Osadzona w strasznych czasach, gdzie brak człowieczeństwa zbierał swoje żniwo. Prawdziwa, bolesna, trudna, o uczuciu, które daje siłę, o odwadze i o kobiecej sile, rodzinie i nadziei. Z niecierpliwością czekam na kontynuację. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :)

Bardzo lubię i cenię sobie książki Anny Stryjewskiej, więc zapowiedź wydania jej kolejnej książki natychmiast wzbudziło moje zainteresowanie. ?Saga Klonowego liścia? to poruszające dzieje pewnej rodziny oparte na prawdziwych wydarzeniach, których miejscem akcji jest Łódź. Jednej z bohaterek sagi udało się przeżyć łódzkie getto, wtedy przypomniałam sobie o przeczytanej wcześniej dylogii Anety Krasińskiej ? ?Nauczycielka z getta?. Ułatwiło mi to zrozumienie i wczucie się w powieść Anny Stryjewskiej, która w opowiadanej historii nawiązuje do tego okresu.
Na początku moje serce się buntowało. Następna wojenna opowieść, nie dam już rady czytać o tym kolejny raz, pomyślałam, ale wystarczył jednak jeden rozdział bym przepadła w tej historii, bym się w niej rozsmakowała. Takie powieści robią wrażenie i chce się je czytać mimo wewnętrznych oporów. Dobrze, że powstają. Ku przestrodze i by pamiętać. Poza tym ?Saga Klonowego liścia? nie jest tylko opowieścią o wojnie, jej okrucieństwach i niesprawiedliwości, ale przede wszystkim o ludziach, którzy w czasach powojennych, w świecie, który pomimo przeciwności losu musieli budować wszystko od początku i na nowych zasadach.

Niemcy urządzali sobie na ulicach Łodzi łapanki. Polowali na ludzi, jak na zwierzęta, wywozili ich potem do obozów, gdzie kazali pracować w nieludzkich warunkach ponad siły. Więźniowie wegetujący w nieludzkich warunkach zazdrościli psom znienawidzonych blokowych, bo były lepiej karmione i traktowane od nich.

Stefka zakochana z głową w chmurach ignoruje sygnały ostrzegawcze o nadchodzącym niebezpieczeństwie i zamiast na randce z ukochanym, ląduje w obozie pracy o zaostrzonym rygorze. Bicie, głód, choroby, wszechobecny smród i ciężka wyczerpująca praca jest odtąd codziennością zrozpaczonej dziewczyny. Strach, głód i brud to od teraz jej towarzyszki, jak i wszystkich kobiet dzielących ten sam los. Gdy któraś umiera, pozostałe skwapliwie zabierają to, co mogło się im przydać i uratować życie. Ta, która umarła była już wolna

Anna Stryjewska odmalowała wstrząsający obraz życia w przymusowych obozach pracy, bez idealizowania, bez ubarwiania go w wymyślone, niestworzone historie obozowych miłości. Sama naga prawda napisana pięknym językiem. Cuda ocalenia, dzięki dobroci innych ludzi. Przyjaźnie na śmierć i życie, które pozwolą przetrwać piekło. Ludzie potwory, ale też ludzie anioły, o których już potem nikt nie pamiętał, bo ocalili tylko jedno życie, ale przecież ?Kto ratuje jedno życie, ten jakby cały świat ratował?.
Ocaleni próbują wrócić do normalnego życia, lecz wciąż trwają w zawieszeniu. Nie potrafią spod powiek pozbyć się przerażających obrazów tego, co przeżyli, twarzy współtowarzyszy niedoli, którym nie udało się przetrwać. Rozumieli ich tylko ci, którzy doświadczyli czegoś podobnego. Rodziny cieszyły się z ich powrotu, ale najbliżsi nie potrafili ich zrozumieć. Dziwili się, dlaczego myślami błądzą gdzie indziej, przecież życie toczyło się dalej. Urzekło mnie to, że autorka nie koloryzuje, nie idealizuje, ale w szczery sposób, opowiada o sytuacjach trudnych, o zmaganiach z przeszłością, zdradach i wybaczaniu. Pokazuje prawdę taką, jaką była.

W powieści przewija się cała plejada postaci. Tych dobrych i tych złych. I to zarówno w czasie wojny, jak i tuż po niej. Będą odruchy dobrego serca i niecne intrygi, które pozwolą zapewnić sobie odpowiednią pozycję w nowej rzeczywistości. W miejsce starych podziałów klasowych pojawią się nowe. Miłość i zdrady. Złe i dobre wybory. Życie pisze najróżniejsze scenariusze, ale jedno jest pewne, ta historia dotyka serca. Świadomość tego, że jest prawdziwa, wywołała jeszcze większe emocje.

Wspaniała, wzruszająca historia o zwyczajnych ludziach, ich problemach, życiowych wyborach i skutkach tych wyborów. O tych, którym udało się przetrwać wojnę, a teraz muszą borykać się z nowymi problemami i próbować dostosować się do życia, bo nowa władza i propaganda narzuca wszystkim, jak ono ma wyglądać. Moje współczucie wywołały nie tylko wojenne losy bohaterów, ale także to, co spotkało Polaków tuż po wojnie ?Saga Klonowego liścia? jest inspirowana losami pewnej rodziny, na których postawie autorka postanowiła przedstawić ich dzieje aż do trzech pokoleń. Pokazać trudną, czasem tragiczną i bolesną rzeczywistość minionych lat, ze zmianami, jakie następowały w Polsce z obecnej perspektywy. Obraz Łodzi i jej mieszkańców, którym wojna odebrała tak wiele, a jednak próbują stanąć na nogi mimo wszystko i żyć normalnie. Tom pierwszy kończy się w takim momencie, że z ogromną niecierpliwością będę oczekiwała kontynuacji losów Stefanii i jej rodziny.