Look At Me Princess

?Look at me princess? to pierwszy tom serii zatytułowanej ?Look? autorstwa Aleksandry Nil. Jest to historia z gatunku New Adult a za razem debiut literacki. Jak wiecie uwielbiam sprawdzać debiuty, a ten rok jest w nie bardzo obfity, dlatego też nie mogłam przejść obojętnie obok tego tytułu.
Coś, co zaskoczyło mnie już na samym wstępie historii to forma jej przedstawienia. Mamy tu coś w rodzaju opowieści głównej bohaterki, w której cofa się do młodzieńczych lat i przybliża nam swoje doświadczenia oraz przygody. Fajny zabieg, z którym rzadko się spotykam. Minusem takiego podejścia jest to, iż mamy tu mocne przeskoki w czasie, czasem kilka tygodni a czasem nawet miesięcy, co może wprowadzić czytelnika w konsternację. Mimo iż wszystko napisanej jest w taki sposób, aby łatwo się odnaleźć w historii to momentami odczuwałam zagubienie.
Jeśli chodzi o styl pisania autorki to jest on prosty i lekki, całkiem przyjemny w odbiorze, treść jest łatwa w przyswojeniu a dzięki zwrotom akcji bardzo szybko czyta się tę pozycję. Tutaj muszę dodać, że na zwroty akcji trzeba poczekać, gdyż cała fabuła rozkręca się dość powoli.
Sam pomysł na historię bardzo przypadł mi do gustu. Mamy tu do czynienia z historią o dorastaniu, młodzieńczych uczuciach, a także problemach, które momentami przytłaczają młodych bohaterów.
Skoro przy bohaterach jesteśmy to zostali oni bardzo dobrze wykreowani. Mamy tu grono dość młodych postaci powoli wchodzących w dorosłość co warto mieć na uwadze, gdyż nie zawsze ich postępowanie będzie w pełni zrozumiałe przez dojrzałych czytelników, choć to oczywiście będzie kwestia indywidualna.
Sporym zaskoczeniem dla mnie było zakończenie książki, które sprawia, że serce się kruszy. Przy takiej końcówce historii warto mieć od razu drugi tom pod ręką, aby zaspokoić swoją rozbudzoną ciekawość.
?Look at me princess? to całkiem fajny i udany debiut. Jestem przekonana, że fani gatunku będą zadowoleni po sięgnięciu po tę pozycję. Historia dostarcza sporo emocji, przez co miło spędziłam z nią czas dlatego z chęcią polecę Wam tę książkę.

Rodzice Rihana i Leili nienawidzą się, ale to nie przeszkadza ich dzieciom w nawiązaniu przyjaźni. Przyjaźń rozwija się w tajemnicy przed rodzicami i trwa przez wiele lat, aż oboje dorastają. Nastoletni Rihan zaczyna jednak czuć coś więcej do swojej przyjaciółki, a kiedy ta daje mu kosza, chłopak zmienia swoje nastawienie i zaczyna darzyć ją nienawiścią.

Przyjaźń zaczyna się obiecująco, ale okazuje się pełna wybojów. Leila chciała być miła dla chłopca z sąsiedztwa, który nie miał łatwego życia. Oboje przyjaźnili się mimo zakazu rodziców. Z czasem przyjaźń ta robi się coraz trudniejsza, kiedy jedno z nich oczekuje czegoś więcej. To mocno odbija się na relacji bohaterów i zaczyna się czas pełen kłótni, krzywych spojrzeń i wzajemnego unikania się. Dziewczyna na początku nie znosi tego za dobrze, a Rihan przez pewien czas jest gdzieś z boku. Kiedy wraca, zaczynają się codzienne utarczki między mini i dzielenie się jedynie negatywnymi emocjami.

Napięcie między bohaterami jest mocno wyczuwalne, negatywne emocje aż kipią, chociaż przebija się przez nie też chemia. Wszystkie sytuacje są realistyczne i mimo że bohaterowie żyją przez długi czas na wojennej stopie, to w żaden sposób nie jest takich sytuacji za dużo. Autorka zastosowała po prostu motyw hate-love.

Historia o dwójce pogubionych nastolatków, którzy z przyjaźni przechodzą do wzajemnej nienawiści, aby ostatecznie odkryć w sobie budzące się uczucia. Z początku była to lekka lektura, z czasem dochodzi więcej emocji, nieprzewidywalnych akcji, a do tego wszystkiego bohaterowie drugoplanowi też wtrącą swoje trzy grosze.
Narrację poprowadzi Leila, która jako starsza już osoba opowiada swoją historię. W ten sposób cofa się do wspomnień i zaczyna od początków znajomości z Rihanem.
Chociaż mogłoby się wydawać, że historia jest przewidywalna, to nie do końca tak jest. Autorka nie odpuści tak łatwo bohaterom i mocno namiesza w ich już i tak napiętej relacji. Zakończenie jest trudne, emocjonalne i Leila pozostawia czytelnika z mnóstwem pytań bez odpowiedzi. Jak potoczą się dalej losy bohaterów, nie do końca jest oczywiste, ale będzie to nadal wyboista droga.

?Nie powinniśmy się łudzić, że życie kiedykolwiek będzie łatwe, a przywrócenie wspomnień bezbolesne?. Rihan Taylor i Leila Harrison przyjaźnią się od zawsze. Dobrze im w swoim towarzystwie, coraz częściej rozumieją się bez słów. Ta ich serdeczna relacja bardzo nie podoba się ich rodzicom, którzy na różne sposoby próbują ich rozdzielić. Dorośli z całego serca się nienawidzą, próbują tę niechęć przelać na dzieci, jednak nastolatkowie i tak się spotykają. Z biegam czasu Leila staje się dla Rihana kimś więcej, jednak dziewczyna łamie mu serce, wyraźnie dając mu do zrozumienia, że nie odwzajemnia jego uczuć. Chłopaka ponosi złość, zrywa z dziewczyną wszelkie relacje. Ich drogi rozstają się, chłopak wyjeżdża z miasta. Mijają dwa lata gdy Rihan wraca w rodzinne strony, jego niechęć do Leili jest jeszcze większa, co wyraźnie daje jej odczuć. W Leily coś się zmieniło, dziewczyna wyraźnie czuje, że chłopak stał jej się bliski. Z ciekawością wzięłam się za czytanie i już od pierwszych stron przepadłam. Akcja powieści toczy się swoim rytmem, intryguje i wzbudza dreszczyk emocji. Fabuła ciekawie utkana, zabiera nas w trudny, pokomplikowany świat młodych ludzi. Autorka ? jest debiut, ma przyjemne, lekkie, naturalne, przepełnione dobrym humorem pióro. Leila i Rihan, do obojga poczułam sympatię, jednak to on całkowicie skradł moje serce. Ona jest szczerą, pyskatą, chwilami egoistyczną osobą, zachowuje się jak dzieciak. On... cóż niesamowity chłopak o wielkim, szczerym, dobrym sercu. I postacie drugoplanowe, każdy wnosi coś istotnego do całości. Nagle wszystko się wali, przestają być przyjaciółmi. Czas nie zawsze leczy rany, jego powrót niesie nadzieje, że może wszystko ponownie uda się poskładać. W niej zaszły spore zmiany, jednak on o tym nie wie. Z całego serca im kibicowała, miałam nadzieję, że będą umieć się odnaleźć. Pokomplikowane relacje rodzinne, odrzucenie, brak akceptacji. Przyjaźń, która miała być na całe życie. Uczucie, które przychodzi niespodziewanie. Młodzi ludzie u progu dorosłości, wyraźnie ukazane ich problemy, niepewność, mierzenie się z trudną codziennością, uczuciami. Akceptacja w środowisku, nienawiść, zemsta, ból... Imprezy, zabawa, alkohol, który niesie chwilowe zapomnienie. Obwinianie siebie, niedopowiedzenia, złe towarzystwo. Autorka zaskakuje, tutaj nie ma mowy o nudzie, cały czas coś się dzieje, oj dzieje. Przyjemna, wciągająca, napisana z wyczuciem i dobrym humorem opowieść. Ukazuje, jak w życiu każdego z nas jest ważna przyjaźń. Już z niecierpliwością czekam na kontynuację. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)