Manuskrypt

Od pierwszej chwili dałam się uwieść tej cudnej, klimatycznej okładce. Jednak po przeczytanych tu i ówdzie opiniach miałam obawy, że Wydawnictwo Vesper po raz pierwszy wydało coś słabego. Ale już od pierwszych stron zaintrygowała mnie fabuła powieści i przeczytałam ją szybko i z prawdziwą przyjemnością. Skąd więc tak niskie oceny?

Clou historii stanowi dążenie człowieka do nieśmiertelności, które pozostaje niezmiennie silne i groźne zarazem mimo upływu wieków. Tajemniczy manuskrypt i zawarta w nim formuła kusi niczym diabeł, a wizja życia wiecznego skłania do przekraczania granic, pozbywania się hamulców moralnych i jakichkolwiek wyrzutów sumienia.

Powieść zahacza o trzy płaszczyzny czasowe. Począwszy od mrocznych początków XVII wieku, przez schyłek drugiej wojny światowej i czasy współczesne. Wskazuje na niezmienność ludzkich pragnień i obaw. Żałowałam, że tak krótko i oszczędnie autor potraktował pierwszą część z tajemniczym magiem i rytuałem, książka mogłaby zyskać na jej rozbudowaniu. Chylę za to czoła przed umiejętnością niezwykle malowniczego oddania widoków, czy prostych czynności. Czułam się jakbym wraz z czerwonoarmistami galopowała polem, słysząc tętent kopyt na zmrożonym śniegu.

Owszem, nie jest to najlepsza z wydanych przez Wydawnictwo Vesper w tym roku książek, a przy takich tegorocznych perełkach jak ?Dunkel?, czy ?Winda? wypada nieco blado, ale czy nie jest oceniana właśnie przez ich pryzmat? Poprzeczka została podniesiona naprawdę wysoko, więc debiutantowi mogło być trudno jej dosięgnąć. Jednak moim zdaniem to całkiem udany start i jeśli autor wyda kolejną książkę, to z pewnością się nią zainteresuję.

Miało wiać grozą, a wiało nudą. Przed Wami świetnie wydany debiut, który oprócz okładki i dobrego stylu autora, nie pokazał niczego spektakularnego. Trzy osie czasowe, plątanina postaci, alchemicy, chęć nieśmiertelności, a to wszystko w stereotypowej, zabitej dechami wsi. No mnie nie porwało. Długo szukałam tego elementu grozy. Krew? Tortury? Czytałam "straszniejsze" współczesne kryminały, gdzie trup ścielił się gęsto. Klimatu też brakło, a całą fabułę można streścić w dwóch zdaniach. Tytułowego Manuskryptu było jak na lekarstwo i do tej pory nie wiem co zawierał. Niestety, ale po lekturze czuję tylko mocne rozczarowanie.

Zapowiadało się fenomenalnie. Okładka rozbudzająca wyobraźnię, początek obiecujący plugawe rytuały, tytuł dający wskazówkę co do mrocznej, tajemniczej treści, piękny, bogaty język... i zero akcji.

Domyślam się, jakie było zamierzenie autora (tak sądzę). Podejrzewam, że "Manuskrypt" miał być rasowym romansem grozy, z motywem narastającego poczucia zagrożenia, z zagęszczającą się atmosferą i niebezpieczeństwem zbliżającym się do bohaterów krok po kroku, nieubłaganie. Niestety, Wojciech Uszok poległ przy wykonaniu. Zamiast stopniowo zwiększać dawkę przerażenia, powieść oferuje nam pojedyncze piki akcji w postaci interesujących scen oraz resztę fabuły, która na wykresie wyglądałaby płasko jak stół.

Dynamiczne sytuacje rozgrywają się w większości za naszymi plecami, zamiast nich otrzymujemy nużące (przebogate, barokowe i absolutnie piękne, lecz nic niewnoszące) opisy architektury i technik jazdy konnej. Na dodatek puste dialogi, jednowymiarowe, papierowe postaci i kiepską intrygę, którą można rozgryźć od początku do końca już w połowie książki.

Choć "Manuskrypt" jest krótki, bo ma lekko ponad 200 stron, niestety i tak okazał się skrajnie przegadany. Objętościowo fabułę można by spokojnie zawrzeć w opowiadaniu. Trzy wątki opowiadające historie różnych postaci biegną liniowo, jednotorowo, a sceny i opisy dodające jakiegoś charakteru okazują się bez znaczenia.

Plusem powieści jest warsztat autora, choć chwilami nierówny, całość zaś oceniam jako duże rozczarowanie.