Mapa soli i gwiazd

?,,Czas to rzeźbiarz. Nawet nie zauważasz, tak się uwija przy swojej pracy"? ~ Zeyn Joukhadar

Gdybym miała wam polecić magiczną, baśniową, poruszającą, umiejętnie napisaną, lecz jednocześnie realistyczną dziejącą się w naszym świecie opowieść to poleciłabym wam ,,Mapę soli i gwiazd" autorstwa Zeyna Joukhadara. Chyba NIGDY nie przeczytałam nic bardziej poetyckiego jednocześnie poruszającego tyle trudnych i ciężkich tematów.

W swojej powieści autor ukazał historię dwóch dziewczyn - Nour, żyje we współczesnym świecie, wraz z matką i swoimi siostrami w czasie wojny domowej w Syrii, musi uciekać, ponieważ ich dom został zbombardowany oraz Rawiji, która żyje w czasach średniowiecznych wraz ze słynnym kartografem i jego uczniem przeżywa niesamowite przygody. Obie historie się ze sobą przeplatają i niekiedy łączą. Obie dziewczyny są silne, waleczne i niesamowite. Obie mierzą się ze swoimi słabościami i trudnościami wędrówek. Obie zmierzają do tych samych miejsc.

,,Mapa soli i gwiazd" w przepiękny sposób ukazuje historie dziewcząt. Jednocześnie poruszając temat uchodźstwa, który wcale nie jest takim łatwem tematem. To bolało, strasznie, gdy niewinni ludzie byli skazani na ucieczkę ze swojego kraju, gdyż utracili dom. Nie dom z cegieł, ale dom, kóry daje poczucie bezpieczeństwa. Utracili to uczucie, ale nie utracili siebie nawzajem. Nour wraz z rodziną trafiają na różnych ludzi, którzy często w jakichś sposób im pomagają. Cudownie było wiedzieć, że pomimo tylu złych ludzi, zła i zepsucia na świecie, istnieje jeszcze dobro i że są osoby empatyczne, kochane, które potrafią obcym osobom bezinteresownie pomóc. W takich momentach czułam ciepło koloru pomarańczowo-żółtego i wzruszenie koloru niebieskiego jak niebo. Były momenty, które bolały jak zbombardowanie domu Nour i moment, kiedy musieli uciekać, a nie mieli dokąd. Było wiele takich momentów, w których czułam złość o kolorze czerwonym. Za niesprawiedliwość świata. Za to, że pomimo że to fikcja literacka to jednak uchodźstwo to temat żywy i obecny na świecie. Że naprawdę ludzie tak muszą cierpieć. Tylko z powodu czyjegoś widzimisię. Że podobne cierpienia mógł NAPRAWDĘ ktokolwiek przeżyć, a nie zasłużył na to nikt.

Ale wiecie co? Dlatego tak tę książkę uwielbiam, iż ukazuje prawdę. Prawdę, która boli, ale prawda ma boleć, bo jest prawdą. A przecież zawsze widzimy to co chcemy widzieć. Dzięki niej poczułam ogromną wdzięczność, że mogę żyć w wolnym kraju bez wojny, że mogę pisać teraz te słowa na klawiaturze laptopa, że mogę się uczyć, że mogę pić wodę, że mam co jeść, że nigdy nie musiałam się bać tego, że nie będę miała gdzie spać i że nie musiałam przeżywać tego co przeżyła Nour i jej rodzina.

Historia Rawiji także bardzo mi się podobała. Autor w bardzo ciekawy sposób poprowadził jej opowieść. Intrygują mnie czasy średniowieczne jak i inne. Ogólnie pasjonuję się historią. Ciekawią mnie czasy, w których nigdy nie miałam szansy żyć, dlatego ucieszyły mnie nawiązania do historii oraz klimat średniowiecza. Pojawiły się postacie historyczne, co Joukhadar wyjaśnia na końcu książki w rozdziale ,,od autora". Historia Nour i Rawiji jest ciekawie ze sobą splatana w najmniej oczekiwanych momentach. Są inne czasy, inne okoliczności, lecz czasem te dwie historie łączą się ze sobą, co było tak pięknie ukazane.

Podsumowując powieść Zeyna Joukhadara ,,Mapa soli i gwiazd" to niesamowita, niepowtarzalna droga poprzez sól i gwiazdy, które gdzieś się tam pojawiają w różnych sytuacjach u obu bohaterek, których kreacja jak i pozostałych postaci jest bardzo dobra. Autor snuje w mistrzowski sposób powieść mimo ciężkich tematów. Język, jakim się posługuje jest piękny i magiczny tak jak myśli Nour, która jest cudowną bohaterką. Tytułowa mapa także się pojawia, ale jej znaczenie pozostawiam wam do odkrycia. Osobiście, choć pierwsze ciekawiła mnie bardziej historia Rawiji, tak z czasem bardziej zaczęłam kibicować Nour, więc to jej opowieść urzekła mnie najbardziej, ale obie są świetne. Całość otrzymuje ode mnie 9/10. Pamiętajcie ,,nikt, kto kocha gwiazdy, nie krzywdzi ludzi"??

Bliski Wschód kiedyś i dziś.

Piękna, mądra i pochłaniająca opowieść wprost z Bliskiego Wschodu. O czym? O dwóch dziewczynach, które dzieli co prawda 800-letnia otchłań czasu, a jednak zbliża je do siebie wiele punktów wspólnych (i to nie tylko takich na mapie).

"Najważniejsze miejsce na mapie to to, w którym dotąd nie byłeś".

"Mapa soli i gwiazd" to przekraczająca barierę czasu historia o podróżach, marzeniach, rozczarowaniach niesionych przez codzienność, a także o odwadze podejmowania rzuconej przez los rękawicy i walce o własny los. Wszystkie powyższe elementy są obecne w życiu zarówno współczesnej czytelnikowi Nour, która wraz z matką wraca z Nowego Jorku do rodzinnej Syrii oraz w życiu żyjącej 800 lat wcześniej Rawiji, która - by pomóc matce - przebiera się za chłopca i bierze udział w kartograficznej ekspedycji al-Idrisiego, który na zlecenie władcy Sycylii zamierza stworzyć mapę świata. Obie dziewczyny czeka wielka przygoda, a także wiele rozczarowań i gorzkich doznań, dzięki którym... dorastają.

W sumie - tak naprawdę - właśnie o tym jest ta książka: o dorastaniu. Wiele się można rozwodzić na temat ważnych moralnie i cywilizacyjnie aspektów książki jak choćby współczesna wojna domowa w Syrii, czy też średniowieczne zapełnianie białych plam na mapach globu, lecz to właśnie nieuchronne dorastanie, zbieranie życiowych doświadczeń i kształtowanie charakterów dwóch odległych od siebie w czasie postaci tworzy główną - choć nieco ukrytą i przemilczaną - oś tej lektury. I muszę powiedzieć, że bardzo przyjemnie się coś takiego czytało. Choć opisywany tutaj krąg kulturowy jest odmienny od naszego - europejskiego - to właśnie historie takich postaci jak Nour i Rawija są czymś, co na płaszczyźnie zwykłych ludzkich historii są w stanie czasem sprawić, że świat Wschodu i Zachodu potrafi się wzajemnie zrozumieć.

Jeśli jest coś negatywnego w tej książce, to chyba tylko (czasem) przydługie opisy... Nie przeczę, że dodają one lekturze głębi i sprawiają, że lepiej można wyobrazić sobie pewne rzeczy, ale jednak czasami nieco one przeszkadzają i można odnieść wrażenie, że cała opowieść niepotrzebnie dryfuje w rejony, które są zbyt odległe od meritum całej opowieści.

Poza powyższym mankamentem - wszystko super ;) "Mapa soli i gwiazd" to bardzo pouczająca lektura. Fragmenty dwutorowej fabuły poświęcone średniowiecznej Rawiji mają w sobie coś z klimatu "Baśni tysiąca i jednej nocy", a fragmenty współczesne nam pełne są z kolei realizmu oraz grozy i milczącej przestrogi przed tym, jakie konsekwencje niesie ze sobą wojna. Całość stanowi ciekawy kontrast, z którego można bardzo wiele wyłowić.

Polecam :)