Mariah Mundi i szkatuła Midasa

Niełatwo jest wkroczyć do świata Mariaha Mundi. Nic tu nie jest takie, jakim być powinno. Łatwo sie zgubić w gąszczu bohaterów i dziwacznych szczegółów. Ludzie nie zachowują się tak, jak zwyklismy od nich oczekiwać. Są dziwaczni, niepokojący i mało serdeczni. Z każdego kąta wieje chłodem. Również budowla, do której trafia chłopak, nie ma w sobie nic przytulnego, jest za to labiryntem pułapek i tajemnic. Za każdym rogiem może czyhać kraken, duch, czarodziej albo... bardzo zły człowiek. Ciężko idzie zatem zapoznanie się z wkraczającym w dorosłe życie chłopcem. Jednocześnie w tym mrocznym, powykręcanym i pełnym dziwacznch zakamarków uniwersum jest coś pociągającego. Warto przetrzymać pierwsze rozdziały trzymając się głównego bohatera i jego emocji. Nie należy od razu szukać odpowiedzi na pytania, trzeba pozwolić im się spiętrzyć i pozostać na boku. Z czasem dopiero zagadki znajdą swoje wyjaśnienie. Czytenie tej książki wymaga oddania autorowi kontroli. To nie jest kryminał, w którym naszym zadaniem jest poznać wszystkie odpowiedzi zanim autor zdecyduje się je wyjawić. Tutaj po prostu czekamy i... czytamy. Z chęcią zobaczę film nakręcony na podstawie tej książki. Jeśli uda się w nim odtworzyć choć część szczegółów mrocznego hotelu i oddać choć połowę z tajemnniczej atmosfery, to może być świetne kino.