Mesjasz Diuny (twarda)

„Mesjasz Diuny” to odpowiedź Franka Herberta na oszałamiający sukces „Diuny”. A wiadomo nam jak to bywa z kontynuacjami... Nasz Frank, mimo swojego geniuszu, nie mógł uniknąć braku świeżości, jaką tchnęła Diuna, z samej natury sequelu, którym jest Mesjasz.
Mimo to Mesjasz nie jest początkiem równi pochyłej, po której stacza się autor produkując kolejne tomy sprzedające się jedynie dzięki sile bezwładności pożerających tekst fanów oryginału. W Mesjaszu wszystko jest inne, poczynając od samego stylu pisania i przyswajalności tekstu (trzeba włożyć więcej wysiłku w jego „trawienie”).
Perspektywa nagle się tu odwraca: do tej pory Paul walczył z tyranią Szaddama IV, która wydała jego dom na pastwę Harkonnenów, teraz Paul sam stał się tyranem, i to potężniejszym i groźniejszym od swojego poprzednika, bo operującego potęgą niedostępnych dotąd narzędzi, w które został wyposażony jako Kwisatz Haderach. Taka potęga nie może długo trwać nie doświadczając prób obalenia. Dotychczasowe potęgi jednoczą siły w przymierzu przeciw tyranowi. I tak na scenę ponownie wkracza Bene Gesserit oraz Gildia planetarna, do których dołącza imperatorska małżonka – Irulana oraz tleilaxański Tancerz Oblicza – Scytallus. Jednak prawdziwa walka Paul odbywa się w jego umyśle.
Dotąd Paul starał się zmierzyć ze swoją wizją galaktycznego dżihad pod sztandarem Atrydów, teraz Paul zamyka się coraz ciaśniej w pułapce swojego przyszłowidzenia. Paul nie jest już tym, który posiada umiejętność oglądania przyszłości w jej różnych wariantach – teraz to on jest więźniem spełniającej się Przyszłości. Mimo to nie przestaje walczyć – inaczej nie byłby Atrydą...
„Mesjasz Diuny” zestawiony z „Diuną” stanowi swoisty tryptyk przedstawiający jedną osobę w trzech odsłonach: jako Paula - dziedzica Atrydów, Usula Muad’Diba – fremeńskiego mahdi, oraz Imperatora – Mesjasza.
Książka, niewielka w porównaniu z pozostałymi tomami cyklu, warta jest przeczytania nie tylko jako ogniwo łączące z kolejnymi częściami cyklu. Poznamy historię końca Paula – Imperatora, zostaniemy zaskoczeni niezwykłym zakończeniem w równym stopniu co sam Paul.
Poznamy lepiej zmarłego przedwcześnie atrydzkiego mistrza miecza – Duncana Idaho, którego przymioty były wychwalane w „Diunie”. Powraca jako ghola.
Spotkamy się ze Stilgarem, Matką Wielebną Gaius Helen Mohaim oraz Alią - dojrzałą już kobietę.
Spotkam tleilaxańskiego Tancerza Oblicza, w której to postaci znów objawia się geniusz wyobraźni Herberta.
Stwierdzimy, że tak pożądana przez nas możliwość zaglądania w przyszłość w celu poznania środowych wyników totolotka może stać się prawdziwym przekleństwem. Odtąd będziemy mieć gęsią skórką przy każdym doznanym dejavu.
Przede wszystkim jednak nie będziemy się nudzić odczuwając, że czytamy na nowo napisaną Diunę. Bowiem Mesjasz, choć miejsce i bohaterowie ci sami, jednak od Diuny jest zupełnie inna.
Najbardziej mroczna i przygnębiająca z całego cyklu.

Druga część klasyka literatury science fiction, dalsza historia Paula Atrydy teraz znanego jako Paul MuadDiba zasiadającego na tronie Imperium. Paul po wygranej wojnie nadal przebywa na planecie Arrakis - obecnie stolicy wszechświata, podczas gdy jego wrogowie zawiązują przeciw niemu spisek.

Jako WIELKA fanka pierwszej części "Diuny" Herberta jestem lekko zawiedziona. Mam z tą książka pewien problem, była ona dla mnie bardzo chaotyczna i akcja w niezrozumiały dla mnie sposób zmieniała się z jednej sceny w drugą. Nie podoba mi się też rozwiązanie niektórych wątków np. mojej ukochanej postaci - Lady Jessici, matki Paula. Jej wątek został odstawiony całkowicie na dalszy plan i autor skupił się bardziej na jej córce Alli. Biorąc pod uwagę całokształt i pomijając niektóre dziwne rozwiązania wątków i końcówkę (która bardzo mi się nie podobała), to książka była w porządku. Uniwersum Diuny jest bardzo dobrze zbudowanym światem i myślę że to w dużym stopniu ratuje i dodaje tej książce uroku.

Czy książka mogła być lepsza?

Fakt, zawsze mogło być lepiej ale czy zniechęciło mnie to do czytania dalszych części? W żadnym wypadku, więc wydaje mi się że warto sięgnąć po tą część przynajmniej ze względu na świetnie zbudowany świat (I wątek Paula i Chani, który w tej części jest po prostu świetny).

Moja ocena to 3,75 gwiazdki!!!

Po morderczej wojnie pomiędzy siłami rodu Harkonnenów a Fremenami - rdzennymi mieszkańcami Diuny - dowodzonymi przez Paula Atrydę, Muad`Dib pokonuje swoich wrogów i staje się władcą Imperium. Obdarzony ciągłymi wizjami i darem widzenia przyszłości Paul czyni z pustynnej planety Arrakis stolicę Wszechświata i rozpoczyna potężną i krwawą krucjatę przeciwko innym wrogom. W Imperium nadal działają jednak liczne ośrodki siły, które nie pogodzą się tak łatwo z utratą swoich wpływów. Bene Gesserit, Gildia Kosmiczna i wiele innych organizacji czuje, że rządy Atrydy w Imperium są zagrożeniem dla ich potęgi. Rozpoczyna się seria spisków, których celem jest obalenie dotychczasowego władcy. Tymczasem Paul czuje, że coraz trudniej radzi sobie ze swoim darem widzenia przyszłości i wpada w obłęd, splątany siatką wspomnień setek pokoleń, którymi został obdarzony. Dzięki nim doskonale wie również, że finał walki o władzę będzie dla niego tragiczny...

Książka, niewielka w porównaniu z pozostałymi tomami cyklu, warta jest przeczytania nie tylko jako ogniwo łączące z kolejnymi częściami cyklu. Poznamy historię końca Paula – Imperatora, zostaniemy zaskoczeni niezwykłym zakończeniem w równym stopniu co sam Paul.
Poznamy lepiej zmarłego przedwcześnie atrydzkiego mistrza miecza – Duncana Idaho, którego przymioty były wychwalane w „Diunie”. Powraca jako ghola.
Spotkamy się ze Stilgarem, Matką Wielebną Gaius Helen Mohaim oraz Alią - dojrzałą już kobietę.
Spotkam tleilaxańskiego Tancerza Oblicza, w której to postaci znów objawia się geniusz wyobraźni Herberta.
Stwierdzimy, że tak pożądana przez nas możliwość zaglądania w przyszłość w celu poznania środowych wyników totolotka może stać się prawdziwym przekleństwem. Odtąd będziemy mieć gęsią skórką przy każdym doznanym dejavu.
Przede wszystkim jednak nie będziemy się nudzić odczuwając, że czytamy na nowo napisaną Diunę. Bowiem Mesjasz, choć miejsce i bohaterowie ci sami, jednak od Diuny jest zupełnie inna.
Najbardziej mroczna i przygnębiająca z całego cyklu.