Miara życia

Ludzie po 22 roku życia popadają w obłęd. Teraz sobie pewnie myślisz, że to jakiś wirus, zbiorowa histeria-po części masz racje! Jednak tutaj chodzi o życie i śmierć. Pewnego ranka przed drzwiami ludzie znajdują tajemniczej skrzyneczki. Na nich kilka słów, które opierają się głównie na bardzo zagadkowym tekście, a w środku znajduje się nić, która u jednych jest krótka, a u innych, długa. Jednak trafiają się też osoby z prawie niewidoczną nicią. To nic innego jak długość ich życia. Jak wiemy z mitologii, Atropos wyznaczała kres życia każdego z ludzi. Kiedy nadchodził ich czas, przecinała nić swoimi nożycami. Książka podobała mi się bardzo, po pierwsze nie spotkałam się nigdy z takim motywem, a po drugie bardzo fajnie została poprowadzona i Dylematy ludzi czy chcą wiedzieć, ile mi życia zostało, czy nie były genialnie napisane. Książkę czyta się błyskawicznie, styl pisania jest bardzo lekki i ja ją przeczytałam na raz i zostanie ze mną na długo. Jednak to, co wiem, że nie spodoba się dużej ilości osób, podobnie jak i mi to fakt, że mamy tu strasznie dużo bohaterów gdzie wszyscy mają coś do powiedzenia i ja np. ich nie ogarniałam, wszystkich traktowałam jako jedną osobę, bo zgubiłam się w tym kto jest kim. Jednak wydaje mi się, że warto ją poznać nawet ze względu na to, że mamy tu fajnie pokazane co się dzieje z ludźmi, którym np. zostało dwa lata życia albo został rok, albo 15 lat. Bo takie osoby, które mają bardzo mało tego czasu, są taktowany jak nic niewarty istoty i mocno spychane na margines społeczeństwa. A ty co byś zrobił/zrobiła z taką skrzynką? Otworzyłbyś/ otworzyłabyś? Ja sama nie wiem tak szczerze. Z jednej strony chciałabym wiedzieć, tylko wiązałoby się to, z tym że miałabym dużo mniej zapału do robienia czegokolwiek, albo robiłabym wszystko jak najszybciej, żeby wyrobić się z tym, co bym chciała jeszcze osiągnąć. I właśnie za to podoba mi się ta książka, że sprawiła, że podczas czytania miałam bardzo dużo refleksji i sama zaczęłam zastanawiać się nad tym co by było gdyby. Dla mnie zdecydowanie 4/5 ??! Bo jednak zabrakło mi bohaterów, z którymi bym się zżyła. Reklama-wydawnictwo Sonia draga

Gdy dochodzi się do pewnego wieku, to jest trochę jak w filmie ?Dzień świstaka? - wszystko się powtarza. Wydaje nam się, że wszystko już było, albo jest bardzo podobne. Ale tak jest. Poniedziałek jest podobny wtorku, a wtorek prawie pokrywa się ze środą, itd? Rzadko coś wydarza się poza normą. Ale się zdarza?

I o takim dniu i o jego skutkach jest powieść Nikki Erlick ?Miara życia?. Zaczyna się dzień. Dzień jak każdy inny. Ale jednak nie. Tego właśnie dnia każda osoba na Ziemi, która ukończyła 22 lata, obojętnie gdzie się znajduje/gdzie mieszka - czy jest to domek z ogródkiem, czy kemping gdzieś na końcu świata, a może rozbity namiot w połowie szczytu góry, czy karton pod mostem - każdy człowiek w tym samym momencie ?otrzymuje? pudełko. Choć otrzymuje to przesada - pudełko się pojawia pod drzwiami, w ogródku lub w innym miejscu. Jest małe, drewniane, opatrzone imieniem. Czy zawahasz się przed otwarciem? A w środku niespodzianka - niby nic - kawałek sznurka. Jednak nie każdy ma sznurek tej samej długości. Długość zależy od tego ile życia Ci jeszcze pozostało. Czy w tej sytuacji chciałbyś/chciałabyś wiedzieć?

Historia w książce toczy się wokół ośmiu głównych bohaterów. Razem z nimi obserwujemy ich otoczenie, reakcję ich znajomych i nieznajomych, całkiem nową rzeczywistość; podziały, które wytworzyły się ze względu na długość sznurka; niepokój, protesty, zamachy, strzelaniny. Wiedza ukryta w pudełkach wyzwala prawdziwe charaktery, dotąd ukryte - szybko okazuje się kto jest dobrym a kto złym. Ludzie w krótkimi sznurkami wpadają na szalone pomysły, po drodze tracąc pracę czy ubezpieczenia zdrowotne; politycy zmieniają demokrację w tyranię.
Jak mało potrzeba by zobaczyć co tkwi w każdym z nas - kawałek sznurka.

?Miara życia? pokazuje nam, jak wiedza o ?odejściu? zmienia nasze zapatrywania, jak wpływa na nasze życie.
Rewelacyjny debiut Nikki Erlick sprawdzający ludzi i ich obsesję na punkcie długowieczności. A Ty - tak Ty, który właśnie czytasz tę opinię - czy chciałbyś/chciałabyś wiedzieć ile czasu Ci zostało? A gdyby już, to czy Twoje decyzje by się zmieniły, czy też zostałyby takie same?

I przede wszystkim - czy otworzysz swoje pudełko, czy nie?

?Miarę życia? czyta się z rosnącą ciekawością, obserwując jak potoczą się wydarzenia. Wydaje mi się, że byłby to idealny tytuł do podyskutowania w Klubach Książki. Jestem pewna, że rozmowy mogłyby trwać kilka godzin.

Śmierć przychodzi niepostrzeżenie. Niektórych dopada w wyniszczającej chorobie, niektórych w kwiecie wieku, czasem jest już oczekiwana, nazbyt często jednak zaskakuje. Nie patrzy na wiek, stan zdrowia nie jest żadnym pewnikiem, nikt nie ma pojęcia kiedy umrze. I każdy się z tym pogodził, nikt nie myśli obsesyjnie o śmierci każdego dnia. A gdybyśmy orientacyjnie wiedzieli kiedy umrzemy?
Ben to młody architekt, który uwielbia swoją pracę, ma dziewczynę i planuje swoją przyszłość chcąc stworzyć rodzinę z jakiej sam pochodzi. Hank jest w pełni oddanym swojej pracy lekarzem, niestety w życiu prywatnym nie miał tak wiele szczęścia co w zawodowym. Nina pracuje w redakcji, tworzy szczęśliwy związek z Maurą, usilnie poszukującą wymarzonej pracy, aktualnie zatrudnioną w wydawnictwie. Amy, siostra Niny, to nauczycielka z pasją, marząca o miłości niczym z książek. Jack i Javier, przyjaciele z collegu, wywodzą się z szalenie różnych środowisk, jednak ich relacja wydaje się być silniejsza niż kwestie polityczne czy te odnoszące się do wiary. Jedna noc. Pudełko ze sznurkiem. I dla tych ludzi wszystko się zmienia.
"Miara życia" to powieść co do której miałam spore oczekiwania, ale nie sądziłam, że okaże się tak niesamowita. Wizja świata, w której każdy może poznać przybliżony czas swojej śmierci wydaje się być szalenie fantastyczna, ale przerażające jej skutki przedstawione w tej pozycji są już jak najbardziej realne. Ludzie szybko dzielą się na krótko- i długosznurkowców i ten podział okazuje się wręcz brutalny. Związki się rozpadają, niektórzy robią szalone rzeczy, rząd stara się opanować szaleństwo ale wprowadza jeszcze więcej chaosu swoimi decyzjami... A w tym wszystkim są ludzie, którzy muszą zwyczajnie pogodzić się z losem swoim i swoich bliskich. I tu dobiegamy do sedna całej historii. W końcu wszyscy jesteśmy świadomi własnej śmiertelności. Lecz jak się okazuje czym innym jest wiedzieć, że kiedyś się umrze, a czym innym, że nie dożyje się starości, umrze się przed czterdziestką i tak dalej i tak dalej. Mamy okazję obserwować reakcje bohaterów i ich bliskich, tych, którzy nie są w stanie pogodzić się z losem i tych, którzy starają się czerpać z życia jak najwięcej. Widzimy tworzące się podziały, wykorzystywanie nowego tematu do walki politycznej, nowe trendy w świecie rozrywki, dylematy, z jakimi zmagają się ludzie. Są jednak tacy, którzy nie decydują się otwierać swoich pudełek. Lecz jakie jest najlepsze wyjście w tej sytuacji? Trudno powiedzieć, bo ile osób tyle opinii. To bardzo emocjonalna pozycja, niezwykle skłaniająca do refleksji, pozostająca w myślach, genialnie napisana. Mądra, z przekazem, ukazująca siłę miłości ale i ludzkie słabości. Absolutnie warta poznania. A Ty, co byś wybrał? Otworzenie pudełka i zmierzenie się z przeznaczeniem czy pozostanie w niewiedzy?

Czy zawsze warto znać odpowiedzi, a może niewiedza jest czasem zbawienna? Chcielibyście wiedzieć, ile życia zostało Wam i Waszym bliskim? Jak ta wiedza wpłynęłaby na Wasze życie?

Przed takim dylematem stawia ludzkość Nikki Erlick w swojej debiutanckiej powieści ?Miara życia?, gdy pewnego zwykłego dnia wszyscy dorośli ludzie otrzymują tajemnicze pudełka z niewyobrażalną dotychczas wiedzą o przyszłości. Głównym wątkiem czyni nie tyle wyjaśnienie ich pochodzenia, ile przede wszystkim analizę ludzkich reakcji, rozległych konsekwencji, jakie niosą i ich realnych, często bolesnych i wielowymiarowych następstw.

Nieważne, czy przysłano je z nieba, wystrzelono z kosmosu, czy też dostarczono z odległej przyszłości, to ludzie decydowali, co z nimi zrobić."

Autorka nie unika trudnych pytań, ukazując różnorodność emocji, jakie wywołuje tajemnicze odkrycie: od szoku, poprzez ciekawość, odrzucenie, po złość i desperację. Dzięki perspektywie kilku postaci, których losy z czasem się stykają, autorka ukazuje bogactwo ludzkiej natury, odmienność wyborów i pobudek skłaniając tym samym do zastanowienia nad koncepcją ludzkiego losu i wolnej woli.

Wnikliwie prześwietla również aspekty społeczne i polityczne związane z odkryciem sznurków różnych długości symbolizujących długość życia, co dodaje powieści społecznego wymiaru i aktualności. Wykorzystanie tajemniczych pudełek do celów politycznych, dyskryminacja krótkosznurkowców czy manipulacje społeczne stają się lustrem współczesnego świata, co sprawia, że opowieść jest nie tylko refleksją nad indywidualnym życiem, ale także nad kondycją społeczeństwa jako całości.

Erlick świetnie balansuje między napięciem emocjonalnym a filozoficznymi rozważaniami, co sprawia, że książka porusza i skłania do zadawania pytań, również samemu sobie. Czy wiedza o długości naszego życia może określać nas, jako osoby? Definiować naszą wartość w społeczeństwie? Wykluczać z różnych sfer życia, lub nadawać przywileje? Czy podzieli społeczeństwo, a może zbuduje na nowo ludzką solidarność?

Trudną, ale szalenie istotną tematykę zawarła Autorka w słowach pięknych i wartościowych. W rozdziałach porywająco krótkich i poruszających historiach bohaterów. A po przeczytaniu nasunęły mi się słowa piosenki śpiewanej przez Tede ?żyjmy tak, jakby jutra miało nie być?, bo nikt z nas nie wie, jakiej długości sznurek znalazłby w swoim pudełku.

Piękna książka, którą trzeba przeczytać!