Pistolety

Nie ukrywam, początek był trudny. Trochę to przypominało puzzle złożone z niepasujących do siebie wielu, zbyt wielu elementów. Jednak im bardziej zagłębiałam się w lekturę, tym wszystko stawało się klarowniejsze, pasujące do siebie, sensowne, a z biegiem czasu bardzo wciągające. Jestem zadowolona, że nie poddałam się po pierwszych stronach, że dałam tej książce szansę.
Trudno jednoznacznie zaklasyfikować tę książkę. Mnóstwo w niej elementów kryminalnych, sporo sensacyjnych, bardzo dużo psychologicznych i obyczajowych.
Trudno także streścić fabułę. Napisze tylko, że jest ona wielowątkowa, bardzo wciągająca i realistyczna. Zawiera w sobie wszystkie elementy doskonalego kryminału, thrillera i powieści społeczno-obyczajowej. Przy tym wieje klimatami mroku, noir i to bardzo mocno wieje.
Mamy trudnych, bardzo wyrazistych bohaterów, takich przeczołganych przez życie, dwie zupełnie nie pasujące do siebie zbrodnie, mnóstwo osób, które pozornie nic ze sobą nie łączy, jeszcze więcej wskazówek, poszlak, tropów. Z pozoru totalny misz masz. Ale tylko z pozoru.
Grześlak sporo serwuje, ale jak się szybko okazuje wszystko ma sens, swoje miejsce, jest dopasowane do innych elementów układanki.
W sumie z tego pozornego galimatiasu wychodzi nam dobra, szybko dająca się czytać książka, w której każdy, nawet najdrobniejszy element ma kolosalne znaczenie. I tu należą się ogromne brawa dla autora. Zasypał fabułę i czytelnika ogromną ilością drobiazgów, czasami o rozmiarze pyłku i co istotne, wszystko jest nie tylko ważne, ale także sensownie wpasowane w całość, nic mu się nie gubi, nic nie umyka.
Do tego bardzo dobra fabuła, umiejętnie podkręcane napięcie i mocne starcia między bohaterami, z których każdy wnosi do tej historii coś mocnego, istotnego. Polecam.
Miasto iluzji to dobrze napisana, bardzo ciekawa i wiarygodna historia. Drugi tom ma się ukazać jesienią. Czekam niecierpliwie.

Miasto iluzji to opowieść trochę mafijna, trochę makabryczna, z elementami prozaicznej codzienności. Całość oparta została na wątku dotyczącym pisania pewnego scenariusza...

To nie jest książka z rodzaju tych, przez które się płynie, lecz raczej z rodzaju tych, przez które brniesz na ślepo, bo nie potrafisz zostawić jej niedokończonej. Powieść wciągająca i męcząca zarazem, pełna sprzeczności, zaskakująca, z wielopoziomową zagadką.

To jest taki trochę kryminał obyczajowy, a może bardziej obyczajówka kryminalna?
Niełatwa w ocenie, ciężko ją do czegoś porównać. Na pewno czuć w tym ogrom pracy - kreacja bohaterów jest solidna, książka napisana zdecydowanie z pasją, a nie po łebkach. Nie do końca podchodzi mi styl autora, jest inny, taki "nieociosany", nieco ciężki, ale jednocześnie oryginalny.

Miasto iluzji to literackie zjawisko, które mi się po prostu przydarzyło. Nie czekałam na nie, a jeśli czekałam, to na pewno nie spodziewałam się, że przybierze taką formę, jaką przybrało... Książka nie jest zła, ale i nie jest jakaś wybitnie odkrywcza. Ciekawa jestem, co przyniesie drugi tom, który ma się ukazać jesienią, choć nie mam pewności, czy do jesieni fabuła pierwszej części, nie wyparuje mi z głowy...