Miasto mosiądzu (twarda)

Nahri żyje na ulicach XVIII-wiecznego Kairu. Wie ona, że jej profesja to sztuczki, w które wierzą inni ludzie. Nigdy nie wierzyła w magię do czasu, aż przypadkowo przywołała mrocznego i tajemniczego wojownika. On opowiada jej o mieście z mosiądzu czyli Dewabadzie. Nahri nie wie, że zgadzając się wkroczyć do tego świata zmieniło jej się życie o sto osiemdziesiąt stopni. A każdy czyn czy słowo niesie ze sobą konsekwencję, które nie koniecznie będą dobre.

Od bardzo dawna ciekawiła mnie ta książka. Trochę się obawiałam, że ze względu na ilość stron (ma 578 stron) będzie mi się ciągła czy nudziła. Tak się jednak nie stało. Książka od samego początku wciągnęła mnie swoją historią. Czytając nie dało się nudzić, ponieważ było dużo wydarzeń, a akcja została utrzymana w dobrym tępie. W książce znajdzie się niespodziewane i zaskakujące momenty, jak i urocze, które dają wytchnienie czytelnikowi. Jest w niej pełno intryg, zagadek, historii z przeszłości czy brutalnej władzy. Bardzo ciekawie został wykreowany przedstawiony świat. Jest to połączenie magii i wierzeń arabskich. Na początku strasznie trudno było mi rozróżnić i zapamiętać te wszystkie stworzenia. Dalej niestety wszystkich nie rozróżniam. Jak dla mnie było ich trochę za dużo i wręcz przedstawione w jednym czasie. Jest słownik na końcu książki, z którego nie skorzystałam, ponieważ zobaczyłam go jak kończyłam książkę. Główni bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani. Podobała mi się w nich ta różnorodność. Wydarzenia poznajemy ze strony Nahri i Alego. Nahri jest złodziejką lecz potrafi ona uzdrawiać ludzi. Polubiłam ją. Spodobało mi się w niej, to że potrafi być uparta oraz że nie jest przedstawiona idealnie. Ali jest księciem, który jest szkolony aby zostać kaidem - głównym dowódcą wojskowym w armii dżinnów. Na początku go lubiłam. Pod koniec książki po pewnych wydarzeniach już mniej. Pojawia nam się również Dewa, który jest wojownikiem i którego polubiłam. Jak dla mnie minusem były za długie rozdziały. Zakończenie sprawiło, że chcę sięgnąć po kolejną część. Zostawiło mnie z wieloma pytaniami oraz jeszcze większą ciekawością co się wydarzy z bohaterami. 8/10

Trudny początek, ale potem było już z górki.
"Miasto mosiądzu" początkowo sprawiało mi trudność. Nie mogłam się wystarczająco wgryźć, ale to minęło po kilkudziesięciu stronach. Tempo akcji było prowadzone w różnym tempie. Czasami mało się działo, przez co nieco zwalniało. Zaś innym razem, ledwo nadarząłam za wydarzeniami. Autorka precyzyjnie opisuje bogaty świat, pełen magii i najprzeróżniejszych istnień. Fabuła była prowadzona w interesujący sposób. Przewija się sporo wątków. Niektóre z były mniej lub bardziej rozwinięte. Styl pisania jest lekki i przystępny. Nie nuży ani nie męczy. Zakończenie robi robotę. Wystarczająco nakręca na chęć poznania dalszych wydarzeń.

"Miasto mosiądzu" to pierwsza część trylogii autorstwa pani S. A. Chakraborty. Jest to książka z gatunku fantasy, której akcja dzieje się w XVIII - wiecznym Kairze, a główną bohaterką jest Nahri. Cały klimat książki jest inspirowany kulturą arabską, w związku z tym mamy tu choćby elementy wierzeń charakterystycznych dla tamtej kultury, a jedną z ważniejszych postaci dla fabuły jest dżin. Wyraźnie widać iż autorka mocno inspirowała się bliskowschodnimi legendami. Także jeśli ktoś nigdy nie zgłębiał tej kultury może mieć na początku lekkie kłopoty z odnalezieniem się w tej historii, ale dla zagubionych z tyłu książki mamy słowniczek, które wiele wyjaśnia i pomaga się odnaleźć.

Nahri to młoda dziewczyna zamieszkująca kairskie ulice. Nahri żyje z drobnych kradzieży i oszustw polegających na udawaniu, że posiada magiczne zdolności typu łączenie się z zaświatami czy wróżenie z ręki. Wszystko do momentu aż te jej udawane czary przynoszą efekt. Efekt w postaci wybudzenia dżina, co oznacza iż Nahri, która do tej pory nie wierzyła w magię sama jednak posiada pewne magiczne zdolności, które są dziedzictwem związanym z historią jej przodków. Po tym wydarzeniu akcja bardzo ciekawie się zazębia, na ulicach Kairu pojawia się coraz więcej demonicznych istot, a to wszystko rozpoczyna lawinę fascynujących przygód, które spotkają Nahri w trakcie podróży do tytułowego miasta mosiądzu - Daevabad silnie związanym z główną bohaterką.

Muszę przyznać, że "Miasto mosiądzu" pozytywnie mnie zaskoczyło, bo nie jest to typowa fantastyka młodzieżowa gdzie bohaterowie czy fabuła w zasadzie się od siebie nie różnią niczym poza imionami bohaterów i miejscem akcji. Już sam początek jest takim mocnym otwarciem, akcja się nie dłuży, ani tymbardziej nie nudzi, szybko zostajemy wrzuceni w akcję gdzie mamy mnóstwo zwrotów akcji plus tego poznajemy świetną główną bohaterkę, która jest niezwykle wyrazistą i charakterną postacią. Potem jest lekkie zwolnienie akcji, ale to też nie jest żadną wadą, zwłaszcza że autorka w momencie zwolnienia akcji ciekawie buduje napięcie co powoduje iż czytelnik non stop zastanawia się, w którym kierunku będzie zmierzać akcja. Akcja, która w momencie dotarcia przez główną bohaterkę do miasta mosiądzu znowu fenomenalnie się rozwija, zwłaszcza polityczne intrygi są kapitalnie i dojrzale poprowadzone, co wręcz wskazywałoby na to iż trochę krzywdzące jest umieszczać tą książkę w kategorii młodzieżowego fantasy. Są świetne dialogi, bohaterowie ciągle knują, tkają przeciwko sobie intrygi, pod tym względem ta książka przypomina w jakimś stopniu "Grę o tron".

Warto też pochwalić autorkę za kreację świata stworzonego w "Mieście mosiądzu". Cały konstrukt społeczny Daevabadu jest doskonale ukazany, wiadomo kto i dlaczego jest uprzywilejowany, autorka przedstawia nam całą historię tego miasta, obowiązującą religię i kulturę. Wszystko jest dopracowane w najmniejszych detalach. Trudno się doszukać jakiś nieścisłości czy nielogiczności. Cały zbudowany przez autorkę świat i jego zasady idealnie grają z fabułą.

"Miasto mosiądzu" śmiało mogę polecić fanom wyższej fantastyki, ponieważ pomimo tego iż ta książka jest zaklasyfikowana jako fantastyka młodzieżowa jest niewątpliwie literaturą z wyższej półki, o bardziej skomplikowanym i złożonym świecie. Myślę, że fani "Czasu żniw" czy "Gry o tron" nie będą szczególnie zawiedzeni, a już na pewno ta książka zaspokoi oczekiwania osób, które lubią gdy akcja książki ma egzotyczną otoczkę. Ogromny plus również za sposób wydania tej pozycji, twarda oprawa, wysoka jakość papieru, estetyczna szata graficzna, do tego mapka i słowniczek, które pomagają we wdrożeniu się w historię, no i jak zwykle świetne tłumaczenie Pana Macieja Studenckiego. Świetna książka, z niecierpliwością czekam na drugą część.