Między nami dobrze jest

Masłowska po raz kolejny stworzyła biuletyn swoich przemyśleń. „Między nami dobrze jest” to typowy zestaw poglądów na życie i obserwacji autorki. Fabuła podobnie jak w poprzednich książkach stanowi drugorzędną wartość, a właściwie zepchnięta jest na ostatni plan. Jest ona bardziej elementem scenografii niż elementem dzieła samego w sobie. Po raz kolejny spotykamy się w powieści Masłowskiej z kpiną tandety i społeczeństwa konsumpcyjnego. Książka napisana została w formie dramatu, co nadaje jej płynności. Czyta się ją nadzwyczaj lekko i zrozumiale – co w przypadku Doroty Masłowskiej jest sporym zaskoczeniem.

Jeżeli chodzi o moją subiektywną opinię, to przyznam, że przeczytałem „Między nami dobrze jest” z wielkim zapałem, niejednokrotnie śmiejąc się z zastosowanej weń grotesce. Jednakże zastanawiam się jak długo Masłowska będzie kontynuować pisanie książek w obecnym stylu. To jej czwarta książka (Nie czytałem tylko „Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku”) i każda wygląda mniej więcej tak samo. Fabularny bełkot wymieszany z zestawieniem poglądów na to i owo, które tak na dobrą sprawę badacz literatury byłby w stanie wypunktować. Wydaje mi się, że Masłowska w tym stylu powiedziała już wszystko co miała do powiedzenia, a jeżeli coś w jej głowie jeszcze tkwi z dziedziny poglądów społecznych, to niech o nich po prostu powie w telewizji. Bardzo cenię tą pisarkę, ale wydaje mi się, że na potwierdzenie swoich wysokich umiejętności twórczych powinna zmierzyć się z zupełnie innym gatunkiem literackim. Sposób wypowiedzi literackiej który obrała przy „Wojnie polsko-ruskiej pod flagą biało-czerwoną” został wyczerpany. O czym może być następna kalka myślowa Masłowskiej? O Zenku Ogrodniczku, który zdradza swoją ukochaną żonę w tanim [...]u, zwierzając się ukraińskiej prostytutce, która zresztą i tak nie rozumie ani słowa po polsku? A może czas na powieść kryminalną w wykonaniu Masłowskiej? Pomimo, że tak jak już wspomniałem bardzo cenię Masłowską, to kolejną książkę o takim samym charakterze, jak poprzednie, kupię, przeczytam, opieczętuję „Biuletyn apatii Doroty Masłowskiej vol. 5” i nie będę polecał jej nikomu.

Dorota Masłowska już nie raz pokazywała, że lubi zaskakiwać, a nawet wręcz szokować swoich czytelników. I w tej konwencji utrzymana jest także jej najnowsza książka. I chociaż wszystko jest tu przerysowane, postacie iście karykaturalne autorka nie mija się zbytnio z prawdą. To smutny, lecz niezwykle prawdziwy obraz polskiego społeczeństwa. Przedstawiany świat jest pozbawiony wartości, głębi, sensu. Ludzkie życie jest tylko egzystencją wypełnioną pracą. W tym świecie nie istnieją żadne więzi między ludźmi, żyją tylko obok siebie, choć tak naprawdę zupełnie nic ich nie łączy. To obraz prawdziwego nihilizmu. Czytając utwór ciężko pozbyć się wrażenia inspiracji Witkacym, szczególnie w kreacji bohaterów. Masłowska podkreśla swoją zdolność do obserwacji i interpretacji obecnego świata. To naprawdę dobra lektura, poruszająca, trochę przerażająca,bo trafna i prawdziwa. Niestety.