Mieszkańcy Niebosiężnego Drzewa (twarda)

W pierwszych spotkaniach najgorsze jest to, że prowadzą one do końca. Do rozstania. A wszystkie rozstania są smutne. Szczególnie te książkowe, w których rozstać się trzeba z uwielbianymi bohaterami i światem.. Tak, jest mi smutno, bo oto właśnie przewróciłam ostatnią stronę książki Enid Blyton i muszę się pożegnać z Zaklętym Lasem, Niebosiężnym Drzewem i jego czarującymi mieszkańcami. Przygody, które mnie w nim spotkały, były wprost magiczne i czarujące. A cała trylogia to najwspanialsza pochwała wyobraźni i powrót do lat dziecinnych, jakie dane mi było doświadczyć w książkach. Mieszkańcy Niebosiężnego Drzewa to ostatnia książka z trzech książek magicznym lesie i uwielbiam ją równie mocno jak poprzednie. Jest w niej trochę wspomnień z poprzednich wypraw do krain nad drzewem, trochę sentymentów i starych znajomych (chociaż nie wiem, czy Donnę Dryl można nazwać znajomą ????), trochę nawiązań do dobrze znanych nam bajek. Ale zdecydowanie Enid Blyton i tym razem nie zabrakło pomysłów na przygody tych uroczych dzieciaków, mieszkańców drzewa, a i nawet samego drzewa. Tak naprawdę, nie trzeba wiele pisać o tej książce, wystarczy do niej zajrzeć, by samemu się przekonać jak mnóstwo zabawy, humoru i śmiechu wnosi ona do życia. To czysty eskapizm, pełen pomysłowości i prostoty. Pełen czułości, ot tak, po prostu. Pełen zabawy i bajecznych czarno białych ilustracji, które dodają nowy wymiar tej wspaniałej opowieści. Może niektórzy powiedzą, że te historie są przestarzałe, ale niech mówią. A ja wciąż będę je ubóstwiać, bo przynoszą one ogrom radości. Bo rzadko które książki pokazują tak wielką potęgę wyobraźni. I już zawsze będę wypatrywać drzew, na które będę mogła się wspiąć, by poszukać swojej własnego Niebosiężnego Drzewa i odkryć czekającą nad nim krainę. Pozostaje mi tylko liczyć na to, że w nasze ręce trafią pozostałe powieści autorki w tak cudownych oprawach.