Mieszko. W blasku chwały

Nawet nie będę ci radzić, byś mówił prawdę. Nie jestem już otrokiem, żeby ci mówić, co trzeba robić, a czego nie. Masz swój rozum i powinieneś się domyślić, że jak tylko się dowiem, żeś próbował mnie okłamać, to poniesiesz karę. Znasz mnie czy nie, moje czyny są ci znajome czy obce, lecz miej świadomość, że taki ból ci mogę sprawić, jaki ci się nawet nie śnił. Cierpień ci przysporzę, a cierpień, a i twoich towarzyszy potraktuje nie lżej - oznajmił zimno, a rzec by można, że lodowato.

Intrygi? Są
Kłamstwa? Jak najbardziej
Zazdrość? A jakże
Gniew? Proszę bardzo
Krawe bitwy zmieniające bieg historii? Naturalnie
Miłość? I to jaka
Sojusze i wielka polityka? Obecne.

Ponownie spotykamy bohaterów cyklu o pierwszym władcy Polski , którzy oczywiście nie dają o sobie zapomnieć.
Ta historia tętniła życiem, nie pozwalała złapać oddechu i serwuje cały wachlarz emocji, a całość osadzona została w pełnej konwenansów i niezwykłej religijności epoce w której przyszło żyć Dagome.
Pan Daniel świetnie wykreował swego bohatera - książę bowiem mimo licznych trudności był niesamowicie zręcznym dyplomatą , świetnym strategiem i miał wszelkie predyspozycje do tego by zostać dobrym władcą.
Co więcej błyskotliwe dialogi i wartka akcja sprawiają ,że mimo iż książka liczy pięćset stron czyta się ją szybko i z dużą przyjemnością, a o taki efekt trzeba się naprawdę postarać.
Widać jak na dłoni, że autor, któremu bardzo dziękuję za zaufanie wkłada całe serce w tworzenie niezwykłych powieści łączących wątki historyczne i obyczajowe.

"Mieszko. W blasku chwały" to drugi tom przygód bohatera, którego los ofiarował nam nie kto inny, jak sam Daniel Komorowski. Zakończył już opowieść o wojownikach z północy i zabrał się za przybliżenie nam historii dużo nam bliższej. Tym razem padło na Piastów, a ich rodowód był imponujący. To zupełnie nowa powieść, która pochłonęła mój czas. Przeczytałam wiele książek autora i wiedziałam, czego będę mogła się spodziewać. To niezwykła podróż, którą bardzo się cieszę, że udało się odbyć.
"Mieszko. W blasku chwały" przedstawia dalsze losy Mieszka. Wcześniej udało nam się dowiedzieć, że królestwem władanym przez Piastów zarządzał Siemomysł, pragnął by jeden z jego synów się ożenił, padło tutaj na Czcibora. Wiadomo, że przez zawieranie małżeństwo można była bardzo wiele zyskać, więc nie należało to do błahych decyzji. Ogromnym ciosem okazałą się choroba, która dopadła Siemomysła, jego życzeniem było, aby nie, kto inny, ale właśnie Mieszko przejął władzę. Od tych wydarzeń minęło sporo czasu. Mieszko cudem uniknął mrocznego losu z rąk skrytobójcy. Kim był zleceniodawca? Przyszła pora na to, aby wyruszyć po należny mu tron. Czy ta podróż może obejść się z dala od przeszkód? Wrogowie z pewnością mają na niego oko, wyczekują najmniejszego potknięcia. Czy przyszły władca ma kogoś, kogo będzie mógł obdarzyć zaufaniem? Nie od dziś wiadomo, że życie bywa ciężkie i nie wszystko jest takie, jakie powinno, a intrygi to zaledwie początek. Czy wielka bitwa dojdzie do skutku? Czy poleją się rzeki krwi? Czy w tym konflikcie można polegać na braterskich więzach? Czyje stosy pogrzebowe zapłoną?
"Mieszko. W blasku chwały" to kontynuacja przygód Piasta, Mieszka, któremu sądzone jest zasiadanie na tronie. Autor daje nam nową historię, która pozostaje na tak samo wysokim poziomie, jak jej poprzedniczki nawiązujące do walecznych Wikingów. Przyznam szczerze, że wyczekiwałam kontynuację losów Mieszka, wiadomo, że musiała ona nastąpić. Świetną wiadomością było to, że wydawnictwo Skarpa Warszawska nie zapomniała o oddanych czytelnikach autora. Co mogę powiedzieć o tej historii? Książka wciąga, interesuje, zaskakuje, sprawia, że nie można się od niej odsunąć, nawet na chwilę. Są tutaj bardzo dobrze zarysowane wątki obyczajowe, cały szereg walk, bitew. "Mieszko. W blasku chwały" to powieść, która otwiera przed czytelnikiem, jak i autorem nowe możliwości. Bawiłam się świetnie, z chęcią wędrowałam z przyszłym władcą i przeżywałam z nim przygody, martwiłam się o jego bezpieczeństwo. Czy uda się Mieszkowi wypełnić swoje przeznaczenie? Musicie sięgnąć po tą książkę, aby odpowiedzieć na wiele pytań, a także zadać nowe.

Są książki, które biorę absolutnie w ciemno, bo mam pewność, że będą tym, czego oczekuję. Należą do nich między innymi powieści Daniela Komorowskiego, autora, którego poznałam niedawno, ale całkowicie przepadłam dla jego twórczości. Z każdą kolejną książką autora, którą biorę do ręki rozpływam się na nowo. Świetny styl, język, a do tego niesamowita wyobraźnia i zdolność do tworzenia intrygujących postaci.
Czego chcieć więcej?
No może tylko więcej książek!

"Mieszko. W blasku chwały" to bezpośrednia kontynuacja losów najstarszego syna Siemomysła wygnanego przed laty z królestwa. Mieszko ukrywający się pod imieniem Dagome rozsławił się odwagą i przebiegłością w krajach północy. Budził respekt, a nawet strach. Nikt nie chciał nadepnąć mu na odcisk w obawie przed jego gniewem. A karać potrafił jak mało kto. Przekonał się o tym na własnej skórze Prokuj, jego rodzony brat, wysłany przez Czcibora by sprowadził Mieszka do domu. Wolą umierającego ojca było bowiem, żeby nie, kto inny, jak właśnie jego pierworodny syn władał królestwem Piastów. Pech chciał, że w tym samym momencie, kiedy Prokuj odnajduje Miszka ktoś go atakuje z jawnym zamiarem zábójca. Wszelkie podejrzenia o zámách na życie Dagome automatycznie padają na braci.
Czy możliwe jest by pragnęli jego šmíercí w obawie, że zechce objąć we władanie ziemie swego ojca? Mieszko ? Dagome sam już nie wie czy może ufać braciom. A jeśli nie oni, to kto dybał na jego życie? Lista jest długa, więc Dagome musiał mieć się na baczności.
Jednego był pewien, kierunkiem, w jakim podąży w następnej kolejności będzie Gniezno?

Oj, dzieje się w tej części, dzieje. Akcja nie zwalnia tempa nawet na moment, a wręcz przeciwnie przyśpiesza jeszcze bardziej dostarczając wielu emocjonujących chwil. Bitwa goni bitwę i wiele krwi zostanie w tej książce przelane. Ale tak to jest, gdy w grę wchodzą władza i chęć zémsty. Autor mnie nie zawiódł i po raz kolejny sprawił, że moja wyobraźnia szalała. Opisywane przez Daniela Komorowskiego wydarzenia pojawiały mi się w głowie niczym odtwarzany film. Momentami przerażający wywołujący gęsią skórkę, a czasem zabawny, jak, chociażby potyczki słowne Dagome z Siemiradem, czy przyśpiewki (ta o Sośce i Tośce rozbawiły mnie do łez).

I znowu autor kończy powieść w takim momencie, że oczekiwanie na kolejną część będzie torturą. Polecam gorąco .