Miki Szalone przygody Myszka Miki (twarda)

Wszystko zaczęło się pewnej pięknej wiosennej niedzieli. To właśnie wtedy Lewis Trondheim (scenarzysta) i Nicolas Keramidas (rysownik) na jednej z wyprzedaży garażowej przypadkowo odkryli zestaw starego amerykańskiego czasopisma komiksowego, w którym publikowana była kompletnie nieznana im historia ?Mickey?s Quest? (w każdym numerze po jednej stronie). Obu panów tak bardzo ona ich zachwyciła, że postanowili oni się z nią podzielić z większą ilością czytelników. W ten oto właśnie sposób dzisiaj każdy fan Mikiego i spółki może sięgnąć po recenzowany album Miki Szalone przygody. Pragnąc ostudzić zapał co niektórych fanów Disneya. Odkryte czasopismo niestety nie było kompletne. Zaprezentowana tu historia nie jest więc pełna i trzeba być gotowym na pewno zauważalne luki fabularne. Nie umniejsza to jednak rozrywkowo-przygodowej stronie komiksu, która nadal prezentuje się znakomicie.

Nie mam pojęcia czy historia ta jest prawdziwa, czy może jest to tylko sprytny marketingowy zabieg twórców. Jedno jest jednak pewne każdy, kto lubi wartą przygodę i chce się poczuć ponownie jak dziecko, czym prędzej powinien sięgnąć po ten tytuł. Fabuła jest dosyć banalna i każdy, kto chociaż pobieżnie zna klasyczne postacie Disneya, będzie czerpał z lektury pełnię radości. Płynnie przechodzimy tu pomiędzy różnymi ciekawymi lokacjami czy napotykamy wraz z bohaterami na nowe szalone postacie. Przygoda, w której bierze udział dzielny Miki i jego przyjaciele jest więc widowiskowa, humorystyczna, czasem lekko dramatyczna czy troszkę groteskowa (w pozytywnym tego słowa znaczeniu).

MIKI I DONALD NA TROPIE BANDYTÓW

No i Lewis Trondheim ? tak, ten od ?Horrifiklandu?, ?Donżona? czy ?Ralpha Azhama? powrócił z kolejną przygodą Myszki Miki. A właściwie przygodami. I nie tylko samej Myszki, ale też i Donalda. Bez znaczenia to, bo liczy się, że to dobry album. Fajnie napisany, to jedno, ale ważniejsze o dziwo okazuje się to, jak przyjemnie, bo inaczej jest narysowany. Niby cartoonowo, ale w bardziej brudny, dojrzalszy sposób, który dodaje mu charakteru. I ten charakter do mnie trafia.

Myszka Miki i Kaczor Donald powracają we wspólnych przygodach. Miki jest detektywem, nic więc dziwnego, że kiedy trzeba, zajmuje się choćby złodziejami. Tak jest też tym razem. Bandyci obrabowali skarbiec Sknerusa i nasza dzielna mysz rusza w pościg za nimi. Ale wraz z nim jest też Donald, siostrzeniec Sknerusa i pechowiec, którego szczególnie rozgarniętym ciężko byłoby nazwać. A w tym pościgu na obu czeka wiele sytuacji, gdy będą musieli wykazać się i intelektem, i sprytem. Dżungla, zaginione miasto, podziemny świat? To tylko część tego, co na nich czeka. Od morskich głębin, po loty w kosmos, od pradawnych bestii po władców oceanów ? z tym mierzą się nasi bohaterowie. Ale czy przetrwają to wszystko?

?Horrifikland? to chyba najlepsza z dotychczas wydanych części przygód Myswzki Miki. Chociaż o częściach to tu za bardzo nie ma co mówić, bo każdy album to niezależna historia najczęściej innych twórców. ?Horriflikland? kupił mnie, bo od dzieciaka uwielbiam horrorowe klimaty i komiksy Disneya z halloweenowym nastrojem, a to takie było. I ten też mnie kupił, choć zupełnie inna to rzecz. Najpierw grafiką, bo ta, jak pisałem, nie jest aż tak typowa, jak w poprzednich tomach. Widać tu wręcz niemal undergroundową nutę, a przecież Disney kojarzy się z czystą kreską i dziecięcą prostotą. Nawet Don Rosa, który dodał do tego detale i mnóstwo realizmu, cały czas trzymał się obowiązujących ram. A tu jest inaczej. I fajnie. Nie wiem, jak to dzieciakom wpadanie w oko, choć uważam, że też powinno, bo świetne jest, ale starszym spodoba się na pewno. I to jeszcze jak.

Dla mnie Kaczki i Myszy nigdy nie były historiami tylko dla dzieci. Zawsze uważałem, że każdy może znaleźć tu coś dla siebie, wystarczy chcieć i lubić familijne historie. A ten tom to potwierdza. Fabuła jest dość klasyczna. Akcja, przygody, ale też i fajna zabawa, humor, satyra nawet, klimat, lekkość. I podoba mi się ta forma ? taka dłuższa opowieść, ale poskładana z krótkich skeczy. Wszystko tu fajnie do siebie pasuje, tak jak pasuje zabawa mysimi motywami. I doceniam, że rzecz jest poważniejsza niż większość takich historii, może przez to nieco specyficzna, ale to właśnie jest jej urok.

Warto. Dla dzieci, ale tych dużych także. Dobrze napisana, z pastiszowym zacięciem, znakomicie zilustrowana i jeszcze bardzo ładnie wydana, poznania i polecenia jest warta.