Miłość i inne stopnie naukowe

Byłam święcie przekonana, że "Miłość i inne stopnie naukowe" będzie bardziej w klimacie książek Ali Hazelwood. Wiecie, kobiety odnajdujące się w ścisłych przedmiotach, środowisko akademickie podcinające im skrzydła, itp. Zaskoczyłam się i to pozytywnie. Przede wszystkim głównej bohaterce bliżej było do nauk humanistycznych! Środowisko, w którym się obracała było też dużo bardziej przystępne, a jej mentorka była dla niej czasem niczym druga matka. Za to to, co łączy książki Ali i Jennifer to idealni męscy bohaterowie, bo widzicie, Xavier skradł nie tylko moje serce, ale i Bianci, głównej bohaterki, od pierwszego wejrzenia. Z wzajemnością zresztą.

Z początku nie mogłam się wkręcić w tą historię. Trzecioosobowa narracja z perspektywy głównych bohaterów wcale tego nie ułatwiała. Wraz z biegiem fabuły i zacieraniem się granicy między udawaniem a rzeczywistością książka robiła się coraz bardziej ciekawa.
"Miłość i inne stopnie naukowe" poza świętym wątkiem romantycznym pokazuje, jak czasem życie bywa niesprawiedliwe. Bianca zawsze dla swoich przyjaciół była podporą w każdej możliwej sytuacji. Świętowała z nimi sukcesy, wspierała w niepowodzeniach, a oni wszyscy w ważnym dla niej dniu zbagatelizowali jej osobę. Pomijam już fakt posiadania tak licznych przyjaciół. Zastanawiam się, czy takie coś ma rację bytu w rzeczywistości. Poczułam złość na nich wszystkich! Dziwiłam się głównej bohaterce, że nie odcięła się od niektórych, tylko sfabrykowała swoje zaręczyny i w ten sposób się na nich zemściła. Zaslugiwali na dużo gorsze potraktowanie. Z resztą świeżo upieczona pani doktor nie raz udowadniała, że jest niesamowicie ciepłą, godną zaufania i pomocną osobą. Xawier jest cudownie wykreowaną postacią. To on jako jeden z pierwszych zauważył to, jak bardzo bliscy odtrącili Biance i od razu szukał sposobu, by ukoić jej ból. Motyw ich udawanego związku niesamowicie mnie rozczulał. Układ mający być pstryczkiem w nos tak naprawdę okazał się być otworzeniem drzwi, o których oboje marzyli, jednak przez swoje ambicje ciągle blokowali prawdę.

Podobało mi się to, jak autorka rozwiązała kwestie dotyczące ich relacji. W końcu w jakiejś książce otrzymałam podejście pełne kompromisów i trudu w dążeniu do szczęścia, a nie ślepą miłość, gdzie jedno porzuca na koszt drugiego wszystko.

"- Powinniśmy się zaręczyć (...)
- Ty tak na poważnie?
Panika. Jego ciało niczym strzała przeszywa uczucie totalnej paniki. Co... jak... cholera... co on, u licha robi... Ale jego usta nadal wyprzedzają myśli i nie da się już tego zatrzymać."

Przyjaciele są jaką anioły, które uczą nas latać.
Trwają przy nas, gdy najbardziej ich potrzebujemy.
Wspierają w chwilach słabości.
Cieszą się naszym szczęściem.
Płaczą, gdy z naszych oczu płyną łzy.
Przytulają.
Pocieszają.
Po prostu są.

Ale zdarza się, że nawet najlepsi przyjaciele zawodzą...
Sprawiają nam przykrość.
Rozczarowują.

Biance jest przykro, gdy żaden z jej przyjaciół nie pojawia się w barze, by uczcić
obronę jej doktoratu. Ona jest z siebie dumna. Uważa, że to jedno z jej największych życiowych osiągnięć. Tymczasem okazuje się, że nikt nie podziela jej zdania. I teraz samotnie celebruje tę wyniosłą dla siebie chwilę.
Lecz nie trwa to długo, gdyż w barze pojawia się Xavier, który postanawia dotrzymać jej towarzystwa.
Po kilku drinkach, oboje wpadają na pomysł, jak utrzeć nosa rozczarowującym przyjaciołom.
Na mediach społecznościowych ogłaszają zaręczyny.
Początkowo ma być to tylko niewinne kłamstwo. Żart. Słodka zemsta...
Jednak każda wspólnie spędzona chwila, każdy wspólnie spędzony dzień sprawia, że zaczyna rodzić się między nimi uczucie.
Prawdziwe, szczere, namiętne uczucie, przed którym żadne z nich się nie wzbrania, ale także nie mówi o nim głośno, bojąc się odtrącenia i kolejnego rozczarowania.
Wszak oboje mają plany na przyszłość.
Ona zostaje w LA.
On wyjeżdża do Grecji.
Oboje chcą spełniać swoje marzenia, więc nie fair byłoby gdyby którekolwiek zrezygnowało z siebie na rzecz tego drugiego.
Bo ta miłość nie ma racji bytu.
Ta miłość nie powinna była się wydarzyć.
A mimo to pojawiła się w najmniej spodziewanym momencie, siejąc zamęt w sercach, pozwalając te serca rozdzielić i na koniec złamać...
Czy pozwoli te serca także posklejać?
Czy Biancę i Xaviera czeka happy end?

"Miłość i inne stopnie naukowe" to subtelny i ciepły romans, który czyta się naprawdę szybko.
Chociaż nie znajdziemy tu zawrotnej akcji, gdyż wszystko toczy się swoim niespiesznym rytmem, to można miło spędzić z nią czas.
Autorka ukazuje tu nie tylko piękną miłość, opartą na wieloletniej znajomości, ale także przyjaźń, którą nieustannie należy pielęgnować.

Zaintrygowani?