Miłość i tron

,, Nie ma jednak nic pewnego na tym świecie. Kiedyś i ty to pojmiesz Mikołaju. Ludzkie pragnienia czy plany, choćby nawet królewskie, niczym są wobec upływającego czasu. Nic od nas nie zależy, nawet pamięć o naszych czynach".

Miłość w dawnych czasach faktycznie bywała bardzo zastanawiająca. Z reguły dzieci nie znały swoich przyszłych partnerów, bądź już w chwili porodu, ich rodzice mieli wszystko dokładnie zaplanowane kim będą i z kim będą. Czas w którym dzieją się wydarzenia jest określony na 1466, kiedy to postacie są w drodze z Torunia do Krakowa. Autorka bardzo delikatnie opisuje scenerię jaka się wtedy działa. Widzimy, że królowa jest stanu błogosławionego i jej małżonek bardzo się o nią martwi. Cała opowieść toczy się bardziej jako ich życie prywatne, aniżeli państwowe. Znamy myśli samej królowej, które bywają dla nas bardzo podbudowujące. Wiemy z jakim trudem powiła kolejne dziecko i jak mąż ją za to szanował. Często podkreślony jest jej brak urody i nie kobieca postura. Za to wiernością i inteligencją nie miała sobie równych. To ciepła kobieta, która dla swoich dzieci może zrobić wszystko. Starannie wydzielili majątek między swoje dzieci oddając je pod wychowanie najlepszym specjalistom. Niestety bardzo szybko przyszło im dorastać i od najmłodszych lat jakiekolwiek delikatne uczucia musieli zachowywać dla siebie. Każdy sporej długości rozdział to inny i nieco osobne wydarzenie. Takie historie wyrwane z kartek kalendarza. W późniejszym czasie bardziej skupimy się na losach jednego z synów króla. Będzie to Kazimierz, który nie jest już młodym chłopcem, tylko kawalerem. Od tej opowieści nie da się oderwać, aczkolwiek nie jest tak urocza i ciepła jak poprzednie. Wydaje mi się, że autorka celowo tak zrobiła, by jego losy podpasować pod jego charakter i wartości. Pośród mniej wylewnych uczuciowo wydarzeń, Zygmunt spotka coś, czego się nie spodziewa. Jednak czy kobieca postać może odmienić tutaj życie pod jego wartości? Czy ktoś na tym skorzysta?
Szczerze wam powiem, że nigdy nie lubiłam historii, gdyż jej nie rozumiałam. Trudno jest wdrążyć się w opowieść poznając tylko suche fakty. Natomiast tutaj jest zupełnie inaczej. Każda postać to inny rodzaj charakteru. Znamy ich potrzeby, myśli i sytuacje w których muszą dokonywać wyboru. Traktujemy ich jako ludzi, przeżywamy ich rozterki i widzimy, kiedy mierzą się z czymś nowym, nieraz zbyt wymagającym jak na ich naturę. Ogromny wpływ na nich ma wychowanie przez rodziców, później choć jeszcze zbyt młodzi, przez dorosłych, którzy mają na celu nauczyć ich być walecznym, twardym i władczym. Wyruszała mnie ich walka z samym sobą, kiedy chciało im się płakać, a robili wszystko, by nie uronić nawet łzy. By rodzice, do których zwracali się pani matko, panie ojcze, byli z nich dumni. Podczas gdy córki miały większą swawolę. Potrafili się modlić i wierzyli, że modlitwa zawsze im dopomoże. W chwilach trudnych doznawali objawień, które trzymali w sekrecie. Autorka każdą postać ukazała jako mądrą, albo silną i upartą. Styl językowy dostosowany do ich przedziału czasowego z odnośnikami na dole w przypadku niezrozumiałych słów. Na czas lektury niemal przenosimy się do ich czasów nie tylko za sprawą lektury, ale i naszej wyobraźni, którą pisarka wiedziała jak pobudzić. Jest to część pierwsza serii o Jagiellonach napisana w formie powieści, którą warto poznać. Traktując ją jako powieść, nie historię, bardzo szybko się ją pochłonie. Naprawdę warta przeczytania:-)

?Miłość i tron? to zdecydowanie tytuł dla fanów powieści historycznych. Zwłaszcza tych, którzy uwielbiają przenosić się na dwór królewskich i podglądać życie ludzi, które dzisiaj jest zupełnie inne. Inne zwyczaje i wartości.

?Miłość i tron? to pierwszy tom historycznej serii ?Serce w koronie?. Jest to powieść o marzeniach, o rodzinie, przyjaciołach i wrogach. Akcja książki dzieje się w dalekiej przeszłości, w latach 1466-1499 kiedy na tronie polskim zasiadali Jagiellonowie.

Powieść historię Zygmunta Jagiellończyka, zwanego również Starym. Początek książki to opis jego trudnych narodzin, później jak dorastał pod okiem Długosza. Nabywał wiedzę, został pasowany na rycerza w pruskim Toruniu. Następnie księciem bez księstwa. I jego pierwszej miłości do toruńskiej mieszczanki, Katarzyny z Trenczyna.

Książka była dla mnie wyśmienitą ucztą literacką. Nigdy nie lubiłam historii ze względu na ogrom dat, bitew i nazwisk. Na szczęście w tej książce autorka nie skupiła się za bardzo na politycznych rozmyślaniach i potyczkach, ale na oddaniu emocji i uczuć głównych bohaterów. Nikt z nas nie żył i nie będzie żył w średniowieczu, więc ciężko jest na pewno wcielić się w te postacie i oddać ducha minionej epoce. Ale Pani Ani udało się to zrobić doskonale. Czytając, czułam, że przeniosłam się w przeszłość i stałam obok królowej Elżbiety i innych wspaniale wykreowanych kobiecych postaci. Nie zabraknie tutaj również opisów przyrody i architektury. Język jakim książka jest napisana również wpasowuje się w opisywane czasy. Autorka używa słów, które dzisiaj już nie istnieją, albo są napisane w jeżyku łacińskim, którym chyba wcześniej często był używany. Może nie znajdziemy tutaj rozważań politycznych, ale nie znaczy to, że nie poczujemy, że wiara, Bóg, honor i ojczyzna nie były stawiane na pierwszym miejscu. Autorka jak widać zadbała o detale, dzięki czemu mamy okazję poznać kawałek historii, trochę od innej strony niż na kartach podręczników szkolnych. Książkę czyta się bardzo szybko i z dużą przyjemnością.