Miłość od ostatniego wejrzenia

"Miłość od ostatniego wejrzenia" Vedrany Rudan to nie romans. Wręcz przeciwnie. Bezimienna narratorka przyznaje się do zabicia męża i dokonuje swoistej spowiedzi, w której chora miłość miesza się z biciem, upokorzeniem, poniżeniem. Z opowieści kobiety wyłania się obraz życia naznaczonego potwornym bólem: najpierw ze strony katującego ojca, przy boku bezwolnej matki, a potem pod jarzmem męża-kata. A jednak bohaterka zostaje, nie umie uciec, bo być bez mężczyzny też nie umie. Oddaje się więc mu zawsze wtedy, gdy on chce, znosi ciosy, połamane żebra, otwarte rany, strupy, bo przecież mąż/mężczyzna jest wyznacznikiem jej istnienia w świecie, bo przecież my, kobiety, to tylko "tak zwani ludzie, najmniejsi ludzie na ziemi". To książka niezwykle mocna, brutalna, wulgarna, analizuje patologię związków damsko-męskich, rodzicielskich, społecznych, a ze wszystkich wychodzi, że - według świata - kobiety to istoty, którymi można gardzić. Musiałam nieraz odsapnąć, by przetrawić morze okrucieństwa, którego doświadcza bohaterka. To z pewnością książka nie na pocieszenie. Cenię jednak Rudan za bezkompromisowość, odwagę, niezależność.