Miłość w chłodnym klimacie

Zaczęło się ciężko i topornie, pierwsze 130 stron to była istna droga przez mękę, czyli poprawa nastąpiła dopiero po przeczytaniu ponad 1/3 książki. Trzeba być wytrwałym czytelnikiem, żeby przez te nudne, zupełnie niepołączone ze sobą wydarzenia, do tego w nieprzystępnej formie podane, przebrnąć. Dobrze, że mam za sobą dwie powieści Marcela Prousta (jego W poszukiwaniu straconego czasu to rollercaster nudy, tytuł adekwatny do treści), teraz już nic nie jest mi straszne.

Powołując się na to, co napisałam wcześniej - zanim Miłość w chłodnym klimacie zdążyła się rozpocząć, zdążyła się też na dobre skończyć, wiec nie zdążyłam jej jakoś bardzo znielubić. Miała swoje lepsze momenty, które mogłabym określić całkiem ciekawymi. Nie potrafię jednak zrozumieć co chciała przekazać nam autorka. Zadufanie i egoizm wyższych sfer? Swojskie życie w otoczce bogactwa? W powieści nie dzieje się dużo, ktoś komuś umiera, jest kłótnia a potem zgoda, ludzie nagle biorą ślub... I nie sposób zrozumieć do czego to wszystko zmierza, zwłaszcza, że zakończenie nie było zbyt satysfakcjonujące. Brakuje tej opowieści mocnej puenty, przesłania, kwintesencji.

Narracja z perspektywy Fanny to najgorszy możliwy wybór, o ileż byłoby ciekawiej, gdyby autorka pokazała nam więcej Polly! Wspomnianą dwudziestolatkę matka chce jak najszybciej wydać za mąż, a ta naprzeciw konwenansom podejmuje najbardziej nieprawdopodobny wybór, tym samym wywołując skandal i dostarczając sąsiadom tematów do plotek. W powieści różne postaci wybiegają przed szereg, by po kilku kartkach ustąpić miejsca innym. Koleje ich życia są niepełne, nie do końca zarysowane, do tego czytelnik nie ma wglądu w motywy, jakie nimi kierują.

Myślę, że Miłość w chłodnym klimacie jest boleśnie zwykłą powieścią, pozbawioną konkretnego celu. Fabuła opiera się na pogłoskach i plotkach, życie arystokracji jest ukazane w jak najżywszych barwach tak, by dużo się działo. Ale to nie wystarcza. Mówię Wam, przeczytałam i zastanowiłam się... No ale co z tej historii wynika? Co miała na celu ta opowieść? Może to wynikać z mojej nieznajomości Pogoni za miłością, ale czytałam już niejednokrotnie cykle od środka i nigdy nie miałam takiej sytuacji, co więcej - czułam się zachęcona do poznania wcześniejszych wydarzeń. W tym wypadku musicie zdecydować sami, czy macie ochotę przeczytać, dla mnie ta pozycja jest dość przeciętna.

Książki Nancy Mitford zarówno Pogoń za miłością, a także Miłość w chłodnym klimacie to piękne powieści o kręgu arystokratycznym. Co ciekawe, o życiu i perypetiach dworu w Alconleigh dowiadujemy się z opowiadań głównej bohaterki, ale także bohaterki ? narratorki, czyli Fanny. Funny i Linda to młode kobietki, które wchodzą wiek, kiedy to trzeba znaleźć sobie przyszłego męża. Co się z tym wiąże? Muszą przejść swój debiut w towarzystwie, od tej pory razem z rodziną Montdoreow uczestniczą w balach, jak przystało na róg hrabiowski. Jednak jedna z nich Polly, piękna kobieta o olśniewającą urodą czeka na swoją kolej zamążpójścia, ale niestety w swoim życiu dokonuje złych wyborów. We dworze Montdorów w Hampton życie mija powoli, do czas kiedy do posiadłości przyjeżdża daleki kuzyn z Kanady. Miesza on w głowach młodym pannom.
Dwie wspomniane przeze mnie książki Nancy Mitford to dwie z trzech części o młodych arystokratkach. Wydane są przepięknie, a przemyślenia ukazywane z perspektywy Fanny, przedstawiają zarówno ciekawostki z zżycia rodu hrabiowskiego, jak i zaręczyny i ślub, a także przyszłe życie w Oksfordzie. Serdecznie polecam je zarówno koneserom powieści historyczno ? obyczajowych jak i romansów i powieści historycznych.

Chociaż na początku powieść wydała mi się nudna, po pewnym czasie mnie wciągnęła. Zaciekawiło mnie opisane w niej życie wyższych sfer, życia hrabiostwa, piękne stroje, beztroskie życie, wystawne bale. Autorka bardzo dobrze oddała klimat arystokracji brytyjskiej końca lat dwudziestych i początku trzydziestych dwudziestego wieku. Dzięki narratorce, którą jest Fanny możemy poznać dobrze każdą osobę, uczestniczyć w każdym balu. Fanny przekazuje nam swoje odczucia na temat osób, zdarzeń, jej przemyślenia co do postępowania matki Polly. Autorka ukazuje nam jak ciężko jest dojrzewać w świecie gdzie wszystko już zostało narzucone z góry. Autorka swą książkę opisała bardzo profesjonalnie i z wielką gracją uwzględniając arystokratyczne i światowe elity. Powieść zawiera w sobie dużo uroczego obyczajowego humoru. Pomimo, że główna bohaterka jest osobą rozpuszczoną, wszystko jest ukazane z taktem. Hrabina Montdore nie okazuje uczuć swojej córce, lecz za wszelką cenę chce by Polly rzuciła świat na kolana, takie plany snuje od lat. Chce dobrze wydać córkę za mąż ale nie spodziewa się, że córka na złość matce wyjdzie za jej kochanka. Polly zwierza się Fanny, że nienawidzi matki, lecz w momencie nieszczęścia jakie spotyka dziewczynę kobiety na powrót zaczynają ze sobą rozmawiać. Autorka bardzo dobrze wykreowała postacie matki i córki pochodzące z tego samego środowiska jednak bardzo różne. Oprócz głównych bohaterek autorka bardzo dobrze przedstawia całą gamę innych wyjątkowych osób, o których trudno zapomnieć.

Piękna, interesująca, bogata i ? wciąż samotna. Leopoldina Montdore z Hampton, arystokratka w każdym calu, blondynka o niebieskich oczach, od dziecka wzbudzająca zachwyt z wyraźnie rysującą się wspaniałą przyszłością. W końcu od pokoleń jej ród sięga po zaszczyty i zawsze jest na świeczniku, teraz nadszedł czas by Polly weszła świat i rzuciła go na kolana. Hrabina Montdore od lat wspiera swojego męża, więc i córkę poprowadzi po krętych ścieżkach wyznaczonych przez arystokratyczne towarzystwo. Zresztą plany snuje od lat, znana jest ze swej skuteczności nikt nie wątpi, iż i tym razem osiągnie swój cel. Fanny zna Polly z dziecięcych wizyt, tym razem obie są już dorosłe i coraz bardziej zdają sobie sprawę co powinny robić, pytanie tylko czy faktycznie chcą pójść drogą wyznaczoną przez wcześniejsze pokolenia? Wydaje się, że zwłaszcza Polly nie ma innego wyjścia, jej matka nie zamierza pójść na ustępstwa, a ona sama jakoś nie wykazuje jakiejkolwiek inicjatywy w żadnym kierunku. Po prostu żyje dniem dzisiejszym i jak zawsze olśniewa jakby od niechcenia, lecz nie idzie za tym nic więcej. Wokoło rówieśniczki i rówieśnicy wkraczają w dorosłość, zaręczają się, pobierają się, natomiast piękna Leopoldina wciąż wydaje się stać w tym samym miejscu, na piedestale, chociaż może ten chłód to jedynie pozory? Decyzja, którą podejmie wstrząśnie śmietanką towarzyską, przecież miało być całkowicie inaczej! Hrabina Montdore miała oczekiwania, reszta przypatrywała się jej poczynaniom więcej niż uważnie, a tu taka sytuacja ? Jakby tego było mało szacowny, nadający od wieków ton, ród z Hampton teraz musi zmierzyć się z przyszłym dziedzicem, który urodził się w Kanadzie. Ilu jeszcze takich wydarzeń szacowne mury Hampton będą świadkiem? Ostatnio zachodzą rewolucyjne zmiany jakich nikt się nie spodziewał, a najmniej arystokratyczne towarzystwo ?

Wyższe sfery, wiekowe tradycje i rzeczywistość, wydająca się przeszłością, ale taka z jaką z sentymentem ogląda się na starych fotografiach lub filmach. W momencie kiedy Nancy Mitford pisała ?Miłość w chłodnym klimacie? wszystko to jeszcze działo się na co dzień, zresztą pewne skrawki tych realiów przetrwało do dnia dzisiejszego. Piękne wiejskie rezydencje i nieustępujące im londyńskie domy, przyjęcia i polowania oraz wszystko to co składa się na życie brytyjskich wyższych sfer, a pośród tego młode kobiety wkraczające w świat im znany z jednej strony i dopiero poznawany od innej. Pisarka, doskonale znająca to środowisko, nie z przymrużeniem, lecz lekko i z humorem opowiada historię z perspektywy drugoplanowej bohaterki. Celne uwagi i spostrzeżenia odkrywają przed czytelnikiem to co zazwyczaj pozostaje niewypowiedziane, zauważalne jest także dojrzewanie młodych bohaterek oraz jak wchodzą w role przypisane im z racji urodzenia, chociaż wydawało się, że przynajmniej jedna z nich pójdzie inną drogą. ?Miłość w chłodnym klimacie? jest lekturą, przenoszącą czytających w okres kiedy tradycja zaczyna chwiać się w posadach, a to co jeszcze niedawno w ogóle nie było brane pod uwagę staje normą. Autorka doskonale oddała klimat brytyjskiej arystokratycznej śmietanki okresu końca lat dwudziestych i początku trzydziestych dwudziestego wieku, do której sama należała. Czytelnik nie jest postronnym obserwatorem, dzięki Fanny jest jednym z gości na przyjęciach i domownikiem w dworze jej wujostwa. Wyrabia sobie zdanie wraz z nią o tym co ją otacza się, dojrzewa i przede wszystkim zderza się z rzeczywistością, okazującą się wciąż zagadką ze znanym rozwiązaniem dla wielu, ale przez nią i jej rówieśniczkę dopiero poznawaną. ?Miłość w chłodnym klimacie? ma w sobie czar lat jakie już są przeszłością, ale wciąż jest dla wielu bywa wzorem. Książce tej nie zaszkodził upływ czasu, wprost przeciwnie, pozostała w niej dowcipność i nieprzemijalny urok wyższych sfer.