Mistrz i Małgorzata (twarda)

Długo zastanawiałam się, czy w małości mojej, niedopracowania warsztatu, niedojrzałości wręcz, mogę się ważyć na coś takiego, jak zrecenzowanie „Mistrza i Małgorzaty”.
Pomyślałam w końcu, raz kozie śmierć, i chwyciłam (niestety, nie za pióro) za klawiaturę.
Chwilę wcześniej odłożyłam tomiszcze. Wyświechtane, wybrudzone straszliwie, zaczytane niemalże na śmierć, przeczytane przeze mnie razy trzy, ale ja, niepomna na przysłowie „do trzech razy sztuka”, przekonana jestem, że przeczytam ową książkę jeszcze ze trzy razy. Przynajmniej.
Dla mnie „Mim”, jak ją sobie w skrócie nazywamy, jest powieścią, że tak powiem banalnie, wyjątkową, nietuzinkową, szatańską, cudowną, magiczną, ukochaną.
Za każdym kolejnym czytaniem odkrywam na powieści kartach słowa-klucze, niewidzialne za pierwszym razem, jak Małgorzata lecąca nad miastem, przybierające ciała za czytaniem kolejnym sceny, które poprzednim razem przeoczyłam w dziwny dość sposób, jakby w tym palce maczał sam kot Behemot.
Książkę czyta się jednym tchem, od deski, do deski. Od faustowskiego cytatu Goethego po sam epilog, przy czym, zbliżając się do końca, między palcami prawej ręki czując niewielką kartek pozostałych do przeczytania ilość, serce czytelnika martwieje, oczy wilgotnieją. Z TAKĄ powieścią żal się rozstawać.
Polecam!

...

Uniwersalna przypowieść o dobru, złu i miłości


Gdzieś w latach dwudziestych albo trzydziestych pod postacią profesora czarnej magii Wolanda do Moskwy przybywa sam szatan. Towarzyszy mu dziwaczna i upiorna świta: demon- morderca Azazello, olbrzymi czarny kocur, czyli demon – paź Behemot oraz pokutujący za swe dawne przewiny rycerz Korowiow alias Fagot. To nie jest zwyczajna wizyta. Raz do roku Książę Ciemności wydaje wielki wiosenny bal pełni księżyca, zwany też balem stu królów. Na bal przybędą najokrutniejsi królowie i książęta, najohydniejsi przestępcy, a także samobójcy, wisielcy, więzienni dozorcy, szulerzy, kaci, konfidenci, zdrajcy, szaleńcy, tajniacy i truciciele. A Moskwa tych lat to u Bułhakowa takie miasto, gdzie w upały dają do picia tylko napój morelowy (oczywiście ciepły), gdzie potępia się ohydną i dekadencką kulturę Zachodu, ale ukradkiem tęskni do paryskiej mody. Kapitalizm wprawdzie rozkłada się coraz szybciej, ale jak dobrze jest mieć w domu parę dolarów (starannie ukrytych rzecz jasna). Nie sugerujmy się obecnością tej książki w kanonie lektur szkolnych. To naprawdę świetna lektura. Bułhakow w sposób niezwykle harmonijny połączył trzy wątki: realistyczny, fantastyczny i historyczny, a w dodatku stworzył kapitalną „powieść do czytania”. A w literaturze taka sztuka udaje się niezwykle rzadko. Mamy tu więc szatana, który jest wszechwładny, interesujący, efektowny, a nawet- sympatyczny. Mamy Behemota- kota, nie- kota, który potrafi chodzić na dwóch łapach, zapłacić za bilet i napić się wody z karafki, oraz dwóch pozostałych towarzyszy Wolanda równie interesujących. No i mamy wreszcie wątek miłosny- uczucie Mistrza i Małgorzaty, efektownie umieszczony w całości fabuły. „I już nie będziesz umiał mnie wypędzić. A ja będę strzegła twojego snu To tylko jeden z cytatów. Tej książki nie można zapomnieć POLECAM!