Mój ojciec nazista

Libby zarządza fundacją charytatywną, która wspiera kobiety znajdujące się w ciężkiej sytuacji i pomagam im w podjęciu pracy. Pewnego zwyczajnego dnia otrzymuje telefon od córki, która informuje ją, że przyszła policja i chcą z nią rozmawiać, na temat jej ojca. Gdy tylko dojeżdża na miejsce, dowiaduje się, że jej ukochany tata jest podejrzany o nazistowskie zbrodnie wojenne. Wtedy jej świat legnie w gruzach, nie może w to wszystko uwierzyć, że chodzi o jej ojca, który sam ją wychowywał, który zajmował się jej dziećmi, którego kocha ponad życie.

Libby ma za zadanie udowodnienie, albo że jej ojciec jest niewinny, albo przedstawienie dowodów, że to rzeczywiście chodzi o jej tatę i doprowadzenie go pod sąd.

Co zrobi Libby? Czy znajdzie jakieś dowody? Czego jeszcze dowie się o swoim tacie? A na koniec jaka była prawda?

To już moja trzecia książka autorki i za każdym razem chłonę jej historię jak gąbka. Tym razem było bardzo podobnie.

Główna bohaterka staje przed okropnie trudnym zadaniem, gdy dowiaduje się, że jej ukochany tata podaje się za kogoś innego, przez całe swoje życie nie znała jego prawdziwego imienia i nazwiska. Jest przepełniona złością na ojca za to, że nie powiedział jej prawdy. Chce znaleźć jakąś pamiątkę z tamtych czasów, chce wierzyć, że jej tata wcale nie był w obozie zagłady, że wcale nie był świadkiem i nie uczestniczył w śmierci tysięcy żydów.

Tu z łatwością wyobrażałam sobie, co czuje Libby, bo mną przy czytaniu również targały podobne emocje, z jednej strony jest kochany, jedyny rodzic, który wychowywał ją sam, który zrobiłby dla niej wszystko, jednak z drugiej strony, to ktoś, kto przez tyle lat nie zająknął się nawet słowem na ten temat, ukrywał przed nią swoje prawdziwe imię i nazwisko. Aczkolwiek zupełnie nie mam pojęcia, co ja bym zrobiła ze znalezionymi dowodami.

Historię poznajemy z punktu widzenia Libby czyli teraźniejszości, oraz oczami Hansa Brennera czyli ojca głównej bohaterki z roku 1942.

Jedynie co tak trochę średnio mi się podobało to wątek córki Libby, moim zdaniem był trochę zbędny, a dodatkowo nie poniosła żadnych konsekwencji za swoje zachowanie.

Całą książkę przeczytałam z zapartym tchem, byłam bardzo ciekawa prawdy tego co wydarzyło się w 1942 roku.

Jeżeli jeszcze nie znacie twórczości autorki, a lubicie powieści z tłem historycznym., to koniecznie musicie sięgnąć po tę książkę.

"Mój ojciec nazista" Kate Hewitt to książka nawiązująca do II wojny światowej. Bolesna opowieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Jednak sama akcja powieści dzieje się już 70 lat po wojnie, a autorka przeplata wątki teraźniejsze, z okresem wojennym. Dokładnie lata 1942-1943, gdzie Hans wraz z 17-letnią wówczas Anni udaje się do obozu zagłady. Z rozkazu SS zostaje wysłany do Sobiboru, aby podjąć się pracy księgowego. Autorka skupia się w dużej mierze na przeżyciach Libbi- córki tytułowego ojca nazisty. Kobieta prowadzi rodzinne, ustabilizowane życie. Pracuje dla organizacji charytatywnej, wspiera kobiety znajdujące się w ciężkiej sytuacji. W swoich poglądach jest bardzo stanowcza. Ocenia ludzi bardzo krytycznie, wyznacza radykalne granice między tym co dobre, a tym co złe. Nawet gdy jest to trudne i niesie ból. Jednak czasem życie jest bardziej skomplikowane, mniej czarno-białe, więcej jest odcieni szarości. Libbi doświadcza na własnej skórze tego, że jest cienka granica między tym co dobre, a tym co złe. Kiedy pewnego lipcowego dnia w jej domu pojawia się policjant z departamentu sprawiedliwości, który podważa tożsamość jej ojca. Kobieta nie zdawała sobie sprawy, jej ojciec wychowujący ją samotnie- cudowny, cierpliwy mężczyzna może być współwinny śmierci kilku tysiącu ludzi. Że może być skazany za popełnione zbrodnie wojenne w Polsce podczas II wojny światowej. Libbi nie wierzy, nie dopuszcza do siebie takiej możliwości. Jest rozdarta między faktami, a tym co czuje do ojca. Historia opowiedziana przez Kate Hewitt jest bardzo wzruszająca, pełna emocji. Dodatkowo temat II wojny światowej jest bardzo trudny. Czytając książkę miałam wiele myśli w głowie, wiele pytań "ile jesteśmy w stanie wybaczyć?", " Ile może znieść jeden człowiek?", " Czy znamy najbliższe nam osoby?" Oraz wiele, wiele innych. Książka skłania do refleksji nad życiem, moralnością. Polecam, szczególnie osobą lubiącym taką tematykę.

Książka jak film Hitchcocka, zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie nieprzerwanie rośnie, emocjonalnego trzęsienia ziemi. Bo czy może być coś bardziej wstrząsającego niż wiadomość, że twój ojciec, którego całe życie kochałaś, szanowałaś, podziwiałaś jest nazistą? Czy to możliwe, że człowiek, który wychował samotnie swoją córkę, nauczył ją takich wartości jak: umiłowanie prawdy, szacunek dla drugiego człowieka, troska o słabszych, chorych i pokrzywdzonych przez los jest nazistą? Czy to możliwe, że kochający ojciec, zabierający swoje dziecko na otwarcie Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie, jest nazistą? Czy to możliwe, że mąż pół-Żydówki jest nazistą? A jednak? Świat Libby wywraca się do góry nogami, kiedy znajduje dowody winy swojego ojca. Tak, Hans Brenner jest nazistą, który zabił w obozie w Sobiborze Żyda Daniela Weissa, przejął jego imię i nazwisko i uciekł do Stanów po wojnie. Ale czy naprawdę wszystko jest takie oczywiste? Czytając książkę, przeżywamy z Libby prawdziwy rollercoaster uczuć niedowierzania, złości, zawodu, smutku, żalu. Autorka z niezwykłą wrażliwością i dogłębnością zanurza się w stany emocjonalne bohaterki tak, że ufamy jej, współczujemy, czujemy niezwykłą bliskość. A to dopiero początek, Libby musi stawić czoła prasie, znajomym i nieznajomym, a nawet własnej rodzinie. I wobec tego wszystkiego znaleźć odpowiedź na pytanie kluczowe: czy jest w stanie nadal kochać swojego ojca? Zachęcam bardzo do poszukiwania odpowiedzi razem z Elizabeth. Gwarantuję, że nie odłożycie książki, aż poznacie zakończenie.

Czy człowiek jest w stanie przetrwać naprawdę wszystko? Czy ukochanej osobie zawsze można wybaczyć?

Czasy współczesne
Elizabeth i Tim wraz z dwójką swoich nastoletnich dzieci i ojcem kobiety mieszkają w niewielkim miasteczku Chatlottesvile.
Mężczyzna jest chemikiem zaś jego żona pracuje w organizacji charytatywnej.
Libby od zawsze kochała ojca, który wychowywał ją samotnie po tym jak jego żona opuściła bliskich, gdy dziewczynka miała cztery latka.

Ich spokojna egzystencja została zakłócona wizytą pracownika Departamentu Sprawiedliwości Simona Bauma , który twierdził, iż Daniel Weiss ukochany dziadek i najłagodniejszy tata pod słońcem nie jest tym za kogo się podaje, co więcej.. Był nazistą a nawet gorzej - pracował w obozie zagłady w Sobiborze.
Zszokowana pani Trent początkowo zaprzecza niemal automatycznie, nie potrafi uwierzyć, że ktoś kogo darzy bezwarunkową miłością dopuścił się jednej z najbardziej okrutnych zbrodni w historii świata..
A jednak słowa nieznajomego nie dają jej spokoju..
Postanawia dowieść niewinności rodzica. A jednak gdy w sypialni starszego pana trafia na niepozorne pudełko jej świat trzęsie się w posadach.
Czy rodzina Lizzie jest w najmniejszym stopniu gotowa na konfrontację z bolesną przeszłością?

Rok 1942 - Stuttgart, Niemcy
Dwudziestotrzyletni Hans Brenner otrzymuje pracę w polskim Sobiborze. Ma być księgowym w obozie pracy , a przynajmniej tak mu się wydaje. W podróży towarzyszy mu siostra Anna.
Czy chłopak zorientuje się gdzie naprawdę trafili? Jak spłatą się ścieżki złotnika Daniela i niemieckiego oficera?

Pisząc tę recenzję mam w głowie słowa Profesora Mariana Turskiego. Nie bądź obojętny, Auschwitz nie wzięło się z nieba. Jestem wstrząśnięta i poruszona do głębi. Książka jest przepiękna. Głęboka, refleksyjna , emocjonująca.
Niesamowita.
Autorka pisze wyjątkowo, wciągając w wir zdarzeń tak,że nie mogłam złapać oddechu. To była literacka uczta i czysta perfekcja.
Polecam całym sercem ??