Moje przyjaciółki z Ravensbruck (twarda)

KL Ravensbrück 1941-1945
Sabina, Bente, Maria i Helga.
W czasach wolności różniło je wszystko, połączył je obóz, strach, cierpienie, niepewność, głód...
Wierne swojej przyjaźni ponad wszystko, ponad rzeczywistość.
Przyjaźń działa jak siła napędowa. Jedyny powód dla którego warto trzymać się życia.

Ida. 2018
Pisarka pewnego dnia znajduje przed swoimi drzwiami rękopis. Zapis historii kilku kobiet z obozu w Ravensbrück. Za wszelką cenę pragnie odkryc tożsamość tytułowych ,,przyjaciółek".

Wiecie, im częściej sięgam po literaturę obozową, tym ciężej mi się ją czyta. Mam czytelniczego kaca, muszę zrobić przerwę na oddech, bo książki te są przytłaczające.
Z każdej strony wyziera się nieprawdopodobne nieszczęście, deprymująca groza otaczającego świata.
Świata małego, bo zamkniętego. A jednocześnie tak wielkiego.
Tyle kobiet, tyle narodowości, tyle cierpienia.
Jednocześnie wielka siła tych kobiet, wola walki, przetrwania, dzielenia się, organizowania.
I tylko jedno pytanie... Kiedy to się skończy?

Książka jest oparta na faktach, na zeznaniach i wspomnieniach byłych więziniarek KL Ravensbrück.
Dlatego tak ciężko poddać tą książkę jednoznaczej ocenie. Jedyne co mnie uwierało to brak zachowania chronologi w zapisie wydarzeń z obozu. To wprowadza pewien zamęt, ale nieznaczny. Niemniej książkę polecam.


,,(...) echo ich głosów, nie zamilknie."

"Moje przyjaciółki z Ravensbrück" Magda Knedler

"Ale co można wiedzieć o umieraniu, kiedy serce bije równym rytmem, w żyłach pulsuje krew, a w głowie kłębi się od pomysłów. Kiedy się marzy, kocha, tęskni i ma nadzieję".

Zdarza Wam się sięgać po książkę ze względu na autora/autorkę? Tak też było w przypadku "Moich przyjaciółek z Ravenbruck" - po prostu zaczęłam czytać, chyba nie do końca zdając sobie sprawę z wagi opisywanej historii.
Ida to młoda pisarka, która pewnego dnia znajduje na wycieraczce rękopis książki, zawierającej wspomnienia więźniarek z obozu w Ravensbrück. Przesyłka jest bardzo zagadkowa - nie wiadomo, kto jest jej nadawcą, ani jej autorem. Ida spędza kilka lat nad tymi zapiskami, by rozwikłać tajemnicę czterech przyjaciółek, które połączyła niezwykła więź. Maria, Sabina, Bente i Helga - każda z nich wiodła normalne życie, zanim trafiła do obozu. Zanim stała się tylko numerem i trójkątem.

"Moje przyjaciółki z Ravensbrück" to niesamowita lekcja pamięci o kobietach, które starały się przetrwać obozowe piekło. Tam czas płynie inaczej, bardziej bezlitośnie. Nie wybiegało myślami w przyszłość, bo nikt nie wiedział, czy nadejdzie. Codzienność przynosiła same złe wiadomości, wobec których nie było wolno okazywać słabości. I trzeba było walczyć o wydarcie śmierci jeszcze kliku godzin, kilku dni.
Rozdziały, w których narratorkami są obozowiczki szczególnie poruszają. Na każdym kroku pokazują zwykłą ludzką solidarność, która nabiera niebanalnego znaczenia, zwłaszcza w warunkach, w których przyszło im żyć. Każdy dzień jest walką o przetrwanie i o ocalenie od zapomnienia. Ta, która przeżyje obóz, miała pamiętać o innych kobietach, opowiadać historie ich życia, zanim los rzucił je do obozu.

Czytając relacje Marii, Helgi, Sabiny czy Bente, miałam wrażenie, że włamuje się do ich prywatnego świata, naruszam pewną granicę. Ale z drugiej strony - one dążyły do tego, by świat o nich pamiętał. I to im się udało, bo Ida nie może przestać o nich myśleć. Próbuje na różne sposoby odszukać je lub nadawcę przesyłki, balansując na granicy obsesji.
Nie wiem, czyja historia - Idy czy czterech przyjaciółek - bardziej mnie zafrapowała. Te historie wzajemnie się uzupełniają, pokazują, że nigdy nie jest za późno, by próbować zrozumieć historię.

"Moje przyjaciółki z Ravensbrück" to kolejna książka, w której Magda Knedler udowadnia, że ma niezwykły dar. Jej słowa, przelane na papier, po raz kolejny głęboko zapadają w pamięć. Pisze o zwyczajnych życiu, prosto, nie popadając w niepotrzebny patos... Ale to zupełnie wystarczy, by wyobraźnia podczas czytania podsuwała mi tysiące obrazów i twarzy.
A czytałam tę książkę długo. Odkładałam, rozmyślałam a potem znowu do niej wracałam.
Ta historia wymaga czasu i zrozumienia.
Czytajcie ją niespiesznie, a potem podajcie dalej tę historię o niesamowitej więzi, która narodziła się za murami obozu w Ravensbrück.
Ocalmy ją od zapomnienia.

"Żadna z nich nie mogła dopuścić do utraty własnej tożsamości, dlatego przekazała swoją historię innym. Nie chodziło wcale o to, by gloryfikować przeszłość i zestawiać dawne złote lata z obozowym koszmarem, ale by pamiętać, kim było się naprawdę. Te rzeczy, które zrobiło się dobrze, i te, które zrobiło się źle. Pamiętać, że było się człowiekiem i podejmowało samodzielne decyzje, a później ponosiło konsekwencje".

Magda Knedler w wyjątkowy sposób potrafi pisać o uczuciach i emocjach, w stylu niezwykle delikatnym, z ogromną wrażliwością porusza najtrudniejsze tematy, z wyczuciem, za pomocą pięknego języka. .. W tej powieści ukazuje piękną przyjaźń więźniarek obozu w Ravensbruck, ich przeżycia i sposób, w jaki chcą zachować człowieczeństwo w tak skrajnie nieludzkich warunkach. Kobiety walczą o przetrwanie, ale nie tylko fizyczne, także w wymiarze duchowym. Są sobie pomocą i oparciem. Czy będą w stanie kiedykolwiek żyć normalnie? Niestety nie da się wyrzucić z myśli i serca przeżytych tam dramatów. Jest to historia fikcyjnych bohaterek, ale oparta mocno na faktach, dlatego tak bardzo boli..
Jak zawsze u Magdy Knedler - jest mądra i przejmująca fabuła, wartości uniwersalne i przesłanie zachęcające do refleksji.

Porażające opisy zbrodni II wojny światowej i postawy ludzi, którzy żyli w niewoli. Przeogromne wyrazy szacunku dla autorki i uznanie z mojej strony. Gigantyczna powieść, którą trudno opisać słowami.

Ciekawe życiorysy, które zgaszono w najbardziej okrutny sposób. Kobiety wiele wycierpiały, ale na szczęście niektóre potrafiły przetrwać piekło jakie zgotowali Niemcy.

Co za emocje! Świadectwa byłych więźniarek oddziałują na wszystkie zmysły, również z uwagi na literackie opisy utalentowanej autorki. Tego rodzaju powieści zawsze będą lepsze od literatury faktu.

Książka zajmuje czas, ale nie na długo, ponieważ nie mogąc się odciąć, czytasz z szybkością profesjonalnego lektora. Brawa za życiowe opisy, za prawdę historyczną, za odwzorowanie tego dramatu.

Straszne, jak można upokorzyć człowieka, a tym bardziej kobietę, która ze swej natury jest niewinna i powinna być otoczona opieką ze względu na rodzenie dzieci i opiekę nad potomstwem.