Moralność Pani Dulskiej

Gabriela Zapolska nigdy nie otrzymała pełnego wykształcenia. Nie znała wielkich klasyków. Pobyt we Francji otworzył ją nieco na nowe kierunki i prądy. Jej cechą była łatwość obserwacji, bardzo ceniona przez Czytelników i różnie przyjmowana przez krytyków. „Traktowała swoje pisarstwo jako formę protestu przeciwko wszelkiej obłudzie, ujmowała się za pokrzywdzonymi i poniżonymi”, jak pisał Tomasz Weiss. Zapolska wywoływała kontrowersję, gdyż interesowała się życiem ludzi z przytułków, prostytutek( w imię obowiązującej pisarza- naturalistę „naukowej” ścisłości), przez co była często uważana za kobietę lekkich obyczajów, co przeszkadzało jej w karierze i czyniło jej życie jeszcze bardziej nieszczęśliwym. „Zasadniczą zaletą dorobku Zapolskiej jest bowiem bogactwo obserwacji obyczajowych i ich plastyka”( T. Weiss).

I to bogactwo obserwacji świetnie widać w jej utworach, m.in. właśnie w „Moralności pani Dulskiej”. Widzimy tu zainteresowanie pisarki tematyką mieszczaństwa, co często pojawia się w jej utworach.

Pani Dulska przypomina mi dramat Aleksandra Fredry „Pan Geldhab”. Widzimy tu te same cechy osobowości w odniesieniu do Pani Dulskiej i Pana Geldhaba. Nie ukrywam, że osobiście bardziej polubiłam utwór Zapolskiej, bardzo wymowny, wartki, zabawny. Po prostu świetny!

Polecam gorąco!