Moralność Pani Piontek

Tytułowa pani Piontek to kobieta nie znosząca sprzeciwu, która już od najmłodszych lat planowała swoje życie, a także życie swojego przyszłego syna. Męża również wybrała sobie sama i nie był to w żadnym wypadku wybór kierowany sercem. Pani Piontek, po mężu Poniatowska, wszystko miała zaplanowane. Tuż po ślubie urodziła syna poświęcając dla niego trzy lata swojego życia zawodowego. Zarówno ona jak i jej mąż byli lekarzami, dlatego też nie wyobrażała sobie aby jej syn mógłby być kimś innym. Chłopak chociaż próbował zrobić mamie na przekór ostatecznie sam jednak zdecydował, że medycynę ma we krwi więc z tym akurat walczyć nie zamierzał. W wieku trzydziestukilku lat postanowił jednak wyprowadzić się w końcu z rodzinnego domu. To zapoczątkowało lawinę zmian w życiu całej rodziny. Bo jak ukochany syn mógł tak po prostu wyprowadzić się z domu? W dodatku zamiast zamieszkać sam dzielił lokum z przypadkową studentką. Pani Poniatowska postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce jednak jej plany niespodziewanie się pokrzyżowały, a syn za jej plecami znalazł sobie dziewczynę. Co wyniknie z tej pełnej humoru i zaskakujących zwrotów akcji komedii przekonacie się oczywiście sięgając po lekturę.

Książka bawi do łez i to już od pierwszych stron co zdecydowanie zachęca do zagłębienia się w czytanej historii. Z ciekawością śledziłam poczynania zarówno tytułowej bohaterki, której pomysłowość nierzadko zaskakiwała, a z drugiej z uwagą i podziwem patrzyłam na dylematy jej męża, który bliski był rozstania z żoną. Kibicowałam oczywiście przede wszystkim ich synowi w walce o własne marzenia i miłość, a przy okazji również jego współlokatorce i przyjacielowi. W sumie każdy z bohaterów tej powieści przedstawiony został z lekkim przymrużeniem oka, każdy ma inną osobowość, niby zwyczajni ludzie nie dokonujący żadnych niemożliwych rzeczy, a jednak mający w sobie coś niezwykłego i szalonego zarazem.

Publikacja napisana jest lekkim, porywającym czytelnika językiem. Okraszona natomiast ogromną porcją humoru, nutką miłości i marzeń, które urzeczywistniają się na oczach czytelnika oraz mnóstwem optymizmu i pozytywnej energii. To wszystko nie pozwala oderwać się od lektury, więc jeżeli potrzebujecie przeczytać jakąś zabawną, trochę zwariowaną historię koniecznie sięgnijcie po tę właśnie książkę.

?RECENZJA?

Pani Poniatowska.
Jej syn.
Mąż.
Inni.
Co z tego wyniknie?
????
Z pisarką magdalenawitkiewicz moje spotkania raz są lepsze, raz gorsze. Na pewno trzeba mieć humor na jej książki. Wydaje mi się, że jednak mi z autorką nie po drodze... Po jaką powieść nie sięgnę, to coś nie pyka... Jest mi przykro z tego powodu ???? Uważam, że lektura dużo pokazuje pozytywnych rzeczy, a mianowicie to, że należy rozmawiać z tą drugą osobą, to że trzeba z nią spędzać czas i pielęgnować ów relację. Bez rozmowy, bez szanowania drugiej strony nasza relacja nie będzie dobra, a na pewno po jakimś czasie się rozpadnie. Jeszcze okładka jest przepiękna i przyciąga oko! To byłoby na tyle pozytywnych rzecz, jakie wyniosłam z przeczytania tej książki. Później już było troszkę gorzej. Wydaje mi się, że czasem dany autor bądź dana autorka chcą za bardzo przesłodzić fabułę i to nie wszystkim może się spodobać. Bohaterowie byli, ale dla mnie ich kreacja była średnia i zarazem troszkę taka niewyraźna... Chociaż dialogi i sarkazmy jednej z bohaterek czasem powodowały uśmiech na mej twarzy, jednak to nie jest to, co oczekiwałam. Czego oczekiwałam? Sama nie wiem, ale czytając tę powieść, nie zrelaksowałam się przy niej, nie spowodowała we mnie jakiegoś wielkiego luzu, nie zapomniałam o szarej rzeczywistości, która mnie otacza... Jeśli chodzi o język i styl tej lektury, to jest przeciętny, nie powoduje we mnie reakcji "wow" ???? Po prostu jest, bo jest, ale bez szału. Zakończenie mnie nie zaskoczyło, ani nie wywołało jakiejkolwiek reakcji, także... Po przemyśleniu tej recenzji i tego, że z autorką chyba mi nie po drodze, na jakiś czas rezygnuję z niej i odpuszczam sobie jej książki. Ktoś z Was czytał tę powieść i napisze mi, co myśli o niej?
...

Gertruda Poniatowska z domu Piontek, już od bardzo dawna wie, czego chce. Chciała mieć męża lekarz z rodowym nazwiskiem, ma. Chciała mieć syna lekarza, ma 35 ? letniego syna ginekologa. Żyje niczym hrabina, porcelana, drogie szpilki. Czego chcieć więcej?

Wszystko zaczyna się sypać, gdy jej ukochany synek Augustyn postanawia w końcu wyprowadzić się z rodzinnego domu. Udaje mu się znaleźć mieszkanie od starszej kobiety, która to samo mieszkanie wynajmuje studentce Ani. I tak Augustyn uciekając od zaborczej matki ląduje w mieszkaniu ze współlokatorką. Raczej nie muszę wspominać, że wyprowadzka ukochanego syna pani Poniatowskiej jest niczym cios w serce. Gertruda za wszelką cenę chce odzyskać syna i w tym ma jej pomóc mąż Romuald. Jednak tak się składa, że pan Poniatowski sam najchętniej uciekłby gdzie pieprz rośnie.

Czy Gertruda sprowadzi syna do domu? Co pani Poniatowska planuje? Czy Augustyn i Ania dogadają się, co do mieszkania? I co będzie robił Romuald?

Ci, co są ze mną już od jakiegoś czasu wiedzą, że uwielbiam twórczość Magdaleny Witkiewicz. Gdy tylko mam na regale jakąś nowość jestem w stanie rzucić swoje dotychczasowe plany i sięgnąć właśnie po książkę tej autorki.

Tym razem pierwsze skrzypce gra Gertruda, chciałaby mieć wszystko pod kontrolą, jednak jej zaborczość i za wszelką cenę dążenie do celu trochę ją gubi. To wszystko sprawia, że jej najbliżsi zwyczajnie chcą od niej uciec. Jednak pani Poniatowska skrywa kilka sekretów, które będą kluczowe w tej historii.

Augustyn, co do niego mam mieszane uczucia. Z jednej strony lekarz ginekolog, z drugiej cały czas pod spódnicą mamusi. Jednak, gdy w końcu decyduje się uwolnić wszystko dzieje się w zastraszającym tempie. Poznaje pewną młodą i ambitną dziewczynę, która pracuje w tym samym szpitalu, co on i wszystko toczy się bardzo szybko.

Pan Romuald, to starszy mężczyzna, który mam wrażenie, że dla świętego spokoju przymyka oczy na wybryki swojej żony. Jednak, gdy nadarza się okazja sam chętnie pędzi do bloku gdzie mieszkanie wynajmuje jego syn. Aczkolwiek wcale nie idzie do syna tylko do sąsiadki, to z nią ma wiele wspólnych tematów do rozmów.

Autorka w tej książce podkreśla jak ważna jest rozmowa w związku oraz, że zazwyczaj jesteśmy wstanie coś docenić dopiero, gdy tego nam zabraknie. Tę historię dosłownie się pochłania. Ja nie byłam w stanie się od niej oderwać i tak przeczytałam ją w ciągu jednego dnia. Powieść jest krótka, styl pisania autorki jest bardzo lekki, a czytanie jej sprawiło mi ogromną przyjemność. Gorąco wam polecam i gwarantuję poprawę humoru oraz mile spędzony czas.