Morderstwa w Suffolk

Prowadząca kameralny hotel na greckiej wyspie, była redaktorka Susan Ryeland, otrzymuje niecodzienna propozycję. Propozycję nie do odrzucenia. Pojawia się u niej angielskie małżeństwo, oferując znaczne pieniądze za odkrycie tajemnicy zniknięcia ich córki, Cecily. Kilka lat wcześniej, w dniu ślubu córki, w ich hotelu doszło do morderstwa. Skazany za ten czyn został ich pracownik, Stefan. Jednak Cecily była przekonana o jego niewinności, odkryła, kto jest prawdziwym mordercą, i nagle zniknęła. A prawdziwego zabójcę odnalazła na stronach powieści, której redaktorem była właśnie Susan. Kobieta czuje, że przed nią pojawiła się życiowa misja, ma szansę chociaż na chwilę wydobyć się z tego codziennego marazmu. A przy okazji podreperować, znacznie nadszarpnięty budżet domowy. Pomimo, że partner nie jest zadowolony z tego pomysłu, Susan i tak już podjęła decyzję ? Pytanie, na co liczy po powrocie do Londynu? Czy odnowi stare znajomości i dążąc tym tropem będzie deptać po piętach sprawcy morderstwa? A może dwóch morderstw? Przecież nadal nie wiadomo, co się stało z Cecily ? Kobieta musi na siebie uważać, wiadomo morderca nie lubi, jak ktoś stara się dotrzeć do prawdy ? A Susan będzie bardzo, bardzo blisko ...
Morderstwa w Suffolk to znakomity thriller, pełen emocji i niesamowitych przeżyć. To historia o niespełnionej miłości, o życiu w blasku, o zazdrości, o zawiści, o życiowych zakrętach, które czasami trudno ominąć. Autor dał mi coś, czego dotychczas nie doświadczyłam. W jednej powieści otrzymałam dwie powieści. Jedna tytułowa, druga skrywająca tajemnice intrygującego morderstwa, będąca tłem dla całej fabuły. Ciekawy pomysł, pełen smaczku i odwagi.
Lektura tej powieści sprawiła mi wiele emocji. Sama starałam się wytypować sprawcę i nie było to łatwe zadanie. Tak naprawdę każdy miał motyw, czy to na tle biznesowym czy rodzinnym, każdy był podejrzany. Trudno było skierować swoje podejrzenia tylko na jedną osobę. Z biegiem stron starałam się eliminować poszczególne osoby, ale autor mnie przechytrzył. Zapewne coś mi umknęło, coś gdzieś niechcący pominęłam czy na chwilę straciłam czujność. Wystarczy jeden mały szczegół, jedno słowo za dużo, jeden nieplanowany gest i wytrawny czytelnik wskaże winnego. Bohaterowie bardzo muszą się starać, aby nie trafić na listę osób podejrzanych. Momentami, próbując się maskować, stają się śmieszni i obłudni, gubią się w swoich wypowiedziach.
Świetna powieść, czytałam z zapartym tchem, czekałam na tę jedną chwilę, na ten jeden jedyny moment ? I nie będę oryginalna, jak powiem, że autor mnie zaskoczył. Stworzył genialną historię, którą zaskoczył czytelnika, zawładnął jego umysłem.
Oryginalna historia, z wachlarzem wyrazistych bohaterów, których trudno jednoznacznie podzielić na złych i dobrych, granica między tym podziałem jest płynna i nie do uchwycenia. Jak dla mnie, mistrzostwo! Polecam, szczególnie dla dociekliwych odbiorców!

Książka, która jest jak smaczna babeczka, po którą chcesz sięgnąć. Bierzesz jej kęs i nagle trafiasz na malinowe nadzienie, którego w żadnym wypadku się nie spodziewałeś.

Już gdy po raz pierwszy wzięłam tę historię do ręki, wiedziałam, że będzie to coś dobrego, choć obawiałam się dużej objętości ? prawie 600 stron. Kilkakrotnie spotkałam się ze stwierdzeniem, że dobry kryminał nie powinien być za długi, bo wtedy czytelnik zbyt łatwo może stracić całe zainteresowanie zagadką. Wciąż nie potrafię podać przykładu, który potwierdziłby słuszność tej tezy, bo i tym razem okazało się, że moje początkowe obawy były zupełnie bezpodstawne. Morderstw w Suffolk w żadnym wypadku nie da się zakwalifikować do kategorii niepotrzebnie długaśnych kryminałów. Nie jest to tylko historia o Susan Ryeland, byłej redaktorce, której pewne małżeństwo powierza sprawę zaginięcia ich córki. Bowiem książka ta w swoim wnętrzu skrywa kolejną opowieść ? kryminał autorstwa ekscentrycznego pisarza Alana Conway?a, który przyczynił się do tajemniczego zniknięcia Cecily. Wszystko wskazuje na to, że kobieta na kartach powieści znalazła odpowiedź na pytanie, kto stał za morderstwem dokonanym wiele lat temu w hotelu na angielskiej prowincji. Już wcześniej spotkałam się z zabiegiem, gdy autor w swoim tekście wspominał o wymyślonej książce (na przykład Fangirl Rainbow Rowell), lecz nigdy nie dostałam nic więcej niż kilka fragmentów fikcyjnego dzieła cytowanych przez bohaterów. Pod tym względem Morderstwa w Suffolk są inne. Anthony Horowitz pozwolił, by czytelnik sam poszukał poszlak w Atticus Pund przejmuje sprawę. Co ciekawe książka w książce ma własną stopkę redaktorską, notkę o autorze, czy numer ISBN. Jest napisana innym stylem, ma zupełnie odmienną narrację niż ?część główna?, ale jest tak samo wciągająca, zwłaszcza że ma stanowić odpowiedź na wiele pytań.

Wychowałam się na powieściach Agathy Christie i nowelach Arthura Conan Doylea, mam do nich ogromny sentyment, więc bawiłam się świetnie przy czytaniu Morderstw w Suffolk. Styl nawiązujący do Złotej Ery Kryminały doskonale współgrał z klimatem angielskiej prowincji. Jest to druga część serii, nie czytałam pierwszej, ale w ogóle nie przeszkadzało mi to w odnalezieniu się w akcji. Początkowo miałam tylko problem z rozróżnieniem poszczególnych bohaterów. Szkoda, że autor nie zamieścił małego spisu postaci, zwłaszcza że dołączył taki do Atticus Pünd przejmuje sprawę. Jest to jednak tylko jednynal rzecz, do której mogę się przyczepić. W moim odczuciu główna intryga została poprowadzona bezbłędnie. Rozwiązanie zagadki jest czymś zaskakującym, ale i logicznym. Autor ukrył w tekście parę wskazówek, ale jednocześnie mylił tropy, więc sprawca morderstwa w hotelu wcale nie był aż tak łatwy do odnalezienia. Sądzę, że nawet gdybym zaraz po zakończeniu Morderstw w Suffolk znów po nie sięgnęła, nadal bawiłabym się świetnie zupełnie jak Susan przy powrocie do Atticus Pünd przejmuje sprawę. W pierwszych rozdziałach charakter głównej bohaterki niezbyt współgrał mi z całą historią, ale w końcu zrozumiałam, że to także jeden z zabiegów autora, uśmiech w stronę fanów klasyków kryminału. Widać, że Anthony Horowitz nie bał się bawić formą. W konsekwencji stworzył powieść szkatułkową, która wciąga i zaskakuje.

Po ?Morderstwach w Somerset? przenosimy się do ?Morderstw w Suffolk?. I tym razem mogę z całą pewnością stwierdzić, że widać rozwój autora, bo ta część jest zdecydowanie lepsza od poprzedniej, a już tamta potrafiła wciągnąć, zaskoczyć. Zawsze głośno chwałę tych pisarzy, którzy nie stoją w miejscu.

Motyw podobny ? historia w historii. Susan to emerytowana redaktorka, mieszkająca na greckiej wyspie zaczyna tęsknić za wielkomiejskim życiem. Na jej drodze stoi nagle dwójka Anglików, których córka zaginęła po przeczytaniu książki. Książki dobrze znanej Susan, bo to ona ją niegdyś redagowała. Kobieta postanawia pomóc zdesperowanej parze, ale jej własne życie staje się tym samym zagrożone?

Anthony Horowitz to męska wersja Agathy Christie, naprawdę. Czuć, że ?ktoś? jest tu fanem. Umie wykreować bardzo podobną atmosferę, trzymać czytelnika w napięciu, a równocześnie zgrabnie operować językiem, bez specjalnego wymuszania sztucznych dialogów. To taki dość klasyczny styl, który większość z nas potrafi scharakteryzować. W przypadku ?Morderstw w Suffolk? musimy być szczególnie uważni, aby nie umknął nam żaden szczegół, gdyż dosłownie każdy, nawet niepozorny element jest ważny w dojściu do zaskakującego finału. Lektura sprawiła mi sporo frajdy, chętnie sięgnęłabym po inne powieści autorstwa Horowitza. Mam nadzieję, iż też udane, pod żadnym pozorem nie chciałabym sprawić sobie rozczarowania.

?Morderstwa w Suffolk? Anthony Horowitza to kontynuacja wcześniejszego ?Morderstwa w Somerset? tegoż autora. Tu również bohaterką jest Susan Ryeland, kiedyś redaktorka, obecnie znudzona i zmęczona właścicielka pensjonatu na Krecie. Gdy trafia się okazja, wyrusza do Anglii, by tam na prośbę starszego małżeństwa, wyjaśnić zagadkę zniknięcia ich córki - Cecily. Zniknięcia, które jak się okazuje, powiązane jest z brutalnym morderstwem Franka Parrisa sprzed lat, a to z kolei łączy się z postacią Alana Conwaya, autora cyklu kryminałów o Atticusie Pundzie. Susan była redaktorką jego ostatniej powieści, a to w niej zaginiona Cecil być może odnalazła informacje o prawdziwym sprawcy zabójstwa Parrisa. Susan staje przed nie lada wyzwaniem i rozpoczyna w Anglii swoje prywatne śledztwo. Z jakim skutkiem - oczywiście nie zdradzę, dodam tylko, że nie będzie jej łatwo!
Powieść Horowitza to trzymająca w napięciu, pełna zagadek, kłamstw i niedopowiedzeń kryminalna opowieść w stylu retro. Świetnie skrojeni bohaterowie, z pełną charakterystyką ich zachowania, wszystkimi grzeszkami i tajemnicami, które pragną ukryć, a które i tak wychodzą na światło dzienne. Dobrze oddany klimat angielskiej prowincji, wykreowany specjalnie na potrzeby książki, ale przede wszystkim mistrzowsko poprowadzona intryga, zmuszająca czytelnika do uważnego wczytania się w tekst, odkrycia wszystkich niuansów, drobnostek, szczegółów, smaczków, którymi raczy nas autor. Jakby tego było mało, mamy jeszcze drugą powieść, książkę w książce, z kolejną zagadką, znów misternie utkaną, oczywiście w jakiś tajemniczy sposób, znany tylko autorowi, powiązaną ze śledztwem prowadzonym przez Susan. Czytelnik mimowolnie zostaje wciągnięty w tę grę, którą prowadzi z nami Horowitz, wielokrotnie myląc tropy i komplikując fabułę, a robi to naprawdę sprytnie. Konia z rzędem temu, kto odgadł rozwiązanie zagadki, a jest ono nie tylko zaskakujące, ale i szokujące!
Polecam książkę ?Morderstwa w Suffolk?, zapewni ona bowiem rozrywkę literacką na wysokim poziomie, w stylu kryminałów Agathy Christie, no i "Lubię takie opowieści o małych wspólnotach, gdzie nikt nie mówi prawdy". Dodam tylko, że jest co czytać, bo książka jest dość pokaźnej objętości. Sięgnijcie więc po nią, bo warto!

Ponownie dwie książki w jednej.Ponownie genialna lektura. I ponownie wyśmienita, przepyszna zabawa, a do tego jakże inteligentna. Horowitz znowu nie zawodzi. Za to zwodzi na manowce i zmusza szare komórki czytelnika do naprawdę niewiarygodnego wysiłku.
Niby nic takiego. Kryminał o kryminale. Albo inaczej, kryminał w kryminale. Tak, dobrze czytacie. Jeden sztampowy, ale w mistrzowskim stylu, rodem z Agathy Christie. Nawet zakończenie identyczne, jak u królowej kryminału. Otóż w celu rozwikłania zagadki i ogłoszenia finału, detektyw prowadzący dochodzenie zbiera wszystkich i ogłasza wszystkie tropy, poszlaki, oraz to co z nich wynika. Na sam koniec triumfalnie przedstawia kto i dlaczego jest sprawcą.
Drugi kryminał to...ahhhh mistrzostwo. Nic nie zdradzę żeby wam nie odbierać wielkiej przyjemności wynikającej z lektury. Nie zdradzę nawet ułamka fabuły. Nie warto. Nic wam to nie da, a zepsuje wielką przyjemność wynikającą z lektury tej niezwykłej książki. Mogę tylko zachęcić do czytania i dużej dozy cierpliwości, będzie wam ona potrzebna żeby przebrnąć przez wszystkie pułapki jakie przygotował autor.
Oba kryminały bardzo zręcznie połączone razem, wymieszane w odpowiednich proporcjach tworzą książkowy i kryminalny majstersztyk. Z pewnością jest to opowieść dla lubiących angielskie klimaty, kryminały ala Agatha Christie, uruchamianie małych szarych komórek, mieściny rodem z Morderstw w Midsommer. Kwintesencja angielskiej prowincji, towarzyskich gierek i klasycznych kryminałów oraz tego czegoś, nieuchwytnego, a tak dobrze znanego wszystkim wielbicielom w/w.
Podobnie, jak i poprzednie książki Horowitza, tak i Morderstwo w Suffolk zachwyciło mnie.
Czym? Przede wszystkim wspomnianym klimatem. Ale nie tylko.
Tym co ma równie duże znaczenie jest jej misterna, szkatułkowa konstrukcja. Rozdziały są krótkie, a w każdym kolejnym pojawia się coś nowego, często bardzo dziwnego, niespodziewanego. Owe nowości psują to, co dotychczas czytelnik poukładał sobie w głowie, psują całą konstrukcję, psują fakt, iż jesteśmy (raczej byliśmy) pewni, iż wiemy, kto i dlaczego.
Całość czyta się doskonale przednie się bawiąc i co strona dziwiąc...jak to tak? dlaczego? niemożliwe...
Horowitz po raz kolejny stworzył nietuzinkową, niezwykłą, wręcz genialną książkę, która zadziwiaj, zaskakuje i jest bardzo inteligentna i sprawia, że my wszyscy, każdy czytelnik jesteśmy odkrywcami i detektywami. Polecam. Gorąco polecam. Mistrzostwo.

Jak czuje się czytelnik, który kupując jeden kryminał, otrzymuje w promocji aż trzy? Jak mistrz okazji? A gdy w trakcie lektury przekona się, iż każdy z nich jest inny, a zdarzenia przedstawione w jednej książce odnoszą się do tych w kolejnej, to czuje się jakby wygrał główną nagrodę na loterii. Zagadki w powieści są wprost piętrowe. Niczym największy tort weselny. Wprawdzie z pracą policji akcja książki ma niewiele wspólnego, treść bliższa jest miłośnikom szarad i rozrywek intelektualnych, lecz byłam nią w pełni usatysfakcjonowana. Doceniłam kunszt autora, to że książka o Atticusie Pundzie różni się stylem od głównego wątku i to do tego stopnia, że można podejrzewać, iż napisał ją zupełnie ktoś inny. Elementem spinającym jest łamigłówka. Za każdym razem osoba poszukująca winnego ma połączyć widoczne dla wszystkich fakty, odkryć ich zależności. Zadziwiło mnie jedynie, że ta fragment opowiadający o detektywie Pundzie ma dużo staranniejszą korektę niż pozostała część książki. Czyżby wydawnictwo również w ten sposób chciało pokazać inną jakość tych dwóch części kryminału? Książkę polecam zwłaszcza miłośnikom prozy Agathy Christie i Arthura Conan Doyle?a. Powinna zdobyć ich uznanie ze względu na podobną finezję, a jednocześnie współczesne okoliczności wydarzeń.