Morze spokoju

?Śmierć wcale nie jest taka straszna, kiedy już raz przez nią przejdziesz. A ja to zrobiłam.
I już się nie boję. Boję się całej reszty?.

Nastia Kasznikow była niegdyś utalentowaną pianistką. Niestety w jej życiu wydarzyło się coś, co na zawsze przekreśliło jej muzyczną karierę.
Dziewczyna zmienia szkołę, mając nadzieję, że nikt nie odkryje jej przeszłości. Nstia pragnie również, by pewnego dnia zemścić się na chłopaku, który ją zabił?
Pierwsze dni szkoły nie należą do udanych. Jest jednak coś, a raczej ktoś, kto dziewczynę niesamowicie intryguje. Josh Bennett ? outsider, którego każdy omija szerokim łukiem. Gdy wszyscy udają, że nie widzą chłopaka ją jakaś niewidzialna siła do niego przyciąga.
Nasta małymi krokami zbliża się do Josha, aż w końcu staje się częścią jego życia.

?Morze spokoju? to bolesna historia dwóch poranionych dusz, które próbują poradzić sobie ze swoimi traumami i stratami.
Przyznaję, że choć historia Nastii jest niesamowicie poruszająca, to bardziej było mi żal Josha. Nastii nie potrafiłam zrozumieć. Irytowała mnie. Co prawda można jej zachowanie tłumaczyć tym, przez co przeszła, ale mnie to nie przekonuje. Nie zaufałam jej. Nie polubiłam.
Zresztą jest wiele rzeczy w tej książce, które nie do końca mi się podobały. Mam nadzieję, że nikomu nie przyjdzie do głowy powielać zachowań bohaterów. ????

Książka napisana została prostym językiem i, mimo iż momentami krzywiłam się z niesmakiem na opisane w niej sytuacje to czytało mi się ją sprawnie. Fabuła nie jest może jakaś szalenie porywająca, ale to nie jest najważniejsze. Najistotniejsze w tej książce są emocje, a tych było tu całe morze.

?Światło dnia przed niczym nie może cię ochronić. Złe rzeczy dzieją się na okrągło, nie czekają, aż zjesz kolację?.

?Morze spokoju" to smutna książka, która z pewnością złamie wiele serc. Sama przez większą część lektury czułam przygnębienie i żal dla tej poturbowanej emocjonalnie pary.

?Gdybyśmy mieli lornetkę, mogłabym pokazać ci teraz Morze Spokoju ? odpowiada, wyciągając rękę w stronę nieba. ? Widzisz? Tam, na Księżycu. Trudno je stąd zobaczyć.
[...]
? To dlatego masz w swoim pokoju zdjęcie Księżyca?
[...]
? Nie. Powiesiłam to sobie, żeby przypominało mi, że to wszystko to jedna wielka ściema. Kiedyś myślałam, że brzmi to, jak nazwa jakiegoś pięknego, spokojnego miejsca. Takiego, w którym chciałbyś się znaleźć po śmierci. Wiesz, spokój, cisza i woda dookoła. Miejsce, które może cię pochłonąć i przyjąć takim, jakim jesteś. Tak to sobie wyobrażałam.
? Cóż, faktycznie brzmi nieźle.
? Tylko brzmi. Bo prawda jest zupełnie inna. To wcale nie jest żadne morze. To tylko wielki, ciemny cień. Ta nazwa to jedno wielkie kłamstwo. Nic nie znaczy.?


Nastia Kashnikov miała przed sobą świetlaną przyszłość jako utalentowana pianistka, jednak jej marzenia zostały zmiażdżone. Teraz dziewczyna próbuje przetrwać w nowej szkole, do której właśnie zaczęła chodzić. Wszystko, o czym marzy, to ukryć się w cieniu i nie rzucać. Nie szuka przyjaciół ani ludzi, którzy mogliby ją uratować od jej przytłaczającej rzeczywistości. Mimo że wywołuje niemałą sensację, jednak trudno jest się dogadać z kimś, kto w ogóle nie mówi.
Historię Josha Bennetta zna każdy w szkole. W wieku zaledwie siedemnastu lat został zupełnie sam, a wszyscy, których kochał, odeszli. Ludzie go unikają, ale jemu to pasuje, bo on nie szuka bliższych znajomości.
Wszystko się zmienia, gdy ta dwójka się poznaje. Nastia próbuje przeniknąć do świata Josha, ale z każdym dniem pojawia się coraz więcej tajemnic dziewczyny.
Czy Joshowi uda się w końcu poznać prawdę? Co tak naprawdę wydarzyło się, że Nastia przestała mówić i, czy kiedykolwiek ponownie przemówi?


To jedna z tych książek, która najpierw łamie serce, a potem je ulecza. To jedna z tych książek, których oboje są pokiereszowani przez życie. Choć historia każdego z nich jest inna, łączą ich bolesne doświadczenia, które przytrafiały się im w młodym wieku. To jedna z tych książek, w których jedno dla drugiego jest jak promyk słońca. Główny bohater nawet tak nazywa Nastie. Każdy z nich ma swój własny sposób na radzenie sobie z problemami i demonami. On woli być wyrzutkiem i odciąć się od wszystkich i zaszyć się w swoim warsztacie robią meble. Ona przede wszystkim nie mówi, a bieganie uważa za swoisty wsysacz wszystkich niepotrzebnych myśli i stresu. Jej styl ubioru również jest związany z całą traumę, którą przeżyła.
Autorka odwaliła naprawdę kawał dobrej przy temacie traumy. Idealnie jest pokazane, jak czasem to, co nam się przytrafiło, może doprowadzić do nienawiści wobec samego siebie.
Podobała mi się relacja Nastii i Josha i to jak się ona rozwijała. Nie zbliżyli się do siebie od razu, mamy tutaj slow burn i to całe budowanie relacji jest świetnie poprowadzone. Każde z nich ciągnęło ku sobie, z każdą wspólnie spędzoną chwilą przekonują się do siebie, a kiedy w końcu pojawia się zaufanie, Nastia robi coś, co kompletnie zaskakuje Josha. Co? To musicie sami sprawdzić.

Nie mogę również nie wspomnieć o nieoczekiwanej przyjaźni Nastii z Drew, który równocześnie był najlepszym przyjacielem Josha. Mimo że Drew miał na początku zupełnie inne plany wobec dziewczyny, ta dwójka znalazła wspólny język i wszystko zaowocowało wspaniałą przyjaźnią.

?Morze Spokoju? to historia o kruchej dziewczynie i samotnym chłopaku.

To historia o traumie z przeszłości i radzeniu sobie z demonami.

To historia o zniszczonych marzeniach i utraconych nadziejach.

To historia o tym, że nawet w największej ciemności zawsze gdzieś świeci się światełko.

To historia o szansie na rozpoczęcie nowego życia.

To historia pełna bólu, ale i odnalezienia ukojenia.

To historia pełna nienawiści i lęków, ale jednocześnie nie zabraknie w niej miłości i przyjaźni.

Polecam.

CUD DRUGIEJ SZANSY Są książki, które po prostu zapadają w pamięć i zajmują szczególne miejsce w naszym sercu. Dla mnie taką książką jest m.in. MORZE SPOKOJU. Dlaczego? 1. FABUŁA nie jest może niczym nowatorskim, ale jest opowiedziana zgrabnie i z taką subtelnością, że przepadłam od pierwszej strony. Katja Millay z wyczuciem poruszyła tematy traumy, żałoby, samotności i drugiej szansy na życie, przyjaźń i miłość. Historia Nastyi i Josha poruszyła mnie do głębi i wiele razy wzbudzała zarówno uśmiech jak i łzy. Czytałam tę książkę wielokrotnie na przestrzeni lat i za każdym razem zachwyca mnie ona tak samo. 2. BOHATEROWIE - już od pierwszych stron zaciekawiła mnie Nastia Kasznikow i chciałam dowiedzieć się, jakie sekrety skrywa za mocnym makijażem i wulgarnym strojem, a także co stoi za decyzją o jej milczeniu. Potem poznałam Josha Bennetta i od razu go polubiłam. Podobało mi się również to, jak autorka budowała ich relację - krok po kroku, niespiesznie, drobnymi detalami, spojrzeniami, uśmiechami. Kibicowałam im zarówno z osobna, jak i jako parze i miałam nadzieję, że wszystko w ich życiu się ułoży. Czy ułożyło? Tego nie zdradzę. ;-) I może przewrotnie, ale bardzo polubiłam też Drew - ta postać była tak barwna i złożona, że chętnie przeczytałabym powieść, gdzie to on byłby głównym bohaterem. 3. KLIMAT - autorce udało się stworzyć historię, która porwała mnie od początku do końca. Na ten niezwykły, angażujący czytelnika i momentami tajemniczy klimat wpływ miał z pewnością sposób prowadzenia historii oraz kreacji naszych bohaterów, a także styl pisania, którym autorka zaserwowała nam masę pięknych cytatów, do których lubię wracać. STRUKTURA Książka podzielona jest na numerowane rozdziały, w których pierwszoosobową narrację powierzono zarówno Nastyi jak i Joshowi. Możemy dzięki temu lepiej ich poznać i zrozumieć. Ponadto, styl pisania autorki jest dosyć luźny i prosty, co pomaga wczuć się w emocje targające bohaterami. Mimo tego luźnego języka, autorka przemyca całą masę cytatów, które idealnie nadają się do oznaczenia i wracania do nich. Jak zazwyczaj nie zaznaczam wielu fragmentów i zupełnie o tym zapominam, tak w przypadku tej książki wręcz niemożliwym było, bym przeszła obok nich obojętnie. Muszę jednak przyznać, że poprzednie tłumaczenie bardziej przypadło mi do gustu. A może po prostu jestem już do tamtego bardziej przyzwyczajona, trudno mi to stwierdzić. Nowe wydanie za to góruje nad starym jeśli chodzi o estetykę - piękne barwione brzegi, drobne grafiki księżyca przy numerze rozdziału - jednym słowem - jest pięknie! PODSUMOWUJĄC Morze Spokoju to książka, którą bez wahania nazywam jedną z moich ulubionych książek ever. I chociaż rozkładając ją na czynniki pierwsze, może nie wydawać się czymś specjalnym, to jednak ja ją pokochałam i uwielbiam do niej wracać. Stare wydanie na okładce zapowiadało, że ta książka złamie serce i sklei je na nowo i w 100% się z tym stwierdzeniem zgadzam. Polecam z całego serca! Amanda Says