Most we mgle

Mgła jednych fascynuje, innych przeraża. Z jednej strony stanowi zagrożenie dla samolotów, a z drugiej jest inspiracją dla horrorów. Mgła ma swój urok, swoją tajemnicę i jedyną w swoim rodzaju magię. Od wieków kojarzona była z zaświatami i zjawiskami nadnaturalnymi, przywoływała na myśl obecność duchów i demonów.

"Mgła może pogarszać nasz nastrój także dlatego, że zamazany obraz świata podkopuje nieco naszą wiarę we własne siły. We mgle wiele praktycznych problemów staje się znacznie trudniejszych" ? ocenia psycholog dr Bassam Aouil z Instytutu Psychologii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.

Małe miasteczko Nightcrow położone na wyspie. Jedyna droga, żeby się tutaj dostać to most otoczony gęstą mgłą. To właśnie w tym miasteczku dochodzi do tajemniczych zaginięć dzieci. Można by rzec, że "rozpływają się we mgle". Znany detektyw Jack Harris przybywa na wyspę, aby wyjaśnić sprawę. Jack to taki współczesny Sherlock Holmes, który nie rozstaje się ze swoim ulubionym płaszczem i fajką. Wspólnie z młodym detektywem Wiliamem próbują dowiedzieć się, co się stało z zaginionymi dziećmi. Jack nadal ma w pamięci poprzednią sprawę, którą prowadził. Niestety ona kładzie się cieniem na obecne śledztwo. Kluczową rolę odgrywa tutaj właśnie owiany złą sławą most. Miejscowi ludzie opowiadają dziwne legendy. Wierzą w klątwy i demony. Jack popada w stany zawieszenia. Swoje lęki zapija alkoholem.

"Po co pozbywać się zgniłego ziarna, skoro można pozbyć się tego, które dopiero kiełkuje..."

Wreszcie policji udaje się wpaść na pewien trop. Pytanie, czy to będzie ten właściwy?

"Most we mgle" Tomasza Smerlińskiego to debiut. Trzeba przyznać, że bardzo udany. Klaustrofobiczny klimat powieści, brutalne opisy zbrodni to nie lada gratka dla fanów kryminałów. Ciekawa fabuła, która ociera się o horror. Legendy, wierzenia, klątwa, demony i do tego ta mgła. Połączenie tego wszystkiego robi niesamowite wrażenie. Autor posiada dar mieszania czytelnikowi w głowie. Podsuwa mylne tropy, aby na sam koniec zaskoczyć. Na ziemi nie brakuje psychopatów, którzy próbują naprawić świat. Niestety ich metody budzą spore kontrowersje i nie zawsze są zgodne z prawem. Ja czekam na ciąg dalszy.

Polecam!

O mgle, w której odmętach znikali niewinni, pisał już w latach 70. ubiegłego wieku niekwestionowany mistrz literatury grozy Stephen King. Czy na naszej polskiej ziemi wyrasta nam właśnie jego godny następca? Jedna książka to na razie za mało, aby wyciągać tak daleko idące wnioski. Na pewno jednak jest to dobry i obiecujący początek.
Przyznam, że na początku nie mogłam odnaleźć się w pełnym brutalnych opisów i licznych retrospekcji świecie wykreowanym przez Autora. Książka nie jest obszerna, co uważam za plus, jednak z zastrzeżeniem, że niektóre wątki mogłyby zostać rozwinięte a inne nawet pominięte. Aczkolwiek to już akurat kwestia gustu i indywidualnych zapatrywań.
Autor nie boi się odniesień do prasłowiańskich wierzeń i sprawnie łączy fikcję literacką, z zasłyszanymi legendami, i podaniami ludowymi. Co ciekawe poszperałam trochę i dowiedziałam się, że upiorna postać z mgły, czyli Mamuna to jeden z demonów obecnych w kulturze Słowian. Zwana różnie w zależności od regionu Polski a wyobrażana sobie m.in. jako stara kobieta porośnięta na całym ciele włosami. Wiedzieliście? Bo ja nie.
Niewielkim miasteczkiem Nightcrow wstrząsa seria makabrycznych zdarzeń. Porywacz i morderca za ofiary wybrał sobie tutejsze dzieciaki. Kto jest sprawcą, w imię czego działa i czy na pewno tą położoną na wyspie mieściną nie zawładnęła jakaś nadprzyrodzona i wszechpotężna siła?
Tego będzie próbował dowiedzieć się nasz bohater, detektyw Jack Harris wraz ze swoim współpracownikiem. Czy mu się uda?
Całkiem niedawno czytałam podobną historię (?Spacer w mroku? ? Jonasz), w której jednak zabrakło elementu zaskoczenia, a pamięć o niej zginęła w odmętach mojej pamięci. Tam również mroczna sceneria i wierzenia stały się tłem dla przerażających wydarzeń, i tam także do rozwiązania zagadki zatrudniono nowego funkcjonariusza. Jednak porównywać w jakiś sposób książkę Jonasz do debiutu Smerlińskiego byłoby wysoce nie na miejscu, ponieważ tamta historia pozbawiona była głębi i warstwy psychologicznej. Wszystko bowiem co dzieje się w miasteczku Nightcrow jest jedynie tłem dla analizy psychiki bohatera i walki, jaką toczy on z własnymi demonami.
Co sądzę o debiutanckiej powieści Tomasza Smerlińskiego? Moim zdaniem to krok w dobrą stronę, świeże spojrzenie na nieco zapomniany na polskim rynku gatunek horroru. Sama historia może nie jest jakoś specjalnie odkrywcza, ale zdecydowanie nie można jej nazwać banalną czy powtórzoną.
.
Zakończenie, hmm no cóż, przyszło nagle, w momencie, w którym zapytałam siebie ? to już? Czyżby to zapowiedź serii o przygodach detektywa Jacka ? Bo gdyby tak dobrze poszukać to miasteczek i wsi w typie Nightcrow jest całkiem sporo i tylko czekają na odkrycie swoich mrocznych sekretów ukrywanych przez wieki.
Lubię takie miksy gatunkowe, a Smerliński serwuje nam thriller z wyraźnymi elementami kryminału, przy którym niejeden horror to bajeczka dla dzieci. Nie mogę polecić tej książki każdemu, bo to lektura dla tych, którzy cenią wyrafinowane literackie smaki. Bardzo dobra książka i tyle ode mnie.