Motyle i ćmy

iły, jakaś para zgromiła je wzrokiem. Zorientowały się wtedy, że kobieta, w której Julia zobaczyła matkę Sary, podeszła właśnie do mikrofonu. Obie natychmiast zamilkły. - Witam wszystkich serdecznie - powiedziała, a jej głos zadrżał. - Jestem tu w imieniu kogoś, kto na pewno bardzo chciałby być teraz z nami. I choć nie może stanąć obok mnie, wiem, że jest tu dzisiaj. Ten dzień to też jej rocznica. Rocznica Sary, mojej córki, ich siostry - wskazała na dziewczynę i chłopaka stojących obok siebie. - Waszej koleżanki i uczennicy. Rocznica inna, smutna, bo odlicza już dziesiąty rok, odkąd wszyscy ją straciliśmy. Na chwilę na sali zapanowała zupełna cisza, a po twarzy kobiety spłynęły dwie łzy. Jej córka podeszła o krok bliżej i stanęła koło matki, obejmując ją ramieniem w pasie. - Przepraszam - powiedziała, ocierając łzy chusteczką. Po chwili mówiła dalej: - I choć upływ czasu zatarł niektóre obrazy i wspomnienia, pamięć o niej noszona w sercach sprawia, że Sara jest nadal pośród nas. Nie miałam jeszcze okazji podziękować za każdy ciepły gest, listy, słowa, za okazane współczucie, kiedy jej zabrakło. To znaczyło tak wiele, szczególnie kiedy było tak trudno przez pierwsze miesiące. Dziękuję. - Zrobiła dłuższą pauzę. - Ale nie czas po tej tragedii chciałam dziś tu rozpamiętywać - kontynuowała po chwili. - Jestem pewna, że Sara strofowałaby mnie teraz i powiedziałaby: ,,Mamo, kończ te sentymentalne smuty". Była radosną iskierką, wulkanem energii. Wiem, że chciałaby, abyśmy zapamiętali ją właśnie taką, jak na Sarę o wielkim sercu, Sarę ciekawą świata i ludzi, Sarę, która kochała życie ponad wszystko i dopiero się go uczyła. Po tych słowach kobieta i jej dzieci usunęli się niepostrzeżenie na bok sceny, a wtedy, elektryczne rolety zawieszone na czubku każdego z okiem zostały spuszczone z wielkim hukiem. Obraz wyświetlany przez projektor zamrugał na ścianie, a kilka sekund później salę wypełnił łobuzerski i zaraźliwy śmiech ślicznej dziewczyny. Oddychaj głęboko - powtarzała sobie Julia, próbując się uspokoić, ale czuła, że nie może opanować drżenia nóg i dłoni, a fala gorąca przetacza się przez jej ciało. Pojawiały się kolejne obrazy, a na nich promiennie uśmiechnięta blondynka, centralna postać filmu, uwieczniona w wielu miejscach i Na w krę na konkursie na szkolnym dniu sportu, otoczona wianuszkiem uczniów, i moment, gdy maluje palcem serduszko w powietrzu tuż przed obiektywem kamery, trzymając pod rękę najlepszą przyjaciółkę. Julię. Nierozłączne były nie tylko na tym nagraniu. Już od pierwszej klasy prawie zawsze trzymały się razem. Ich rodzice i koledzy powtarzali, że były jak ogień i woda. Czasem trudno było im uwierzyć, że dziewczyny o tak różnych osobowościach potrafiły się tak świetnie dogadywać. Widok ich obu, znów razem, ścisnął Julię za serce jak gigantyczna dłoń tytana. Ale emocjonalny rollercoaster dopiero się rozpędzał. I to przez ten fragment nagrania, na którym Julia rozpoznała znajomą miętową apaszkę Sary. Tę samą, którą miała ze sobą wtedy, na przyjęciu w Cannes. Łapczywie łykając powietrze, usiłowała walczyć z płytkim i przyspieszonym oddechem. Bezskutecznie, widok tej chusty uruchomił retrospekcję wydarzeń sprzed równo dekady. Pamięta, że usiłuje wyciągnąć Sarę z sali na jachcie, szarpiąc ją za rękę. ,,Chodź!" - krzyczy, ale tylko apaszka poddaje się i ześlizguje z ramienia dziewczyny. Sara nadal się opiera. I ani myśli drgnąć. ,,Nienawidzę cię, słyszysz? To wszystko przez ciebie!" - Julia słyszy swój roztrzęsiony głos. Wspomnienie prysło jak bańka mydlana, a duch Julii powrócił do sali. Na moment. Zdołała tylko rzucić Klaudii ukradkowe spojrzenie, a retrospekcja znów wciągnęła ją w pokaz dawnych wspomnień. Twarz nastolatki z sali gimnastycznej nakłada się na tę z przeszłości, leżącą na piasku u stóp stromego klifu. Niemalże identyczną. Dzieli je jedna zasadnicza różnica. Ta pod urwiskiem jest nieruchoma. Martwa. Deszcz kropelek potu zrosił czoło Julii. Zdążyła jeszcze tylko chwycić Rozi pod ramię. Ale i tak osunęła się na ziemię i z łoskotem uderzyła o drewnianą podłogę. Motyle i ćmy Wydanie pierwsze, ISBN 978-83-8083-323-4 (C) Ewa Przydryga i Wydawnictwo Novae Res 2016 Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res. REDAKCJA: Anna Gajda KOREKTA: Bartłomiej Kuczkowski OKŁADKA: Wiola Pierzgalska KONWERSJA DO EPUB/MOBI: WYDAWNICTWO NOVAE RES al. Zwycięstwa 96 / 98, 81-451 Gdynia tel.: 58 698 21 61, e-mail: Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej Wydawnictwo Novae Res jest partnerem Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego w Gdyni.