Mrok pod powiekami

Druga część przygód Matyldy dziewczyny z miasta, która po przeprowadzce na Suwalszczyznę do Bieluszewa zaczęła czuć i widzieć więcej, zachwyciła mnie tak samo, jak część pierwsza, a może nawet jeszcze bardziej. Było mroczno, tajemniczo, ale nie zabrakło też humoru, co sprawiło, że ?Mrok pod powiekami? czytało mi się wyśmienicie. To była prawdziwa uczta literacka na bardzo wysokim poziomie. Katarzyna Kuśmierczyk zaimponowała mi nie tylko niesamowitą wiedzą na temat naszych słowiańskich korzeni, ale także tym, jak zgrabnie potrafi ją wpleść w tworzone przez siebie historie i sprawić, by ta wiedza była tak fascynująca.

Moim zdaniem ta książka jest wyjątkowa. Napisana pięknym językiem, z dużym poczuciem humoru. Autorka zawarła w tej powieści całą swoją miłość do ziemi suwalskiej, którą czuć na każdej stronie tej książki, a także podzieliła się wiedzą na temat wierzeń słowiańskich. Stworzyła, jednym słowem mówiąc wspaniałą klimatyczną powieść, w której trudno się nie zakochać, podobnie jak w bohaterce tej niesamowitej książki. Ta historia idealnie trafiła w mój gust, jest fantastyczna, świetnie napisana, nieprawdopodobna, metafizyczna, a odczuwalny klimat grozy wywoływał ciarki na moich plecach.

Sporo uwagi Pani Kasia poświęciła wampirom. Tak, to nie żart i nie do końca fantazja literacka autorki, bo wampiry nadal żyją obok nas i wysysają naszą energię, bo mowa tu o wampirach energetycznych. Użycie słowa wampir nie jest w tutaj ani przypadkowe, ani bezpodstawne bowiem ten typ ludzi wysysa z innych niezbędne dla siebie korzyści w znaczeniu psychicznym.

Matylda po tym, co było jej dane przeżyć zimową porą w Siedlisku w Bieluszewie, myślała, że wraz z nadejściem wiosny tamte zdarzenia pójdą w zapomnienie. Nie była gotowa na nową przygodę, ale nikt ją o to nie pytał.

Gdy Matylda sądzi, że to już koniec jej kłopotów, niebawem przekona się, jak bardzo błędne było to myślenie. Kolejne kłopoty nadciągną wraz z Aliyą Stokową, która szuka u niej pomocy tuż po tym nieszczęsnym artykule w brukowcu. Dziewczyna jest przekonana, że mieszka w domu, w którym dzieją się dziwne i niewytłumaczalne zjawiska. Prosi Matyldę o pomoc, bo sądzi, że jeśli udało jej się pozbyć duchów ze swojego domu, na pewno poradzi sobie z tymi w Szurach. Natomiast Matylda dość miała już tego, co przeżyła z własnymi duchami, więc nie miała ochoty słuchać o cudzych i nie obiecuje dziewczynie, że zajmie się tym, co dzieje się w domu, w którym mieszka.

Matylda po odwiedzeniu Aliyi wie, że w domu w Szurach jest coś przerażającego, ale nie potrafi pomóc dziewczynie, bo sama popada w tarapaty. Pomimo tego, że mieszkańcy ostrzegali ją przed potomkinią lokalnej wiedźmy, Matylda, która nie wierzy w zabobony, wchodzi z nią w konflikt. Od tego momentu, wszystko w życiu kobiety zaczyna się walić, włącznie z jej samopoczuciem. Całość dopełnia znaleziony na podwórzu wisior nieznanego pochodzenia, który zaleca jej nosić sąsiadka Aniela. Niestety Matylda nie czuje się lepiej, a wręcz przeciwnie jej samopoczucie wciąż się pogarsza. Zaniepokojony złym stanem zdrowia siostry Michał sprowadza Drogomiłę, kobietę, która zna się na wszelkiego rodzaju klątwach. Wtedy okazuje się, że nie tylko Matylda potrzebuje pomocy, ale także Aliya, bo dziewczyna mieszka w domu, w którym czai się mrok i zło.


Takiej powieści było mi trzeba. Mrok, groza i niesamowity klimat, jaki autorka stworzyła, nie pozwoliły mi odłożyć książki aż do samego końca. Na uwagę zasługuje stopniowe budowanie napięcia od żartobliwego tonu na początku, któremu łatwo można dać się zwieść, do klimatu grozy, klątw i starych słowiańskich wierzeń, które w tej powieści grają pierwsze skrzypce. Im dalej, tym coraz bardziej powiewa grozą, a bohaterów otaczają niewytłumaczalne zjawiska. Aura powieści jest ciemna i ponura niczym kolor morionu, nieprzezroczystego kwarcu dymnego, który w fabule ma znaczącą rolę. Autorka dodała do tego gusła, ludowe wierzenia oraz hermetyczną wiejską społeczność, okrasiła wszystko niezwykłymi opisami pięknej suwalskiej przyrody. Przeszłość przeplata się tu z teraźniejszością, niemożliwe z możliwym. To rzadko spotykany, wspaniały miks gatunkowy, napisany z niezwykłą lekkością i znajomością tematu.

Cóż mogę więcej powiedzieć. Po książki Pani Katarzyny Kuśmierczyk należy sięgać i czytać, bo warto. Kolejny raz stworzyła powieść doskonałą, którą można delektować się bez końca.

Jestem Pani Kasi ogromnie wdzięczna, że zaprosiła mnie do wspólnej podróży po niezbadanych zakamarkach suwalskiej ziemi i mrokach ludzkiej duszy oraz za pokazanie mi świata, jakiego nie znałam. Myślę, że bohaterka powieści, Matylda jeszcze nie jeden raz nas zaskoczy i zadziwi.

Po przeczytaniu pierwszej książki z serii "Suwalskich opowieści" od razu tego samego dnia zabrałam się za jej drugą część, zastanawiając się jaką historię zafunduje tym razem autorka i jakie nowe przygodny będzie miała główna bohaterka.

W tej części Matylda będzie bardziej wycofana, mniej odważna, ostrożniejsza. Przygoda, która ją spotkała w pierwszej części, dała jej wiele do myślenia i ma zamiar odpocząć od ekstremalnych przygód. Ona ma taki zamiar, ale czy jej się to uda?

Brat, widząc Matyldę w kłopotach, postanawia się nią bardziej zaopiekować, bo wie, że siostra działa jak magnez i przeciąga za sobą same kłopoty. Czy mu się to uda? Warto tu zaznaczyć, że to też fajny człowiek i wiele daje plusów tej książce, dodatkowo ubarwiając tę opowieść. Poznamy troszkę jego prywatnego życia wzlotów i upadków.

Głównym wątkiem powieści jest powrót Matyldy do rodzinnego domu na Podlasiu. Dom ten skrywa wiele tajemnic, a jego mieszkańcy zdają się owiani aurą tajemniczości. Matylda, chcąc odkryć prawdę o przeszłości swojej rodziny i domu, musi zmierzyć się z mrocznymi siłami, które drzemią w starych murach i, mimo że wydaje się, że sprawy nie mają ze sobą powiązania, trzeba się im jednak bliżej przyjrzeć.

W tej powieści pojawiają się nowe wątki magii i wierzeń, tej wsi. Podlasie jest regionem, w którym wciąż żywe są dawne wierzenia i legendy. W książce pojawiają się elementy magii, zaklęć i tajemnych rytuałów, które bohaterka odkrywa, poznając bliżej mieszkańców. Bliżej pozna dziewczynę, która poprosi ją o pomoc i choć na początku Matylda trochę jej nie wierzy, jednak ciekawość pobudza ją do czynu. Sama przekonuje się o słuszności słów tej kobiety i z wszystkich sił chce rozwiązać jej problem.

To nie będzie łatwe zadanie, bo wszyscy staną przekornie przeciwko niej, by nie poznała prawdy. Będzie wymagało wkupienia się w łaski sąsiadów, którzy nie chcą jej pomóc, omijając jej dom szerokim łukiem. Musi poznać bliżej tajniki przeszłości, by poznać i zrozumieć teraźniejszość.

Historia, mimo że jest bardzo zagmatwana, jednak bardzo ciekawa. Z chęcią zdobywałam nowe informacje, które równomiernie porcjowała autorka, wzbudzając dodatkowo moją ciekawość. Od tej historii tak samo, jak od pierwszej jej części nie mogłam się oderwać, ciekawa tego, co za chwile nastąpi. Kartki niemal same przewracają się tak, żeby, jak najszybciej poznać zakończenie, które jest dobre i zaskakuje. Po książki Pani Katarzyny Kuśmierczyk należy sięgać i czytać, bo warto. Kolejny raz stworzyła powieść doskonałą, którą można delektować się bez końca, czekając na jej trzecią część.

"Mrok pod powiekami" to fascynująca powieść autorstwa Katarzyny Kuśmierczyk, która wciąga czytelnika w wir emocji, tajemnic i głębokich refleksji. Książka ta to prawdziwa gratka dla miłośników literatury psychologicznej, która potrafi poruszyć i skonfrontować nas z trudnymi pytaniami o życie i ludzką naturę.

Akcja powieści skupia się wokół głównej bohaterki, Joanny, która staje w obliczu tragedii, która zmienia jej życie na zawsze. Katarzyna Kuśmierczyk w znakomity sposób ukazuje jej wewnętrzne zmaganie się z traumą, początkową dezorientacją i próbą znalezienia sensu w swoim życiu. Autorka wykreowała postać, z którą czytelnik może utożsamić się i przeżywać razem z nią wszystkie emocje i rozterki.

Jednym z największych atutów tej książki jest sposób, w jaki autorka porusza trudne tematy, takie jak trauma, przemoc czy utrata. Katarzyna Kuśmierczyk robi to w sposób delikatny, ale zarazem bezkompromisowy, co sprawia, że czytelnik jest zmuszony do refleksji nad własnymi uczuciami i doświadczeniami.

Narracja w "Mroku pod powiekami" jest niesamowicie sugestywna i zmysłowa. Autorce udało się stworzyć bogaty, wielowymiarowy świat, w którym każdy szczegół ma znaczenie. Jej styl pisania jest pełen poetyki i głębi, co sprawia, że książka ta pozostaje w pamięci czytelnika na długo po zakończeniu lektury.

Książka porusza również kwestie miłości, relacji międzyludzkich i odkrywania samego siebie. Jest to historia o przezwyciężaniu trudności i budowaniu nowego życia, a także o tym, że czasem to, co najważniejsze, ukryte jest w nas samych.

"Mrok pod powiekami" to nie tylko poruszająca opowieść, ale także literackie dzieło sztuki, które zasługuje na uznanie. Katarzyna Kuśmierczyk udowadnia swoje umiejętności jako pisarka, tworząc powieść, która dotyka serca i umysłu czytelnika. To lektura, która skłania do refleksji nad życiem i naszymi wyborami, a jednocześnie zapewnia niezapomniane przeżycia literackie. Polecam "Mrok pod powiekami" wszystkim poszukującym książki, która poruszy ich emocje i zostawi ślad w sercu.