Mrówki nie mają skrzydeł

O kobietach doświadczających przemocy domowej - fizycznej i seksualnej.
Ale też o obojętności ludzi wokół. Na nicniewidzenie i nicniesłyszenie.

Bardzo smutna książka, bardzo trudny temat. Ale mam poczucie, że im więcej będziemy o tym uświadamiać, to łatwiej będzie reagować. 

Poznajemy dwie bohaterki, a akcja toczy się w różnych czasach. Każda z nich jest ofiarą - wykorzystywaną, bez możliwości podejmowania samodzielnych decyzji, uzależnioną od rodziców. Każdą dotyka trauma przeszłości. Każda porzuciła własne dziecko.

Margherita (narracja trzecioosobowa) to dziewczyna, która opuszcza Włochy i udaje się do Stanów Zjednoczonych. Chce rozpocząć nowe życie i poczuć się wolną kobietą. 

Emma żyje w rodzinie przemocowej - babcia, matka, ojciec, siostra - wszyscy tkwią w chorym układzie, gdzie nikt nie przeciwstawia się krzywdzącemu ich ojcu. Jest bita i gwałcona i nie ma siły, by się od tego uwolnić.

Opowieść podzielona jest na krótkie rozdziały - niczym kolejne kadry zmieniają się, dając nam kolejny rozdział z życia. Jest w tej książce bardzo dużo emocji. Mimo różnych typów opowieści - obie historie chwytają za serce i chce się krzyknąć : nie!

Jest to pięknie wydana książka - a jest w niej tyle bólu... Okładka minimalistyczna, a bardzo mocna. Wewnątrz pojawiają się mrówki, które nie mają skrzydeł, a co ileś stron są obecne - ponoć mrówki się nie boją. A sporo strachu i lęków główne bohaterki doświadczają. I mierzą się z tym.

Kiedy mamy świadomość, że to książka autobiograficzna, a losy Emmy (narracja pierwszoosobowa to doświadczenia autorki, nabiera ona jeszcze więcej żalu, współczucia i ponurości.

Po przeczytaniu książki, ciężko mi ją zrecenzować. Żadne słowa nie potrafią ubrać emocji - trzeba ją przeczytać. Nie oceniać, tylko poczuć.