Muzyka duszy

as, to­cząc przed sobą bar­dzo duży bę­ben. Pod pa­chą niósł dwa mie­dzia­ne ta­le­rze. - Prze­cież mó­wi­łem, że nie mam pie­nię­dzy - szep­nął Imp. - Tak, każ­dy mówi, że nie ma pie­nię­dzy. To roz­sąd­ne. Nie mo­żesz prze­cież ła­zić po mie­ście i opo­wia­dać, że masz pie­nią­dze. Chcesz po­wie­dzieć, że na­praw­dę nie masz pie­nię­dzy? - Nie mam! - Na­wet dwu­na­stu do­la­rów? - Nie! Lias rzu­cił na ladę bę­ben, ta­le­rze i stos nut. - Ile za wszyst­ko? - za­py­tał. - Pięt­na­ście do­la­rów. Lias wes­tchnął i wy­pro­sto­wał się. Przez chwi­lę stał nie­ru­cho­mo, wpa­trzo­ny w prze­strzeń, po czym ude­rzył się w szczę­kę. Się­gnął pal­cem do ust i wy­jął... Imp wy­trzesz­czył oczy. - Za­raz, niech po­pa­trzę... - po­wie­dział Buog. Wy­rwał przed­miot z pal­ców Lia­sa i zba­dał sta­ran­nie. - Niech mnie! Co naj­mniej pięć­dzie­siąt ka­ra­tów! - Tego nie we­zmę - oświad­czy­ła sta­rusz­ka. - Było w gę­bie trol­la! - Ale je pani jaj­ka, praw­da? Zresz­tą wszy­scy wie­dzą, że trol­lo­we zęby to czy­stej wody dia­men­ty. Sta­rusz­ka wzię­ła ząb i obej­rza­ła go przy świe­cy. - Gdy­bym go wziął do ju­bi­le­rów z uli­cy Żad­nej­ta­kiej, po­wie­dzie­li­by, że jest wart dwie­ście do­la­rów - za­pew­nił Buog. - A ja ci mó­wię, że tu­taj jest wart pięt­na­ście do­la­rów - oświad­czy­ła sta­rusz­ka. Dia­ment znik­nął w ma­gicz­ny spo­sób wśród jej odzie­ży. Rzu­ci­ła im ja­sny, we­so­ły uśmiech. - Dla­cze­go nie mo­że­my go jej zwy­czaj­nie ode­brać? - za­py­tał Buog, kie­dy już wy­szli. - Bo jest bied­ną, bez­bron­ną sta­rą ko­bie­tą - od­parł Imp. - Otóż to! O to wła­śnie mi cho­dzi! Kra­sno­lud spoj­rzał na Lia­sa. - Masz usta peł­ne ta­kich ka­mie­ni? - No. - Bo wiesz, je­stem wi­nien swo­je­mu go­spo­da­rzo­wi za dwa mie­sią­ce - Na­wet o tym nie myśl - rzekł spo­koj­nie troll. Drzwi za nimi za­trza­snę­ły się z hu­kiem. - Nie ma co się mar­twić - uznał Buog. - Ju­tro znaj­dę dla nas ja­kąś salę. Znam wszyst­kich w tym mie­ście. Nas to już gru­pa. - Nie ćwi­czy­li­śmy ra­zem - przy­po­mniał Imp. - Po­ćwi­czy­my w cza­sie wy­stę­pu. Wi­taj w świe­cie za­wo­do­wych mu­zy­ków. Su­san nie­wie­le wie­dzia­ła o hi­sto­rii. Te­mat ten za­wsze wy­da­wał jej się wręcz nie­zwy­kle nud­ny. Ci sami nu­żą­cy lu­dzie raz za ra­zem ro­bi­li te same głu­pie rze­czy. Gdzie w tym sens? Je­den król wła­ści­wie ni­czym się nie róż­nił od dru­gie­go. Kla­sa uczy­ła się wła­śnie o ja­kiejś re­be­lii, w któ­rej chło­pi chcie­li prze­stać być chło­pa­mi, a po­nie­waż szlach­ta zwy­cię­ży­ła, prze­sta­li być chło­pa­mi na­praw­dę szyb­ko. Gdy­by za­da­li so­bie nie­co tru­du, na­uczy­li się czy­tać i zdo­by­li parę hi­sto­rycz­nych ksią­żek, do­wie­dzie­li­by się o wąt­pli­wych za­le­tach kos i wi­deł uży­wa­nych w wal­ce prze­ciw­ko ku­szom i mie­czom. Su­san słu­cha­ła przez chwi­lę bez za­in­te­re­so­wa­nia, aż wresz­cie ogar­nę­ła ją nuda. Wte­dy wy­ję­ła książ­kę i po­zwo­li­ła so­bie znik­nąć z pola uwa­gi świa­ta. PIP! Zer­k­nę­ła w bok. Na pod­ło­dze obok jej sto­li­ka sta­ła na pod­ło­dze mała fi­gur­ka. Wy­glą­da­ła zu­peł­nie jak szczu­rzy szkie­let w czar­nej sza­cie i z bar­dzo małą kosą w ręku. Su­san wró­ci­ła do lek­tu­ry. Ta­kie rze­czy nie ist­nia­ły - była tego zu­peł­nie pew­na. PIP! Zno­wu spoj­rza­ła w dół. Zja­wa nadal tam była. Wczo­raj na ko­la­cję do­sta­ły to­sty z se­rem. Czło­wiek - przy­najm­niej w książ­kach - mógł się spo­dzie­wać róż­nych rze­czy po póź­nym po­sił­ku tego ro­dza­ju. - Nie ist­nie­jesz - oświad­czy­ła. - Je­steś tyl­ko ka­wał­kiem sera. PIP? Kie­dy stwo­rze­nie było pew­ne, że zwró­ci­ło na sie­bie jej uwa­gę, wy­ję­ło ma­leń­ką klep­sy­drę na srebr­nym łań­cusz­ku i wska­za­ło ją z na­ci­skiem. Wbrew wszel­kim ra­cjo­nal­nym prze­ko­na­niom, Su­san schy­li­ła się i wy­cią­gnę­ła rękę. Stwo­rze­nie wspię­ło się na jej dłoń - łap­ki kłu­ły, jak­by były ze szpi­lek. Spoj­rza­ło wy­cze­ku­ją­co. Su­san pod­nio­sła je do po­zio­mu oczu. No do­brze, może to i jest od­prysk jej wy­obraź­ni. Tym bar­dziej nie po­win­na tego lek­ce­wa­żyć. - Nie za­mie­rzasz chy­ba po­wie­dzieć cze­goś w ro­dza­ju ,,Na moje łap­ki i wą­si­ki!", praw­da? - spy­ta­ła ci­cho. - Je­śli spró­bu­jesz, wrzu­cę cię do wy­gód­ki.