Myślne Miraże (twarda)

Przyznam się, że dawno nie sięgałam po poezję. Tomik "Myślne miraże" Elizy Segiet wygrałam u Wioli z bloga Subiektywnie o książkach.
Bardzo zawiodłam się na nim. Żałuję...
Żałuję, że jest tak króciutki, dosłownie do przeczytania w kilkanaście minut, no może ciut dłużej, jeśli ktoś lubi delektować się słowem pisanym.
Poetka pisze o rzeczach trudnych, prostym językiem. Stany duszy autorki często są równe z moimi, więc łatwo było mi się identyfikować z podmiotem lirycznym.
Kilka wierszy mnie urzekło, ale zacytuję tylko dwa, które skradły moje serce. Pierwszy z nich jest jakby o mnie, o moim charakterze, ale i o blogowaniu
"Gdybym była"

Gdybym była
jak wiatr i szeptała ciszą,
gdybym była
jak chmura i okrywała słońce,
gdybym była...

Jestem
tylko kobietą.
Słowem przytulam serca,
a słowo ocieplam słowem.

Słowa mają ogromną moc, są delikatne i subtelne, ale mogą też ranić. Często pozostają one tylko myślami, niekiedy gdzieś umykają.

Z kolei drugi wiersz zwraca uwagę, aby nie odpłacać za zło tym samym. Ten utwór też jest mi bardzo bliski.
"Nic nie oddaję"

Za serce daję serce,
za miłość daję miłość,
za nienawiść
nic nie oddaję.
"Myślne miraże" przeżywa się wszystkimi zmysłami. Poezja Elizy Segiet pełna jest melodycznych słów i obrazów. Część wierszy jest bardzo kobieca, a podmiot liryczny szuka swego miejsca w świecie. Autorka zwraca uwagę, aby dobrze wykorzystać dany nam czas. Tomik kończy się wierszem dającym nadzieję.