Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam...

Kolejna, druga z kolei książka Paula Coelho, którą zdecydowałam się przeczytać. Muszę przyznać, że miałam przed nią pewne obawy i wątpliwości, gdyż nie chciałam zrazić się do tego autora, a o tej pozycji słyszałam różne opinie. Jednak zaryzykowałam i okazało się, że niektóre z moich wątpliwości okazały się całkiem słuszne. Po "Weronika postanawia umrzeć" miałam nadzieję trafić na coś równie dobrego z dorobku Coelho, ale niestety - trochę się rozczarowałam.
"Na brzegu rzeki Piedry..." opowiada o miłości dwojga ludzi, którzy spotykają się po 11 latach rozłąki i na nowo budują uczucie, jakie ich niegdyś łączyło. Na swojej drodze spotykają wiele przeszkód i odkrywają prawdy dotyczące życia, człowieka i przede wszystkim miłości. Po raz kolejny mamy do czynienia z ogromem złotych myśli, które są standardem w książkach Coelho. Jednak nie to było minusem. Najbardziej nie podobało mi się to, że fabuła tej powieści została zbudowana głównie na przemyśleniach głównej bohaterki, które w większości dotyczyły uczuć. Akcja była bardzo nijaka, a czasami w ogóle nic się nie działo. Jeden tydzień z życia Pilar, głównej bohaterki, został opisany na 222 stronach, a tak naprawdę działo się tam tyle, że wszystkie wydarzenia można byłoby spokojnie zebrać na dwa dni. Czasami czytanie stawało się dosyć monotonne, więc musiałam przerywać i trochę ciężko było mi się zmotywować do kontynuacji.
Mimo tego, co napisałam wyżej, książka ogółem nie była taka zła. Może fabuła nie wypadła tak, jak oczekiwałam, ale sam pomysł był niezły. Zakończenie okazało się dosyć oczywiste i przewidywalne, ale w przypadku tej książki, chyba inaczej nie mogło być. Jest to pozycja lekka, opisująca realną historię, która przekazuje czytelnikowi pewne morały, na podstawie których może sam wyciągać różne wnioski. Pojawiają się tam rozważania na temat Boga i Kościoła, więc książka należy do zbioru poważniejszych i ambitniejszych pozycji, niż te z serii dla nastolatek. Myślę, że mogą po nią sięgnąć ci, którzy cenią i lubią twórczość Coelho, a reszta może sobie dać z nią spokój.

"Na brzegu rzeki Pierdy usiadłam i płakałam" to opowieść o dwojgu ludziach - kobiecie i mężczyźnie, którzy przyjaźnią się w dzieciństwie, są sobą zauroczeni jako nastolatkowie. Później ich drogi się rozchodzą. Teraz, po latach, spotykają się znowu. Ona kończy studia, on planuje wstąpić do seminarium. Spotkanie w Madrycie ma być dla nich sprawdzianem, ma odkryć prawdę o uczuciach i więzi łączącej ich w czasach szkolnych. Bohaterowie muszą dokonać wyboru, podjąć ostateczne decyzje, dostrzec to, co jest istotą życia i podążyć ostatecznie wybraną ścieżką...

W tej historii autor postawił przed sobą trudne zadanie. Postanowił zmierzyć się z miłością, jej znaczeniem, wagą i złożonością. Skupił się na dwóch aspektach tego najważniejszego uczucia - miłości do Boga i uczuciu łączącym kobietę i mężczyznę. Każdy czytelnik musi sobie sam odpowiedzieć na pytanie, czy pisarz sprostał temu zadaniu... Jedno jest pewne - nie ma na świecie nic ważniejszego, nic piękniejszego, nic silniejszego od miłości.

Paulo Coelho wiele miejsca w swoich opowieściach poświęca wierze, która jest motorem życia człowieka. Liczne odniesienia do Biblii, przypowieści, cytaty z psalmów epatują dosłownie z każdej strony.

Tytułowa rzeka Piedra według miejscowej legendy ma tajemniczą moc zamieniania łez cierpienia w kamienie, które opadają na jej dno. W ten sposób płaczący może ugasić ogień smutku i odzyskać spokój. Tę niespotykaną magię rzeki postanowiła sprawdzić bohaterka opowieści Paulo Coelho wrzucając do niej karty opowiedzianej historii... Nad Piedrą znajduje się jeden ze znanych klasztorów. W jego pobliżu, nieopodal drogi do Saragossy rzeka tworzy malownicze wodospady, są tu też jaskinie wymyte częściowo przez nurt wody. To prawdziwa osobliwość przyrody, która chyba najbardziej zainteresowała mnie w całej tej książce.

Książka jest bardzo wciągająca. Czytając ją nie można oderwać oczu od książki nawet na sekundę.
Jest bardzo ciekawa i daje dużo do myślenia. Analizując ją "dusza rośnie" i prowadzi do poważnych refleksji. Bohaterka utworu jest kobieta, która przez miłość jest gotowa porzucić swoje życie zawodowe. Na drodze do szczęścia z jej ukochanym jest wiele przeszkód które zdecydują o ich miłości. Mężczyzna staje przed najważniejszym wyborem w jego życiu, który wszystko przesądzi... Musi wybrać między darem powierzonym mu przez Boga a ukochaną. Do ostatnich momentów książka dostarcza wielu wątpliwości. Wywiera wiele emocji.

Książka wywołująca różne emocje, najczęściej płacz. Napisana doskonale. Bardzo podobają mi się książki P. Coelho, czytam już następną.