Na brzegu życia

Tym razem ponownie zapraszam Was do odwiedzenia Pobierowa - pięknej nadmorskiej miejscowości tętniącej życiem, w której poznacie dalsze losy bohaterów z "Horyzontów uczuć" znajdujących się na życiowych zakrętach. Idealnie odzwierciedla to tytuł książki, bowiem można powiedzieć, że bohaterowie będą niejako musieli stanąć na brzegu swojego życia i dokonać trudnych wyborów, które okażą się dla nich samych, jak i ich rodzin przełomowymi.

Wszyscy bohaterowie są wyraziści, realni, wydają się być naszymi znajomymi, sąsiadami. Kolejny raz żyłam ich problemami, rozterkami, radościami i smutkami. Obserwowałam ich zmagania z malkontenctwem, zadziornością i nieprzychylnością innych osób. Autorka szczerze i bezkompromisowo nakreśliła nam ludzką zawiść, która może doprowadzić do tragedii. Poznajemy życie bez zbędnych ubarwień, po prostu takie, jakie jest.

"Każdy z nas ma taki zakamarek duszy, do którego nikogo nie wpuszcza. Czasami nawet Bóg nie ma tam dostępu."

Pani Dorocie udało się zrobić na mnie duże wrażenie tym, jak pięknie pisze o rodzicielstwie i związanym z nim obowiązkach, trosce.

"Rodzicem nie jest się jedynie w dokumentach. To odpowiedzialność, którą przejmuje się od początku życia dziecka.... Ojcem może zostać każdy, nawet pijaczyna spod budki z piwem! Natomiast rola taty jest inna. To trwanie przy dziecku, wycałowanie i wtulenie go na zapas, aby nigdy nie musiało szukać uczucia u obcych ludzi. Tata pierwszy pokazuje świat i uczy dobra. Tata płacze, gdy maluch stłucze sobie kolano. Tata daje poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji..."

Ciekawym tematem, jaki poruszyła autorka był patriotyzm. I to zarówno ten, który mamy we krwi, głęboko w nas zakorzeniony, ale i ten na pokaz.

To książka o odpowiedzialności za siebie, za swoje wybory oraz słowa, które mogą ranić. A także o niszczycielskiej sile nienawiści.

To niesamowicie wciągająca, emocjonująca książka, która ciekawi, zaskakuje, śmieszy. Kolejny raz dostałam życiową książkę, w której odnalazłam cząstkę siebie.

...

autorka zaprasza czytelników do podglądania życia znanych już bohaterów, tym razem w miesiącach jesienno-zimowych. Oprócz nich jak przystało na wakacyjny kurort, przybędą nowi goście, jedni pozostaną tu na dłużej, dla innych zaś pobyt tu będzie tylko niewielkim epizodem. Feministki swoimi poglądami będą chciały zarazić mieszkanki Pobierowa a nietypowej urody kotka wykaże się niesamowitym charakterem.
Matylda i Władysław będą zmuszeni zmierzyć się nie tylko z przeciwnościami losu, lecz również z ludzką złośliwością i zawiścią. Pani Sołtys dodatkowo stoczy nierówną walkę z własnymi, prześladującymi ją demonami. Ciekawym wątkiem jest zakup przez Zoję i Ryszarda, na obrzeżach Gostynia, domku letniskowego. Nie mają pojęcia, że fakt ten aż tak wpłynie na ich życie, a tajemnica z nim związana będzie okaże się tak zawiła. Przeszłość otworzy swoje skarbce pamięci, a miłość po grób okaże się nie tylko romansowym sloganem. Małe miejscowości można porównać do wielkiego garnka z zupą, w którym wszystkie składniki sąsiadują ze sobą,, niektóre łączą się, przenikają smakami a inne, pozostawiają cały czas swój indywidualny charakter i w małym stopniu integrują się z pozostałymi. Tak też jest z mieszkańcami, zawsze znajdzie się taki, który napsuje krwi innym, skłóci lub nawet doprowadzi do nieszczęścia.
Autorka przedstawia nam bohaterów w sposób tak realistyczny, że zaczynamy traktować ich jak swoich znajomych, sąsiadów, żyjemy ich problemami, usiłujemy podpowiedzieć czy tez zganić. Stajemy się ich pełnoprawnymi domownikami bardzo niechętnie po przeczytaniu powieści żegnamy się z nimi. Autorka porusza również temat patriotyzmu, zarówno tego głęboko w narodzie zakorzenionego, jak i tego "pseudo"zdecydowanie na pokaz, dzięki któremu można zdobyć swoich popleczników. Osobiście uważam, że tytuł powieści idealnie odnosi się do treści. Wiele postaci dosłownie i w przenośni będzie zmuszonych by stanąć nad brzegiem swojego życia, i chwile te będą na pewno ogromnie przełomowymi dla nich samych, jak i dla ich rodzin.
Powieść Doroty Schrammek przeniknięta jest pewną nostalgią, która staje się pośrednio niemym bohaterem zdarzeń, dodając im momentami delikatności i łagodności. Fabuła ogromnie wciąga a pewną codzienność autorka przedstawia w sposób niebanalny, pozbawiony lukru, lecz przyprawiony pewną dozą goryczy. Teoretycznie proste historie ukazują ciekawe studium natury ludzkiej i zwracają uwagę czytelnika na wiele kwestii. Całość została dopracowana a zaciekawiony czytelnik już czeka na dalszy tom pobierowskich historii. Zdecydowanie polecam!