Na końcu czeka miłość

Otylia i Feliks spodziewają się drugiego dziecka. Chcąc skorzystać z ostatnich dni wakacji postanawiają wybrać się w podróż do Grecji. Okazuje się jednak, że ciąża Otylii jest zagrożona i tak daleka podróż nie jest dla niej wskazana. Feliks za namową żony wyjeżdża wraz z Syreniem. Podczas ich pobytu w Grecji Niemcy atakują Polskę i wybucha wojna. Powrót do Polski nie będzie należał do łatwych, jednak zdeterminowany Feliks nie ustaje w poszukiwaniach i pewnego dnia spotyka marynarza, który proponuje mu podróż statkiem towarowym. Podczas rejsu dochodzi do tragicznego wypadku, Syren wypada za burtę. Feliks nie wie jak poinformować Otylię o śmierci syna, tym bardziej, że niedawno kobieta straciła ich nienarodzone dziecko. To nie jedyne zmartwienie kobiety, jej ojciec, znany i ceniony profesor Uniwersytetu Wileńskiego, zostaje aresztowany przez NKWD i słuch po nim ginie, a matka wraz z ciotką wywiezione w głąb Kazachstanu.
Czy wszyscy przeżyją wojnę i uda im się jeszcze kiedyś spotkać?

Sięgnęłam po tę powieść i przepadłam dosłownie na jeden wieczór. Autorka ma lekki styl i pomimo trudnego tematu, książkę czytało się bardzo przyjemnie i szybko. Zawsze z ogromną przyjemnością sięgam po książki z tłem historyczynym, dodatkowo nastawiam się na pełną emocji lekturę, i tak też było tym razem. Jednak ta powieść, jako jedna z niewielu, zbyt długo nie pozostanie w mojej pamięci. Choć nie wywołała ona we mnie emocji, które zazwyczaj towarzyszą mi przy tego typu lekturach, to jednak nie żałuję czasu z nią spędzonego i zachęcam Was do lektury. Z pewnością jest to powieść, która wielu z Was wzruszy i sprawi, że w oku zakręci się łza.

?Na końcu czeka miłość?. Książka, którą przeczytałam w jedno popołudnie. Muszę przyznać, że trochę się zawiodłam. Wydaje mi się, że wszystkiego było za dużo jak na taką ilość stron. To tez nie jest tak, że uważam ją za złą, ale nie powiem, że jest na najwyższym poziomie. Jednak mimo tych wszystkich okropnych i bestialskich przeżyć z jakimi mierzyli się ludzie w czasie wojny ja nie mogłam wydobyć z siebie emocji. Po prostu czytałam, a nie przeżywałam tak jak zazwyczaj się to zdarza podczas takich lektur. Spodziewałam się morza łez i tego,że będę potrzebować zapasu chusteczek. Liczyłam na mocno wzruszającą i naszpikowaną emocjami historię, a dostałam coś co można uznać bardziej za opisy sytuacji z przeszłości. Myślałam, że inspiracja prawdziwymi wydarzeniami będzie powodować większe emocje i szybsze bicie serca. Niestety nie tym razem. Nie będę Wam jej odradzać dlatego, że każdy odczuwa wszystko inaczej. Mnie raczej w pamięci nie zapadnie.