Na marne (twarda)

Książka zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Po pierwsze wielość aspektów, które przedstawia w kwestii marnowania żywności. Po drugie - nie lansuje jednego i nieomylnego zdania. Pokazuje różne statystyki, tłumaczy w jaki sposób powstały. Zwraca uwagę choćby na taki szczegół, że dane, iż Polska marnuje rocznie 9 milionów ton żywności są oszacowane. Nikt nigdy nie zrobił uczciwych badań. Podoba mi się zaangażowanie autorki. Nie tylko grzebie w wyrzucanych przez warszawiaków śmieciach, prowadzi również ?badania terenowe, zachęca do prowadzenia dzienników z notatkami odnośnie wyrzucanych resztek, a w końcu sama taki dziennik prowadzi. I odkrywa dlaczego jest to zawodna metoda obserwacji. Poza tym angażuje się w wymianę jedzenia w ramach foofsharing, wnika w kwestie pomocy żywnościowej dla bezdomnych i najuboższych. Chodzi na kursy gotowania zgodnie z filozofią zero waste, ale jednocześnie rozmawia ze zwyczajnymi gospodyniami domowymi. Spotyka się z naukowcami różnych dziedzin. Dowiaduje się, ile warzyw i owoców jest wyrzucanych podczas hodowania nowego gatunku, ile podczas produkcji, a ile podczas transportu. Niektórzy uważają, że nawet obierki trafiające do kosza to marnowanie, a są i tacy, którzy zaliczają do niego objadanie się. Autorka dotarła nawet do freegan, czyli ludzi żywiących się żywnością znalezioną w śmietnikach, najczęściej sklepowych. A wnioski? Ano te należą do czytelnika. Jeśli uważnie czytał powinien sobie poradzić. Książkę polecam, jest napisana tak dobrze, że czyta się sama.