Na ostrzu noża

AWANTURNICZE FANTASY

Gatunek fantasy nigdy nie był odległy od awanturniczo-przygodowych korzeni. Znany czeski pisarz, chyba najsłynniejszy fantasta z tamtych rejonów, Miroslav Žamboch w swojej trylogii o Koniaszu zdecydował się na pójście w tę właśnie stronę. Jak się jednak można było po tym autorze spodziewać, podlał to wszystko mocno męskimi motywami i bez zbędnego ociągania wrzucił w wir akcji i niebezpieczeństw.

Koniasz jest najemnikiem. I to bardzo typowym najemnikiem, który potrafi udowodnić, że pozory mylą, a nawet persona dość wątpliwa, jak on, może mieć swój własny kodeks honorowy i konkretne zasady. Koniasz wygląda więc jak na najemnika przystało, wielki, silny, uzbrojony, poprzecinany bliznami, jakby został zjedzony żywcem, nawet wyraz twarzy (a i zachowanie plus sposób wyrażania się) posiada bardzo ograniczony, by nie rzec tępy. Głupiec z mieczem w dłoni, co to nie zna wartości pieniądza? Tak woleliby o nim myśleć ci, którzy najmują go do najróżniejszych zadań, najczęściej kosztujących kogoś głowę, a i samemu Koniaszowi taki wizerunek jest jak najbardziej na rękę. Tym razem nasz bohater dostaje jednak zgoła odmienne zadanie ? zleceniodawca nie chce by kogokolwiek zabijał, wręcz przeciwnie. Koniasz musi przeprowadzić ponad tysiąc ludzi na ziemię niczyje, gdzie mają założyć kolonię. Warunek jeden ? co najmniej tysiąc z nich musi dotrzeć tam żywych. Jeśli będzie choćby o jednego mniej, horrendalna zapłata przepadnie. Koniasz, który na swojej pracy zna się jak mało kto, zlecenie oczywiście przyjmuje. Wie, że nie będzie lekko, ale czy może spodziewać się jakim naprawdę kosztem przyjdzie mu wykonać powierzoną misję?

Literatura Žambocha to taki książkowy odpowiednik kina akcji ze Schwarzeneggerem ? dzieje się dużo, z humorem, bohaterowie są twardzi i na wskroś męscy, takie samce alfa, które i pysk obiją i niewiastę do łóżka zaciągną, a w życiu wiedzie im się dobrze, nawet jeśli wiedzie się źle. Coś więcej? Walki, pojedynki, ucieczki, pościgi, piękne kobiety, silni wrogowie, seks, przemoc? Wszystko podane stylem lekkim i szybkim w odbiorze, bo Žamboch literacko radzi sobie bardzo dobrze. Inna sprawa, że czytelnik sięgający po jego powieści musi być do pewnej stylistyki przyzwyczajony ? zbiegi okoliczności, czasem niekonsekwencja i bardzo współczesne potraktowanie tematu. Nie jest to więc klasyczne fantasy, nie ma tu nazbyt rozbudowanego świata czy przesadnie oderwanego od ziemi podejścia, bardziej już pastisz, który spodoba się męskim odbiorcom.

Wznowienie od Fabryki Słów natomiast wygląda rewelacyjnie. Świetna, ujednolicona szata graficzna, znakomita okładka i bogato ilustrowane wnętrze składają się na tom, na który miło się patrzy i który jeszcze milej ogląda się w trakcie. A że i liczba stron jest solidna i wszystkie składowe również, warto jest po ?Na ostrzu noża? i pozostałe tomy cyklu sięgnąć.

"Książka śledzi losy zabijaki Koniasza - najemnika, który chodzi własnymi drogami". No właśnie chodzi i chodzi. Tak przez 240 stron chodzi(niestety dalej nie czytałem). Czasami też jeździ konno, skrada się, planuje zorganizowanie wyprawy 1000 osadników w celu założenia nowej kolonii, spada z konia, zostaje ranny, ale mimo utraty "ogromnych ilości krwi" udaje mu się wstać i chodzi dalej. Aha, jeszcze jedno, Koniasz jest stale głodny. Może z racji tego, że tyle chodzi. W zasadzie na każdej stronie główny bohater skarży się na ssanie w żołądku. "Na ostrzu noża" będzie mi się kojarzyć z bezbarwnymi postaciami, które nie różnią się od siebie ani psychologicznie, ani fizycznie (może za wyjątkiem płci). Zapamiętam też drewniany język pozbawiony nawet śladowych ilości emocji. Historia Koniasza została opowiedziana tak, jakby autor nie rozumiał stanów emocjonalnych ludzi, jakby nie zdawał sobie sprawy z tego, co to znaczy ból, radość(zresztą tej emocji chyba w ogóle nie ma w powieści), miłość, strach, zachwyt czy zniecierpliwienie. Trudno ocenić kto tu zawinił, autor czy tłumacz(ka), w każdym bądź razie gorąco nie polecam tej książki i cieszę się, że nie muszę czytać II tomu. Podsumowując, "Na ostrzu noża" jest "prawie" jak dobra, trzymająca w napięciu powieść, jest prawie jak wciągająca historia, którą czyta się jednym tchem, ma prawie wartką akcję i prawie ciekawych bohaterów. Ale to PRAWIE robi wielką różnicę.