Na tej samej ziemi

Pani Kielecka znów mnie urzekła, wciągnęła w losy bohaterów jak żadna inna pisarka. Bardzo lubię jej lekki styl oraz poruszane przez nią tematy. Nie jest to kolejna banalna obyczajówka jakich wiele. Ciekawa, czasem smutna i niezwykle życiowa, taka jest ta książka. Kto jeszcze nie miał styczności z twórczością K.Kileckiej serdecznie polecam. Zarwiecie noce, odłożycie domowe obowiązki i na pewno nie będzie potem wyrzutów sumienia. Z pewnością nie będzie to stracony czas.

"Na tej samej ziemi" jest kontynuacją powieści "Pod tym samym niebem".

Piękna okładka. Idealnie pasuje do książki. Przedstawiona w niej historia jest cudowna. Nie spodziewałam się tylu emocji i wniosków, które można wyciągnąć z tej lektury. Nie czytałam szybko, lecz powoli, by delektować się tekstem. Jednocześnie piłam kawę i podjadałam "kółki z galaretkiem".

Książka jest napisana w zimowym klimacie. Pojawia się temat Wigilii Bożego Narodzenia, jednak nie jest to typowa świąteczna powieść.

Fabuła jest rozpisana tak jak lubię, czyli dwutorowo. Poznajemy naprzemiennie dwie powiązane ze sobą historie. Jedna z nich rozgrywa się współcześnie, w Łodzi. To tu przy ul.Machałowskiego mieszka Lilka z córką Nelą i jej przyjaciółka Kinga. Obie panie są samotne. Lilka po rozstaniu z ojcem dziecka, Kinga po wyjezdzie ukochanego na misję polarną.

Pisarka bardzo ładnie ukazała przyjaźń tych dwóch kobiet. Pomagają sobie w trudnych sytuacjach i nawet jeśli nie zawsze mają te same poglądy, dogadują się świetnie.

We wszystkich książkach K.Kileckiej poruszane są ważne tematy. W tej też ich nie brakuje. Pisarka zwróciła uwagę na problem bezdomności, chorobę zwaną achondroplazją (choruje na nią Nela) oraz przemoc. Autorka wyjaśnia jak ważna jest akceptacja innnych wobec odmienności.

Drugi wątek jaki przewija się w książce był dla mnie zaskoczeniem. Wcześniej w książkach autorki nie było nawiązania do czasów wojennych.Tutaj zostały bardzo ciekawie wplecione. Poznajemy losy dziadka, który był lekarzem podczas wojennej zawieruchy. Nasze bohaterki staną przed decyzją wyruszenia w podróż, by odnaleźć ukrytą w piaskowych skałach pamiątkę.

Widać, że pisarka ma ogromny talent do powieści obyczajowych. Pojawiają się ciekawe, nierzadko zabawne dialogi, z mądrym przesłaniem. Urzekła mnie mała Nela i jej pozytywne nastawienie do poważnych, dorosłych spraw. Posługuje się ona ciekawym, często zabwnym słownictwem. Kilka słów i zwrotów utkwiło mi w głowie. Okazuje się, że dzieci mogą zapoczątkować dyskusję, która całkowicie zmieni nasze dotychczasowe myślenie.

Podsumowując: Polecam książkę "Na tej samej ziemi", która bawi, wzrusza oraz skłania do przemyśleń nad własnym postrzeganiem codzienności. Mi ta książka dostarczyła sporo pozytywnych emocji.
Zwróciłam uwagę, że relacje panujące w naszej rodzinie mają duży wpływ na poczucie szczęścia i bezpieczeństwa dzieci. Pewnie siadając do wieczerzy wigilijnej wspomnę bohaterów książki oraz pomyślę o tych, którzy z powodu pracy nie mogą tego dnia spędzić w swoich rodzinnych domach.

"Lepiej czerpać radość z każdego kroku maratonu, niż rozpaczać, że się nie dobiegnie w pierwszej trójce".

Przeszłość uczy nas życia pod tym samym niebem, na tej samej ziemi. Wiele się zmieniało na przestrzeni wieków. Ludzkość dotykało wiele nieszczęść i kataklizmów, ale nie zmieniło się to, że ?nie ma jednego scenariusza na życie i ciągle trzeba szukać nowych dróg, by znaleźć miejsce dla siebie?. Ale co dla każdego z nas i bohaterów książki Katarzyny Kieleckiej oznacza owe miejsce na ziemi?

Zakończenie powieści ?Pod tym samym niebem? ? pierwszej części losów Lilki, Neli, Kingi, Adasia i innych miało zamknąć książkę, z czego nie ukrywam byłam zadowolona. Po lekturze ?Na tej samej ziemi? cieszę się, że mogłam wrócić do tych bohaterów. Każdy z nich staje przed nowymi wyzwaniami i rozterkami.

Kinga tęskni za narzeczonym Adasiem, który przebywa z innymi polarnikami na Spitsbergenie. Dręczy ją nie tylko tęsknota, ale też zazdrość i rozterki związane z ich wspólnym życiem po jego powrocie.

?Ciężko żyć bez miłości, jednak sprostać jej, gdy powszedniej jak chleb, to dopiero wyzwanie.?

Lilka po przeprowadzce do Łodzi, wiedzie zdawałoby się uporządkowane i spokojne życie. Pracuje, zajmuje się swoją pięcioletnią córką Nelą. Zawsze może liczyć na swoją przyjaciółkę Kingę, która na czas nieobecności Adama zamieszkała z nimi.

Nela mimo achondroplazji, czerpie z życia ile się da. Jak każda pięciolatka jest ciekawa świata, ma swoje humory, jest bardzo aktywna i uwielbia zabawy ze swoim kotożbikiem Estwoodem. To najcudowniejsza bohaterka tej książki. Jej przekręcanie wyrazów, cięte riposty, powtarzanie niecenzuralnych zwrotów, którymi bez zastanowienia rzuca Kinga są rozbrajające, wzruszające i bawiące do łez. Dzięki tej małej dziewczynce, człowiek sam ma ochotę sięgnąć po ?kółki z gararetkiem?, a powieść zyskuje luźniejszą formę.

Życie Lilki odmienia przesyłka od ojca, przekazana przez niespodziewanego posłańca. Zawarte w niej informacje o ukrytej w Górach Połabskich rodzinnej tajemnicy sprawiają, że przyjaciółki postanawiają wybrać się w podróż jej śladami. Ale przewrotny los sprawi, że przyjaciółka nie będzie mogła wyruszyć w tę podróż wraz z Lilką i wybierze się z nią ktoś inny.

Autorka po raz kolejny świąt Bożego Narodzenia używa jedynie jako tła. Porusza mnóstwo ważnych tematów. Ponownie wplatając we współczesną historię opowieść z czasów II Wojny Światowej, pokazuje jak wiele nas łączy z ludźmi z przeszłości, ponieważ żyjemy pod tym samym niebem, co oni, na tej samej ziemi.

?W oceanie chłodu i beznadziei każdą wysepkę normalności należy czcić jak skarb.?

To piękna, wzruszająca, dająca okazję do refleksji a momentami zabawna historia o wpływie przeszłości na przyszłość, tęsknocie, radzeniu sobie ze stratą. O tym, iż ?To, że coś wydaje się oczywiste, nie znaczy, że jest oczywiste dla każdego?. Że znalezienie swojego miejsca na ziemi dla każdego z nas może oznaczać coś zupełnie innego. Natomiast poszukiwanie go wcale nie jest takie proste, i nie znajdziemy tego, czego szukamy, dopóki nie uporamy się ze swoimi problemami, demonami, uczuciami. Dopóki będziemy czuć się samotnymi, pozbawionymi celu i motywacji do podjęcia jakiejkolwiek zmiany oraz nie dostrzeżemy, że są wokół nas ludzie, którzy są nam bliscy, zawsze pomocni, choć nie wiążą nas więzy krwi.

?? życie to nie tylko ból i rozczarowanie, że przychodzą chwile, gdy świat wokół staje się piękny, krajobraz zachwyca, a ludzie nie zawodzą. Nagle lgną do siebie nawzajem, bo znajdują w tym nadzieję, ukojenie i cel. To się może zdarzyć każdemu, więc jest na co czekać!?

Ta książka daje nadzieję i wiarę w ludzi, sens życia oraz siłę miłości.

?Na tej samej ziemi? to ciepła, wzruszająca i niezwykła opowieść o nadzieii, przyjaźni i miłości. Autorka miała bardzo dobry pomysł na fabułę, jednak dla mnie było w tym trochę za dużo opisów i momentami dłużyło mi się jej czytanie. Całościowo jest to ciekawa, nietuzinkowa i refleksyjna książka o szukaniu szczęścia i miłości. Historia dziadka głównej bohaterki, Lilianny rozrywała serce. Życie w czasach wojny było trudne, wie to chyba każdy z nas. Czytanie o jego losach, jego listów i wspomnień wzruszało do łez. To właśnie te części książki potrafiły rozerwać struny mojego serca. Wątek historyczny w całej tej historii jest bardzo ważny. Pokazuje jak trudnych i bolesnych wyborów czasami trzeba dokonać, aby odnaleźć własną drogę. Pokazuje, że ze względu na wszystko trzeba walczyć i nigdy się nie poddawać.

Mogłoby się wydawać, że po zakończeniu ?Pod tym samym niebem?, życie głównych bohaterek jest poukładane i szczęśliwe. Jednak czas pokazał, że życie nie jest takie łatwe. Kinga i Lilianna będą musiały zmierzyć się z wieloma problemami i rozterkami. Przyjaciółki mogą zawsze na siebie liczyć, ale w niektórych sprawach same muszą zmierzyć się z losem, który nie zawsze jest dla nich łaskawy. Lilianna całkowicie poświęca się wychowaniu wyjątkowej córki. Kinga z każdym dniem coraz bardziej tęskni za swoim narzeczonym. Zbliżają się święta Bożego Narodzenia, czas nadzieii i miłości. Lilianna pewnego dnia otrzymuje tajemniczą przesyłkę, która kryje za sobą rodzinną historię. Aby ją poznać musi wybrać się w podróż śladami listu dziadka. Wyjazd może być dla niej krokiem, który zmieni jej życie. Czy kobiecie uda się poradzić z bieżącymi problemami?

Powiem szczerze, że historia, jaką autorka stworzyła w ?Pod tym samym niebem? podobała mi się bardziej, niż ta w ?Na tej samej ziemi?, jednak obie miały swój własny klimat. Katarzyna Kielecka musiała poszerzyć swoją wiedzę, za co bardzo cenię autorów. Obie książki są zbiorem cudownych i mądrych cytatów, które warto zapamiętać. Historia, jaką stworzyła autorka może wydawać się nie do końca realistyczna, ale kto wie, życie potrafi zaskakiwać. Samotne rodzicielstwo, tęsknota za ukochanym, złamane serce, to kilka przykładów tego, co dzieje się w życiu bohaterek. Pomiędzy teraźniejszością, przeplatane są opowieści z życia dziadka Lilianny. Pomimo tego, że nie znała go, to poczuła się zobowiązana wypełnić jego ostatnią wolę. Nieplanowana podróż stała się dla niej odskocznią od życia codziennego i ważnym momentem w jej życiu, który sprawił, że w końcu mogła zobaczyć swoją przyszłość w jasnych barwach.

Zakończenia można było się spodziewać, nie wyobrażałam sobie nic innego, jak tylko uśmiechów, miłości i szczęścia. Powieść Katarzyny Kieleckiej sprawiła, że miło spędziłam czas. Polecam na przygnębiające i pochmurne wieczory pod kocykiem i z kubkiem gorącej, rozgrzewającej herbaty.