Na zawsze twoja

Dunbridge Academy. Na zawsze twoja to zdecydowanie mój ulubiony tom. Szczerze nie wiem dlaczego, może przez motyw enemies to lovers, który ubóstwiam? Myślę, że jest to również zasługa bohaterów. Lubię Henrego, Emmę, Tori i Charlesa, ale jednak to Olive i Colin stali się moimi faworytami<3 Ich wzajemnie dogryzanie sobie, droczenie się - przeczy zasadzie ?przeciwieństwa się przyciągają? bo ta dwójka jest na maxa do siebie podobna (i oboje są skorpionami). Niby niemili, odpychający od siebie innych swoją postawą, starający się być obojętni na wszystko, a równocześnie mający przecudowne serce i wrażliwość. Mogłabym się przyczepić, że ten etap pozornej nienawiści zbyt szybko zmienił się w jakieś uczucia, ale tak naprawdę nie odczułam nawet tej zmiany, bo ich nastawienie do siebie płynnie się zmieniło.

Również dobrze został poprowadzony wątek traumy. Ten temat nie został po prostu rzucony i pozostawiony bez echa. Autorka wspaniale opisywała kłębiące się w Olive emocje. Tak samo w przypadku kwestii problemów Colina, samookaleczania, cukrzycy i poczucia winy, wszystko było dopięte na ostatni guzik.

Trochę długo czytałam ten tytuł, niefortunnie trafił on na mój zastój czytelniczy, ale nawet pomimo tego, nie mam przeciwskazań by dać max gwiazdek. Uwielbiam DA i wy też przeczytajcie by móc przeżyć tę historię od samego początku!

Kiedy w moje ręce trafił finałowy tom Dunbridge Academy, nie spodziewałam się, że stanie się on moją ulubioną częścią tej serii.

W poprzednich książkach Sarah Sprinz nie za bardzo polubiłam się z Olive i dlatego też nie nastawiałam się specjalnie na ?Dunbridge Academy. Na zawsze twoja?. Jak ja się myliłam! Relacja Olive i Colina reprezentuje sobą wszystko, co uwielbiam. Mamy tu wątek od nienawiści do miłości połączony ze wzajemnym radzeniem sobie z problemami. Dla mnie te motywy zostały naprawdę świetnie poprowadzone.

W tym tomie Sarah Sprinz skupiła się na swoich bohaterach, ich emocjach, rozterkach, uczuciach. Było mniej akcji, a za to więcej przemyśleń. Wiem, że nie każdemu taki zabieg przypadnie do gustu, jednak uważam, że dzięki niemu historia Olive i Colina dużo zyskała. Postacie niewątpliwie nabrały głębi, a problemy głównych bohaterów zostały przedstawione w wyczerpujący sposób.

Na przestrzeni książki obserwowałam zarówno walkę Olive jak i Colina. Ona musiała pogodzić się z konsekwencjami pożaru, on męczył się wyrzutami sumienia. Te zmagania nadawały akcji tempa i jednocześnie nawzajem się przenikały. Cudownie było obserwować, jak postaci wspólnie dochodziły do pewnych rozwiązań. Ich przeżycia, wzajemna pomoc i wsparcie sprawiły, że udało im się zbudować solidny związek. I jeżeli miałabym wskazać moją ulubioną parę w Dunbridge Academy to byliby to właśnie Olive i Colin. Uwielbiam ich!

Zakończenie serii powinno w pewien sposób podsumowywać wszystkie tomy. Po przeczytaniu epilogu doszłam do wniosku, że nie dla wszystkich może on być wystarczający. Już w poprzednich częściach można było zauważyć, że autorka skupiała się na głównej parze, resztę bohaterów traktując trochę po macoszemu. W ?Dunbridge Academy. Na zawsze twoja? narratorami do samego końca pozostają Olive oraz Colin i przez to o reszcie paczki dostajemy niewiele informacji. Najbardziej nie spodobało mi się to, jak został poprowadzony wątek Grace, resztę bohaterów jakoś przeżyłam.

DUNBRIDGE ACADEMY 3. NA ZAWSZE TWOJA to finał trylogii o paczce przyjaciół ze szkoły z internatem. Z przyjemnością wróciłam do tych postaci, które zdążyłam polubić, a także poznałam nowego ucznia - Colina. I jak w każdym tomie, Autorka z ogromnym wyczuciem i subtelnością poruszyła trudne tematy, które dotykają młodych ludzi. Warto też podkreślić, że traumy, z jakimi borykali się nasi uczniowie zostały przedstawione niezwykle realnie i S.Sprinz nie spłaszczyła tych tematów. Pokazywała wzloty i upadki. Na kartach powieści dało się odczuć ból bohaterów i ich walkę. Trzeci tom to przede wszystkim historia o drugiej szansie. Zarówno o tej, którą dajemy innym, jak i o tej, którą dajemy sami sobie. Nasi głowni bohaterowie - Olive i Colin, przeszli przez traumatyczne wydarzenia, a do tego mają problemy rodzinne. Czy dwie zranione dusze pomogą sobie nawzajem?
Olive polubiłam już w pierwszym tomie, zaś Colin intrygował mnie już od samych zapowiedzi, a potem od razu zdobył moją sympatię. Podobały mi się też interakcje między tą dwójką. Jak to określiła Tori - mamy typowy motyw enemies to lovers. No właśnie, bo mimo że tom poświęcony jest głównie jednej parze bohaterów, to jednak w tle pojawiają się postacie, które znamy już z poprzednich książek. Bardzo mnie to cieszyło, chociaż żałowałam, że tak mało było tutaj Grace - sądzę, że zasługuje na oddzielny tom ze swoją historią.Motyw szkoły z internatem po raz kolejny budował niesamowity klimat, a wydarzenia z końca drugiego tomu, których konsekwencje mieliśmy w tomie trzecim, tym bardziej sprawiły, że nasi bohaterowie wydali się jak taka mała rodzina. Aż chciało się wskoczyć w mundurek i iść na poranny apel z uczniami Dunbridge Academy.
Serdecznie polecam Wam tę trylogię! Jeśli lubicie młodzieżówki z przesłaniem i fajnym klimatem, to ta seria będzie idealna!