Najbardziej samotna dziewczyna we wszechświecie

Jest to tego typu książka, którą można połknąć za jednym posiedzeniem. Napisana lekkim stylem, z krótkimi, dynamicznymi rozdziałami i stosunkowo dużymi akapitami. Nie było tu miejsca na nudę czy znużenie, co naprawdę doceniam, bo miałam wrażenie, że strony przewracają się same.

Jednocześnie z ciekawością śledziłam rutynę Romy na statku kosmicznym. Jest to środowisko znacząco inne od ziemskiego i uważam, że autorka opisała panujące tam realia w ciekawy sposób. Mam jednocześnie wrażenie, że mogła to przedstawić jeszcze dokładniej, bo był to jeden z lepszych elementów całej książki.

Co do postaci Romy byłą miejscami bardzo naiwna, ale nie mogę jej za to winić. Wychowała się na statku kosmicznym i nie znała innego życia a swoją wiedzę na temat funkcjonowania relacji wyniosła między innymi z filmów dla nastolatków, co czyniło ją podatną na zranienie. Doświadczyła wielu przeciwności, a mimo to się nie poddała, za co ją cenię.

Atmosfera na statku jest cały czas duszna i towarzyszyło mi przeczucie katastrofy. Kiedy próbowałam postawić się na miejscu bohaterki, czułam dyskomfort. Nie wyobrażam sobie mieszkać samotnie na tak małej przestrzeni przez tyle lat. Takie postawienie się w skórze Romy pozwolilo mi zrozumieć lepiej jej zachowania a także samotność, jaka jej towarzyszyła.

I wreszcie przechodzimy do głównego plot twistu. Autorka w tekście sprytnie poukrywała wskazówki do niego, ale i tak mnie zaskoczył. Muszę jednak przyznać, że spodziewałam się czegoś jeszcze bardziej szokującego, bo koniec końców było to wstrząsające, ale nie sprawiło, że zbierałam szczękę z podłogi.

Całość uważam za porządną młodzieżówkę science fiction z elementami thrillera, które jednak nie są szczególnie przerażające. Jeśli szukacie książki dynamicznej i z ciekawym pomysłem na fabułę, może się wam podobać!